Με ενοχλούν ιδιαίτερα οι φωτογραφίες συνανθρώπων μας που λαμβάνουν βοήθεια "φιλανθρωπίας" γιατί βρίσκονται σε άθλια οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Θυμώνω σαν βλέπω καθαρά τα πρόσωπά τους στο γραπτό ή ηλεκτρονικό Τύπο. Τις στιγμές που δέχονται δωρεάν φαγητό. Τους άστεγους που τους προσφέρεται προσωρινό κατάλυμα. Τους φιλάνθρωπους που κρατούν στα χέρια τους το μικρό ή μεγάλο οβολό φιλανθρωπίας.
Από παλιά υποστηρίζω πως δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Είχα βρεθεί απέναντι από εκείνους που υποστήριζαν ότι η κοινωνική αλληλεγγύη έχει ένα και μοναδικό συνεταίρο, το κράτος. Οι "κρατιστές" της φιλανθρωπίας είναι εξίσου ενοχλητικοί με την ιδιωτική επιλεκτική και επιδεικτική φιλανθρωπία. Το κράτος να κάνει τη δουλειά του. Να οργανώνει και να χρηματοδοτεί την κοινωνική πρόνοια. Και εμείς ως πολίτες να προστρέχουμε εθελοντικά στη βοήθεια των συνανθρώπων μας.
Αυτές οι θέσεις αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον όταν οι πράξεις εθελοντικής αλληλεγγύης έχουν ως δέκτη τα νέα παιδιά. Οι πράξεις αυτές δεν πρέπει να γίνονται αντιληπτές από το μικρόκοσμο της παιδικής ηλικίας, ως πράξη φιλανθρωπίας. Διαφορετικά, ταπεινώνουν τον αποδέκτη της προσφοράς. Στα παιδιά, η ισότητα στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις είναι ορατή με γυμνό μάτι. Η ανισότητα προκαλεί και εξευτελίζει. Πονάει. Και ο πόνος μετατρέπεται σε τραύμα και οργή.
Κάνουμε πολλά λάθη εμείς οι μεγαλύτεροι. Ας μην προσθέσουμε άλλο ένα.
