Και κάπως έτσι φθάσαμε στα τέλη του Ιουλίου… και κάπως έτσι ήρθε και η πρώτη καλοκαιρινή άδεια (την παίρνω σε δόσεις….)
Αλλά αυτή η αίσθηση φυγής σου γεννάει μοναδικά συναισθήματα. Δεν έχει σημασία πολλές ή λίγες μέρες. Δεν έχει σημασία που θα πας. Δεν έχει σημασία αν θα φύγεις ή όχι…
Σημασία έχει ότι σου δίνεται η δυνατότητα να «καθαρίσεις», να αφήσεις πια το εκνευριστικό ξυπνητήρι… το άγχος της δουλειάς… τους ρυθμούς που καλείσαι να υπηρετείς πιστά καθημερινά…
Είναι αυτή η αίσθηση ότι θα ξυπνήσεις με χαλαρή διάθεση για να απολαύσεις την μέρα που ξεκινά με άλλα δεδομένα και άλλη διάθεση.
Ότι θα είσαι με τους αγαπημένους σου χωρίς άγχος και άνευ... ωραρίου. Για να αναπληρώσεις το χαμένο χρόνο όλης της χρονιάς (και καλά) έστω και αν αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ούτε στο ελάχιστο…
Είναι ωραίο να φεύγεις, γιατί το χρειάζεσαι όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Η καθημερινότητα σε φθείρει ούτως ή άλλως, με η χωρίς δουλειά, πόσο μάλλον αν οι ρυθμοί στη δουλειά είναι κάτι παραπάνω από εντατικοί…
Όπως και να το δεις η άδεια είναι άδεια …από όλους και από όλα που σε φορτίζουν το προηγούμενο διάστημα….
Ξέρετε τι εννοώ…
Το να σου δίνεται η ευκαιρία για να αλλάξεις παραστάσεις , για να αδειάζεις και να γεμίζεις μπαταρίες είναι μεγάλη υπόθεση…
Με νιώθετε έτσι…
Το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ και μόλις τώρα ξεκινά…