Προσωπική εμπειρία θα σας μεταφέρω για την... κυκλοφοριακή μας παιδεία και το «νταηλίκι» που διακατέχει τα νέα παιδιά όταν πιάνουν το τιμόνι, δίχως να σκέφτονται ότι δεν πρέπει ποτέ να παίζουμε με αυτό. Γιατί λέμε ότι από τη μία μας φταίνε οι δρόμοι και τα ανύπαρκτα έργα για την ασφαλή μετακίνηση μας. Αλλά σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις, σημαντική ευθύνη φέρουν και οι ίδιοι οι οδηγοί.
"Απόγευμα εργάσιμης ημέρας, λοιπόν, διασχίζοντας με το αυτοκίνητο μου, τη Χριστομιχάλη Ξυλούρη, με κατεύθυνση το γνωστό πολυκατάστημα που δεσπόζει στην περιοχή.
Στο ύψος του κυκλικού κόμβου της Λ. 62 Μαρτύρων, ένα αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια, το οποίο οδηγεί νεαρός. Ακριβώς από πίσω ακολουθώ εγώ που τυγχάνει να παρατηρώ τις κινήσεις του από τον καθρέπτη. Βλέπει το κινητό του και σε κλάσματα δευτερολέπτου, το πετάει, πιθανότατα προς το κάθισμα.
Παίρνει τη στροφή και στρίβει με κατεύθυνση το Γιόφυρο, σηκώνει χειρόφρενο, μαρσάρει και τότε αρχίζουν τα ωραία… Χάνει τον έλεγχο του οχήματος με αποτέλεσμα αυτό να πέσει σε ένα σταθμευμένο στην άκρη του δρόμου, με ένα άτομο ωστόσο μέσα σε αυτό να τραντάζεται δυνατά, να πιάνει το κεφάλι του ακούγοντας τον κρότο και να μην ξέρει τι να κάνει εκείνη τη στιγμή.
Η ξέφρενη πορεία ωστόσο του Ι.Χ δεν σταματάει εκεί. Ο οδηγός του δεν μπορεί ακόμη να το επαναφέρει και αυτό προσκρούει σε μια ταμπέλα (από ότι θυμάμαι) ενός βενζινάδικου που λειτουργεί εκεί. Επίσης δυνατός θόρυβος με το Ι.Χ να έχει υποστεί σημαντικές ζημιές και τον βενζινοπώλη να σπεύδει να δει τι συμβαίνει…
Και ακολουθώ εγώ με κομμένη την ανάσα. Η αγωνία "χτυπάει κόκκινο" όταν διαπιστώνω έντρομη ότι ο οδηγός όχι απλά δεν έπαθε το παραμικρό, αλλά ανεβάζει ταχύτητα και ετοιμάζεται και πάλι να ξεκινήσει μια ακόμη «τρελή» πορεία με μία διαφορά αυτήν την φορά.
Ότι το αυτοκίνητο του έχει πάρει αντίθετη κατεύθυνση που σημαίνει ότι «βλέπει» προς εμένα… Αν και προς στιγμήν σκέφτηκα μήπως έχει χτυπήσει, μήπως να σταματήσω για βοήθεια, τελικά όλα αυτά «εξαφανίζονται».
Αυτό που θέλω είναι να απομακρυνθώ από το σημείο αφού πλέον υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να είμαι εγώ το επόμενο «θύμα» του.
Και όχι μόνο εγώ. Στο αυτοκίνητο, ήμουν εγώ και η κόρη μου… οπότε η αγωνία κορυφώνεται. Συνεχίζω την πορεία μου κανονικά, περνάω από δίπλα του, αλλά δεν μπορώ να δω, αφού τα τζάμια είναι φιμέ και το μόνο που θέλω είναι να απομακρυνθώ.
Δευτερόλεπτα αργότερα οι εφιαλτικές στιγμές ανήκουν στο παρελθόν.
Όμως το περιστατικό που συνέβη προ ημερών, περνάει πολλές φορές «μπροστά» από τα μάτια μου και σκέφτομαι τον τρόμο του ατόμου μέσα στο σταθμευμένο αυτοκίνητο, το ξάφνιασμα του βενζινοπώλη αλλά και όλων των διερχόμενων οδηγών και περαστικών. Κυρίως όμως την λαχτάρα μου, έχοντας μέσα στο αυτοκίνητο το παιδί μου, που δεν φταίει σε τίποτα να γίνει αυτόπτης μάρτυρας του θρασύτατου και συνάμα ασυνείδητου οδηγού που πιθανότατα τηλέφωνο ή μήνυμα στο κινητό τον εξόργισε και προέβη σε αυτήν επιτήδεια ενέργεια κρατώντας τιμόνι στα χέρια του.
Τι και αν φορούσα ζώνη ασφαλείας εγώ και η κόρη μου; Τι και αν οδηγούσα με πολύ μικρή ταχύτητα;
Ήμουν εκεί… πιθανότατα τη λάθος στιγμή. Αλλά πολλά ατυχήματα στην άσφαλτο δεν αφορούν άτομα που βρέθηκαν δυστυχώς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, χωρίς να φέρουν καμία ευθύνη";
