Τις τελευταίες μέρες διαβάζω το βιβλίο "Ρίζες και φτερά" της Ανθής Δοξιάδη .
Λέω να ξεκινήσω, συστήνοντας πρώτα τη συγγραφέα , για να κατανοήσετε καλύτερα το μυαλό που κατέβασε τις ιδέες για τις οποίες θα σας γράψω παρακάτω.
Η Ανθή Δοξιάδη είναι ψυχοθεραπεύτρια , για χρόνια δούλευε με παιδιά , με σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές , μέσα από το πρότυπο κέντρο Περιβολάκι . Τώρα συναντά ψυχοθεραπευτικά και ενήλικες , που ήταν κάποτε παιδιά .
Για την ίδια , ως επιστήμονα αλλά και ως μητέρα , η ανατροφή των παιδιών μας είναι μια υπέροχα προκλητική διαδικασία . Συμβαίνει στα 18 καλύτερα χρόνια μας .Κατά μέσο όρο μεγαλώνουμε παιδιά , στις ηλικιακές δεκαετίες των 20 έως 50 .Στα πιο δημιουργικά , παραγωγικά , δυνατά μας χρόνια . Ας φροντίσουμε λοιπόν αυτά τα χρόνια , που είναι και τα πιο καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία των παιδιών , να είναι χαρούμενα και αξέχαστα για όλους .
Πολύ πολύ χαρακτηριστικά η κα Δοξιάδη , γράφει για τους γονείς "φτιάχνουν ανθρωπάκια με αυτά που τους έδωσε η βιολογία .¨Όχι ας μου πει κάποιος κάτι πιο σημαντικό! Και για να μην τολμήσει κανείς να προτείνει σημαντικότερο επάγγελμα , αυτά τα ανθρωπάκια θα γίνουν αύριο άνθρωποι που θα μας κυβερνούν , θα μας γιατρεύουν , θα μας διδάσκουν και θα καθορίζουν την ηθική ύφανση της κοινωνίας μας .Τώρα πείτε μου μια πιο σημαντική δουλειά! "
Στο υπέροχο βιβλίο της , η κα Δοξιάδη κάνει την ανατροπή ! Ενώ το βιβλίο το αγοράζεις ως γονιός , για να δεις με ποιους τρόπους θα μπορέσεις να γίνεις ακόμη καλύτερος για τα παιδιά σου , καλύπτοντας όλες τις ανάγκες τους και αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά όλα τα ζητήματα που τα απασχολούν , βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια ευχάριστη έκπληξη. Διαβάζεις οτι σημασία δεν έχουν μόνο οι ανάγκες των παιδιών , αλλά και οι ανάγκες των γονιών . Οι οποίοι εκτός από γονείς είναι γυναίκες , άνδρες , σύντροφοι , φίλοι , επαγγελματίες , άνθρωποι με όνειρα , φιλοδοξίες , αντοχές και όρια .
Συνήθως στα βιβλία συμβουλευτικής φύσης , για τις αναπτυξιακές φάσεις των παιδιών που προστρέχουμε με δίψα οι γονείς , όλα τα φώτα είναι στραμμένα στα παιδιά . Και καλώς γίνεται , αλλά μέχρις ενός σημείου .Μοιάζει σχεδόν ουτοπικό οι γονείς να είναι πάντα διαθέσιμοι , ξεκούραστοι , ήρεμοι , αστρεσάριστοι να διαχειριστούν κάθε νέα πρόκληση .
