default-image

Ο κόμπος στo στομάχι και ο δάσκαλος που δίνει ελπίδα

Απόψεις
Ο κόμπος στo στομάχι και ο δάσκαλος που δίνει ελπίδα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η Σοφία ποτέ δεν ξέχασε, τώρα η ψυχή της ωρίμασε για να σηκώσει ανάστημα…»

Της Μαρίας Πετρούτσου

Ένας κόμπος έχει δέσει το στομάχι μου τις τελευταίες ημέρες λόγω της υπόθεσης Μπεκατώρου. Όχι μόνο για την αποκάλυψη των γεγονότων που δυστυχώς αποτελούν πραγματικότητα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σε όλο το εύρος της ζωής μας αλλά κυρίως για το θάρρος που είχε να ξύσει μια πληγή που αιμορραγεί ακατάπαυστα πάνω από 20 χρόνια, γνωρίζοντας μάλιστα ότι κάνοντας την γνωστή κάποιοι θα θελήσουν να της βάλουν και… αλάτι με σχόλια του τύπου: «τώρα το θυμήθηκε…», «προτίμησε να σιωπήσει για να μην χάσει το μετάλλιο» και άλλες φτηνές –για μένα- δικαιολογίες του νου που έχει και των αξιών που πρεσβεύει ο καθένας μας!

Γιατί είναι βέβαιο ότι η Σοφία και κάθε Σοφία δεν έπαψε να θυμάται ούτε μέρα τον βιασμό του σώματος και της ψυχής της. Γιατί η εγκληματική ενέργεια και ο πόνος που αυτή προκαλεί δεν αλλάζει όσα χρόνια και αν περάσουν. Αυτό που αλλάζει είναι η ψυχή μας που γίνεται πιο ώριμη και πιο δυνατή. Έτοιμη να σηκώσει ανάστημα και να εναντιωθεί σε ότι μέχρι χθες την πλημμύριζε φόβο! Και όταν μάλιστα γίνεσαι γονιός και περνάει με τρόμο από το μυαλό σου ότι το παιδί σου μπορεί στη διαδρομή της ζωής του να βρεθεί σε ανάλογη θέση, τότε έχεις χρέος να μιλήσεις.

Και κάτι ακόμα. Με αφορμή το σχόλιο καλού φίλου στο διαδίκτυο ότι «…από τώρα και στο εξής αν κοιτάξει κάποιος μια κοπέλα στο δρόμο θα φοβάται μην τον καταγγείλει για σεξουαλική παρενόχληση .Η τρίχα τριχιά έχει γίνει …», θα προσθέσω ότι του απάντησα: «Υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο φλερτ και την παρενόχληση, ανάμεσα στην κολακεία και τη χυδαιότητα, ανάμεσα στο επιτρεπτό και την κατάχρηση! Νομίζω είναι διακριτή από τον καθένα μας. Εγώ τουλάχιστον ως γυναίκα μπορώ να την διακρίνω. Η κόκκινη γραμμή είναι με bold και … φωσφορίζει σε κάθε περίπτωση!»

Η υπόθεση Μπεκατώρου δείχνει τη μία πλευρά: Αυτή κάποιων ανθρώπων που εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας ή τον εαυτό μας και μπορεί να αποδειχτούν σκάρτοι. Υπάρχει όμως και η άλλη: Αυτή άλλων ανθρώπων που αποτελούν φωτεινό παράδειγμα και μας γεμίζουν ελπίδα. Όπως ο δάσκαλος Μάριος Μάζαρης σε Δημοτικό Σχολείο του Κερατσινίου που στόλισε την τάξη του με φωτάκια για να κάνει έκπληξη στους μαθητές του. «Κάθε πρωί, φτάνω σχολείο πριν βγει καλά καλά ο ήλιος, βάζω τα φωτάκια στις πρίζες και περιμένω τα παιδιά. Μπαίνουν χαρούμενα, άλλα τρέχοντας, άλλα με αστεία, μια μαμά έψησε κουραμπιέδες και μας έστειλε, αφού η πρώτη εβδομάδα είχε άρωμα και φως Χριστουγέννων για μας. Ήταν η πρώτη μας εβδομάδα· η προσαρμογή ήταν εύκολη, τα παιδιά ενθουσιασμένα και η ανάγκη όλων να είμαστε μαζί. Από την άλλη, τι άλλο να περιμένει κανείς από τα παιδιά; Απίστευτη αγάπη. Σε λόγια, αγκαλιές, πράξεις, δεν έχω λόγια να εκφράσω το πόσο γεμάτος νιώθω. Όταν φεύγουν τα παιδιά, κάθομαι λίγο και χαζεύω τα φωτάκια. Το σχολείο θα είναι πάντα η πιο ζεστή απάντηση στο κρύο», έγραψε ο δάσκαλος προκαλώντας το ενδιαφέρον της Υπουργού Παιδείας που του τηλεφώνησε…

Εν κατακλείδι: Είναι χρέος όλων, να πλημυρίζει με φως το σκοτάδι!

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News