default-image

Το "άσπρο" μου σπίτι

Απόψεις
Το "άσπρο" μου σπίτι

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θέλω ένα άσπρο σπίτι, με ανοιχτές πόρτες, φως, λευκά σεντόνια και τον ήχο της θάλασσας να ακούγεται σαν μουσική.Να περπατάω ξυπόλητη και να κάνω αγκαλιές. Να λέω στους φίλους μου «καλώς τους, περάστε» .

Μια φίλη μου είπε ότι οι άνθρωποι χτίζουμε σπιτάκια για να αντέξουμε και την πιο βασανιστική καθημερινότητα. Χτίζουμε σπιτάκια μέσα στο σπίτι μας, τις γωνιές μας και κυρίως, μου είπε η φίλη μου, χτίζουμε σπιτάκια μέσα στο κεφάλι μας.

Σπιτάκια για να καταφεύγουμε όταν μας κυνηγούν οι δύσκολοι της ζωής μας, και τα γύρω, τα περίεργα.

Σπιτάκια που έχουν ότι διάσταση θέλουμε εμείς , ότι χρώμα, ότι σχήμα και ότι μυρωδιά μας αρέσει . Κυρίως όμως είναι σπιτ-άκια  δηλαδή μικρά - μικρούτσικα , γιατί όταν μας «κυνηγούν» αυτό που έχουμε ανάγκη είναι να βρούμε μια φωλιά, να μπούμε μέσα και να κουλουριαστούμε.

Και αφου κουλουριαστείς πολύ καιρό , έρχεται εκείνη η μέρα που λες τέλος.

Τώρα μόνο όρθια, μόνο με ίσια την πλάτη , μόνο με ψηλά το κεφάλι.

Τώρα δε θέλω άλλο πια σπιτάκι, θέλω χώρο μεγάλο, φωτεινό, άνετο να μπορώ να απλώσω τη σκέψη μου, το βλέμμα μου, τα όνειρα και τις ιδέες μου. Θέλω άπλα χωρίς περιττά γύρω μου. Κάθε άνθρωπος και κάθε πράγμα στη θέση του.

Το σπιτάκι μου θα το κρατήσω. Ζεστό και καθαρό για τη μέρα που θα θέλω να γυρίσω μόνη μου πίσω, να σκεφτώ, να κοιτάξω τα βήματα που έκανα, θα το κρατήσω για τη μέρα που θα αποφασίσω μόνη μου να γυρίσω πίσω.

Τώρα δε θέλω να έχω καταφύγια. Τώρα θέλω  όλα να ξεχυθούν από μέσα μου, με τη δική τους φόρα. Τίποτα να μην τα σταματήσει.

Τώρα θέλω να περπατάω ξυπόλυτη με τη δική μου ισορροπία, τώρα θέλω το σπίτι μου να έχει ανοιχτές πόρτες, να τις περνούν οι φίλοι που αγαπιόμαστε και να τους λέω «καλώς τους, περάστε»……

Αγγελιδάκη Ανδριανή

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News