Σε κάθε δρομικό γεγονός υπάρχουν οι νικητές των βάθρων, που καταφέρνουν μετά από σκληρή προπόνηση να τερματίσουν σε αξιόλογους χρόνους , να καταγράψουν ρεκόρ, να κερδίσουν ένα μετάλλιο.Είναι οι νικητές που αξίζουν χιλιάδες μπράβο.
Υπάρχουν όμως και άλλοι δρομείς που δεν τερματίζουν πρώτοι, δεν παίρνουν μετάλλια, ούτε καταγράφουν ρεκόρ.
Κερδίζουν όμως το σεβασμό, το χειροκρότημα και την εκτίμηση όλων μας.
Είναι αυτοί οι αθλητές που δίνουν το δικό τους καθημερινό αγώνα να ζήσουν με μια ασθένεια που τους έχει καθηλώσει σε αναπηρικό καρότσι. Παλεύουν με τις αδυναμίες του σώματος και κυρίως τις κοινωνικές αδυναμίες που τους αποκλείουν συνεχώς από κάθε τι που εμείς οι αρτιμελείς θεωρούμε δεδομένο.
Υπάρχουν και οι δρομείς που η εμφάνιση τους δεν προδίδει καμία αδυναμία, ωστόσο δίνουν κάθε λεπτό αγώνα και μάχη να κρατηθούν με αξιοπρέπεια στη ζωή. Και θέλουν αυτή τη ζωή να τη ζήσουν και να την απολαύσουν έως το μεδούλι. Δε το βάζουν κάτω. Ακόμη και αν η ζωή τους έχει ορατή "ημερομηνία λήξης" αυτοί είναι παρόντες και δεν αφήνουν καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτοι.
Για όλους αυτούς του ανθρώπους που τερματίζουν κάθε μέρα τις αντοχές τους, που δίνουν μεγάλο αγώνα για να ζήσουν μια βαθιά υπόκλιση και τον απόλυτο σεβασμό μου.
