Ακούω γκρίνιες, παράπονα, ότι μας φταίει το ένα, ότι μας φταίει το άλλο, ότι δεν μας αρέσει αυτό, τα βάζουμε με το παιδί μας που δεν έγραψε καλά σε ένα τεστ, με τον σύντροφο μας που έμειναν τα σκουπίδια σπίτι, αγχωνόμαστε που καθυστερήσαμε στη δουλειά, που κάναμε κάτι λάθος, κλπ…
Και στην ουσία αναλωνόμαστε σε πράγματα ανούσια…. Που ίσως εκείνη τη στιγμή μπορεί έχουν σημασία αλλά με μία καλύτερη σκέψη δεν ήταν τόσο σημαντικά για να μας χαλάσουν τη διάθεση ή να μας οδηγήσουν σε έκρηξη.
Τα προβλήματα σίγουρα είναι αλλού και πολύ πιο σοβαρά… Διάβασα το κείμενο του πατέρα που έχασε το αγγελούδι του 4 μόλις ετών από καρκίνο.
Οι λέξεις που έγραψε στο γράμμα του με αποδέκτες όλους τους γονείς που έχουν παιδιά που μάχονται απέναντι στην ασθένεια τη συγκεκριμένη, αποτελούν γροθιά στο στομάχι για όποιον τα διαβάσει, γονείς και μη….
Ξεκινάς να διαβάζεις και όσο προχωράς η καρδιά γίνεται κόμπος, τα χέρια αρχίζουν και ιδρώνουν, το βλέμμα χαμηλώνει και αρχίζεις και να αναθεωρείς και αναθεωρείς...
Μερικά απο αυτά που γράφει:
"Τις περισσότερες στιγμές, το ξέρω αγαπημένε/η μου, έχεις τα μάτια σου ανοικτά και καρφωμένα πάνω στο παιδάκι σου που κοιμάται.
Κάθε ανάσα του, κάθε αυθόρμητο άγγιγμα απάνω σου, κάθε λεξούλα που θα ψελλίσει στον ύπνο του, για σένα είναι υπερπολύτιμα και δεν θέλεις να τα χάσεις.
Και λίγο πριν από το κάθε ξημέρωμα, όταν από την κούραση πλέον τα μάτια σου κλείσουν, η σκέψη σου στο παιδί σου τρέχει.
Και ευχόσουν όλο αυτό να είναι ένα κακό όνειρο.
Ένας εφιάλτης που θα ξεχαστεί με το πρώτο φως του ήλιου".
Και οι σκέψεις που αυθόρμητα βγαίνουν, καταρχήν ένα μεγάλο μπράβο σε αυτόν τον πατέρα, που κατάφερε να εξωτερικεύσει τις σκέψεις παρά το πένθος του και να δώσει πολύτιμες συμβουλές από τα όσα πέρασε ο ίδιος.
Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά αξίζουν και οι περιπέτειες τους, τους κάνουν σοφότερους αλλά και πιο δυνατούς…
Και επειδή κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση αυτού του πατέρα, ας κάνουμε το σταυρό μας και να βλέπουμε τα πράγματα πιο θετικά, πιο αισιόδοξα, με περισσότερη ψυχραιμία, επιμονή και υπομονή, κάθε φορά που φουντώνουμε ή χάνουμε τον έλεγχο.
Ελπίζω να συμφωνείτε μαζί μου στο γεγονός ότι όλα είναι αντιμετωπίσιμα και με καλή διάθεση μπορούμε να υπερβούμε και τα πιο ανυπέρβλητα εμπόδια, δίνοντας και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες αν χρειαστεί.
Ας βάλουμε νερό στο κρασί μας και ας μπαίνουμε και στα παπούτσια του άλλου κάποιες φορές . Βοηθάει στο να τον καταλάβουμε και ίσως και να δούμε τα πράγματα αλλιώς προς όφελος όλων μας .
Το κύριο όπλο μας είναι η υγεία και όλα τα άλλα έρχονται…