Σε αυτό το σημείο βγάζω το καπέλο στην κα Δοξιάδη , διότι λέει πολύ ξεκάθαρα οτι αυτό δεν γίνεται .Δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς , που τα κάνουν όλα σύμφωνα με τους κανόνες , που είναι μονίμως σε μια κατάσταση ζεν και βρίσκουν πάντα την τέλεια λύση σε κάθε πρόβλημα . Οι γονείς κάποιες φορές θα είναι υπέροχοι , ορεξάτοι ,ξεκούραστοι και γεμάτοι ενέργεια και αντοχή για διαπραγμάτευση , και κάποιες άλλες φορές θα είναι κουρασμένοι , λυπημένοι , νυσταγμένοι , έτοιμοι να εκραγούν , να βάλουν τις φωνές ή και τα κλάματα . Και αυτή είναι η πραγματικότητα , η αληθινή εκδοχή . Στο υπέροχο "Ρίζες και φτερά , γράμματα σε γονείς" , οι ανάγκες των γονιών δεν υποβαθμίζονται αλλά αναδεικνύονται και έρχονται σε πρώτο πλάνο . Μαζί με τα παιδιά μας , μεγαλώνουμε και εμείς , και οφείλουμε να είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι απέναντι στα παιδιά μας , αλλά και απέναντι στον εαυτό μας . Να ζούμε τη ζωή μας , παρόντες σε αυτή .¨Όχι αναβάλλοντας το δικό μας μεγάλωμα , την προσωπική μας ωρίμανση . Ζούμε τη ζωή μας σαν πρωταγωνιστές , για να μην τολμήσουμε και ζητήσουμε αργότερα τα ρέστα από τα παιδιά μας , λέγοντας τους ότι εμείς θυσιαστήκαμε για αυτά και τώρα είναι η σειρά τους να κάνουν το ίδιο . Θα βοηθούσε νομίζω να θυμόμαστε πάντα , οτι κανένα παιδί δεν επέλεξε να έρθει στη ζωή , μόνοι οι γονείς το αποφάσισαν .
Κάτι ακόμη που σημείωσα θετικά στα γραφόμενα της κας Δοξιάδη , είναι η δημοκρατικότητα της ως επιστήμονας . Δηλαδή , με απλά λόγια , δεν έχει σηκώσει σημαία με τους κανόνες ανατροφής , θεωρώντας οτι αυτοί οφείλουν να μείνουν απαράβατοι από όλους μας για να θεωρούμαστε σωστοί γονείς . Αντίθετα υποστηρίζει οτι κάθε γονιός , μάλλον καλύτερα κάθε οικογένεια καθορίζει τους κανόνες της και τους προσαρμόζει στις ανάγκες και την ιδιοσυγκρασία των μελών της .Οι θεωρίες υποστηρίζει , είναι καλές όταν πρόκειται για το "γενικό" παιδί , όχι όμως για το δικό μας παιδί , που έχει το δικό του μοναδικό χαρακτήρα .Και εδώ πάντα κρύβεται μια μεγάλη παγίδα για εμάς τους γονείς ,όταν θα προσπαθήσουμε να πιέσουμε το παιδί να ταιριάξει στη θεωρία . Θυμηθείτε οτι μεγαλώνουμε τους αυριανούς πρωταγωνιστές της κοινωνίας , αυτοί θα επιβιώσουν και θα ξεχωρίσουν μονάχα αν διαφυλάξουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά .
Πάντως , υπάρχουν 6 κανόνες , σύμφωνα με την Ανθή Δοξιάδη , που δεν παζαρεύονται
- η τηλεόραση κάνει κακό
-το ξύλο απαγορεύεται δια..... ροπάλου !
- η αγάπη κάνει τα παιδιά να μεγαλώνουν και να θεριεύουν . ¨Οχι μόνο , πρέπει να τα αγαπάμε ,που τα αγαπάμε , αλλά και να τους το λέμε , και να τους το δείχνουμε καθημερινά . Τρεις φορές τη μέρα .
-οι τέλειοι γονείς ασφυκτιούν μόνο μέσα στις σελίδες βιβλίων.
-οι καλύτεροι γονείς είναι απλοί , φυσικοί , αληθινοί γονείς .
-η επιθυμία για μάθηση και κριτική σκέψη είναι οι πιο σοβαροί στόχοι της εκπαίδευσης .
Όλα τα υπόλοιπα ας τα βάλει ο καθένας κάτω από το δικό του πρίσμα , κάτω από τη δική του ματιά και θα βρει τι του ταιριάζει . Κρατάμε την επιστημονική γνώση ως βάση και την προσαρμόζουμε στα δικά μας δεδομένα , με τη βοήθεια της κοινής λογικής .
Οι μέρες που διανύουμε μιλούν για την αγάπη και την ανάσταση . Ας ζήσουμε στο φουλ την οικογενειακή αγάπη και ας αναστήσουμε τα όμορφα συναισθήματα που έχουμε μέσα μας .
