Θυμάμαι το ζεστό σου χαμόγελο... την αγκαλιά σου.. τα φιλιά σου... μόλις έβλεπες εμάς και τα παιδιά στο Τυμπάκι…
«Γεια σου κοπελιά μου», μου έλεγες και με αγκάλιαζες σφιχτά. «Τι κάνεις; Αδυνάτισες πάλι; Δεν τρως η δεν σε ταΐζει ο Αντώνης», μου έλεγες με το μοναδικό σου πείραγμα…
Και μετά το βλέμμα στον Αντώνη : «Αντώναρε μου τι κάνεις;»
Τόσα χρόνια... ακριβώς η ίδια σκηνή… Το πιο θερμό καλωσόρισμα όταν σε βλέπαμε μετά από καιρό.
Πλέον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο… Η απουσία σου θα είναι αισθητή… Οι πλάκες και το χαμόγελο σου θα λείψει σε όλους μας…
Έφυγες νωρίς και άδικα…η ασθένεια έκανε κουμάντο και σε πήρε έτσι ξαφνικά απο την οικογένεια και τους δικούς σου ανθρώπους... Εσύ όμως ακόμη και έτσι, ήξερες ότι φεύγεις, λέγοντας στους δικούς σου: «Τώρα πάω εγώ…», προετοιμάζοντας το έδαφος για το φευγιό σου…
«Γεια σου άρχοντα» σου είπε ο Αντώνης στην τελευταία σας συνάντηση και το έννούσε, γιατί ήσουν ένας πραγματικός άρχοντας.
Από εδώ και στο εξής, χωρίς εσένα… Δύσκολος ο αποχαιρετισμός… αλλά κρατάω βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου, την αεράτη φιγούρα σου, τα καλωσορίσματα σου και φυσικά το ζεστό σου χαμόγελο.
Αυτά και πολλά άλλα θα συντροφεύουν όλους εμάς για έναν από τους πιο «ωραίους» και αξιαγάπητους ανθρώπους του Τυμπακίου, τον Μανόλη Καρταλιανάκη.
Καλό σου ταξίδι θείε Μανόλη….
