default-image

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥ

Απόψεις
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τρεις ιστορίες θα σας πω  σήμερα , γραμμένες από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Angel 40 ετών  , Νίκος 42 ετών , Τάσος 28 ετών . Και οι 3 άνεργοι και οι 3 πολιορκημένοι από τα σκληρά μέτρα , την απογοήτευση και την κατήφεια των καιρών μας . Τις «εξομολογήσεις» τους , εντόπισα στο site www.imerologioanergou.gr .

Ίσως περιμένατε να γράψω κάτι για την ΕΡΤ . Το έχουν κάνει και θα το κάνουν πολλοί συνάδελφοι , περισσότερο ικανοί από εμένα στις αναλύσεις και τα σχόλια .

Στο δικό μου το μυαλό αυτές οι ιστορίες συνδέονται με την υπόθεση της ΕΡΤ . Είναι οι ιστορίες που εκτυλίσσονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των απολυμένων της ΕΡΤ και όλων των υπολοίπων δημόσιων οργανισμών , ιδιωτικών επιχειρήσεων μεγάλων και μικρών . Είναι το μετά . Και αυτό το «μετά» δεν το προκάλεσε η κακοδιαχείριση της ΕΡΤ , ο  βαθύς κυβερνητισμός , ο κομματισμός και ο κακός εννοούμενος συνδικαλισμός που στο μυαλό κάποιων , θα λυθεί με το κατέβασμα του διακόπτη . Το προκάλεσε η συνειδητή στάση όσων άφησαν να εκκολαφθούν τα παραπάνω στοιχεία . Και δυστυχώς αυτοί οι κάποιοι , πολύ φοβάμαι ότι είναι οι ίδιοι που αποφασίζουν να κατεβάσουν διακόπτες , να θυσιάσουν κόσμο στο βωμό της ανεργίας και να κλείσουν σπίτια .

«Μια μαμά που σταμάτησε να γελάει»

Είμαι κι εγώ μια πρώην ελεύθερη επαγγελματίας 39 ετών και άνεργη 4 μήνες, χωρίς καθόλου εισόδημα, με σύζυγο επίσης άνεργο και δυο παιδιά 17 και 12 ετών αντίστοιχα.

Πώς ζούμε ούτε κι εγώ έχω καταλάβει ακόμα. Η γιαγιά μάς ταΐζει και μόνο αυτό. Απλήρωτοι λογαριασμοί σε ένα συρτάρι περιμένουν να κοπούν, κι εσύ ν' ακούς να σου λένε κουράγιο κάνε για τα παιδιά σου...

Μα τι να την κάνουν τα παιδιά μια μαμά που σταμάτησε να γελάει, να παίζει μαζί τους και να ονειρεύεται και περιμένει μαρτυρικά το τέλος. Όλες οι πόρτες κλειστές, οι αγγελίες είναι μούφα και οπού και να πας σου λένε θα σε πάρω τηλέφωνο... και το τηλέφωνο ποτέ δεν χτυπάει.

Πόση πια υπομονή να έχω.....

angel , 40 χρ. , Αττική

«Τρία καλοκαίρια στην Αθήνα»

Εκείνη η μυρωδιά τη θάλασσας και του ήλιου μαζί, που θυμίζει καλοκαίρι σε ελληνικό νησί, την έχω επιθυμήσει τρία χρόνια τώρα. Τρία χρόνια που είμαι χωρίς δουλειά, από τους πρώτους που πήραν το παράσημο, και ψάχνω από τότε να κάνω οτιδήποτε για να μπορώ να επιβιώνω. Κι άλλες φορές τα καταφέρνω και ζω, άλλες φορές πάλι απογοητεύομαι και κλείνομαι πιο πολύ στα προβλήματά μου.

Με το που μπαίνει το καλοκαίρι, όμως, φεύγει το μυαλό και πάει όπου θέλει κοντά στη φύση. Είναι αδύνατον όμως να το ακολουθήσω.

Τρία καλοκαίρια στην Αθήνα, με καύσωνες και με τη βρώμα της πόλης στα ρουθούνια μου μέσα.

Κι αυτό είναι ένα τίποτα μπροστά στα άλλα που υπομένω, όπως όλοι μας. Απλώς νομίζω μερικές φορές πως αν βρεθώ κάπου κοντά στη φύση ίσως αυτό μου δώσει κουράγιο για όλα τα υπόλοιπα. Ίσως να έχω ανάγκη να το πιστεύω, ίσως και να είναι αλήθεια.

Τι κρίμα...

Nikos , 42 χρ.

«Η μελαγχολία είναι πολυτέλεια»

Πρέπει να τα καταφέρουμε, πρέπει να επιβιώσουμε, πρέπει να κρατηθούμε.

Να ξεχάσουμε όλα όσα έχουμε επιθυμήσει για το μέλλον μας, να ξεχάσουμε όνειρα και αυταπάτες, να προσαρμοστούμε.

Να επιβιώσουμε, να βρούμε έναν τρόπο, μια δουλειά, να μπορέσουμε να καβατζάρουμε αυτή την μαυρίλα, να πάμε παρακάτω.

Δεν πιστεύουμε σε συνταγές σε σωτήρες σε ευκαιρίες. Δεν αντέχουμε ν' ακούμε για κόμματα και οργανώσεις. Θυμίζουν τα κοράκια του νεκροθάφτη, που τρίβουν τα χέρια τους περιμένοντας τον πελάτη.

Πρέπει να γίνουμε προσαρμοστικοί, να βρίσκουμε ελπίδα εκεί που υπάρχει μαυρίλα, να μη σταματάμε ούτε στιγμή τις προσπάθειες, να μη θυμώνουμε με την τύχη μας, να μην τα βάζουμε με τις επιλογές μας, να αγριεύουμε μ' αυτούς που μας έχουν βάλει στη μέγγενη και να σκεφτόμαστε πάντα αυτούς που υποφέρουν περισσότερο από μας.

Πρέπει να τα καταφέρουμε, γαμώτο. Πρέπει να τους ανατρέψουμε.

Our melancholia is a luxury.

Τάσος 1985

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News