Δεν είμαι πολιτικός, ένας απλός Έλληνας είμαι που στην πολύχρονη και πολυτάραχη ζωή μου είδα πολλά γεγονότα που έγιναν σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και που βίωσα στη χώρα μου.
*Γράφει ο Δημήτρης Τυραϊδής.
Γεγονότα που ορισμένα απ’ αυτά θα μείνουν στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας τυπωμένα με μελανά γράμματα. Γεγονότα που προβλημάτισαν την παγκόσμια κοινή γνώμη και θα τα βρούνε μπροστά τους οι ερχόμενες γενεές και θα κρίνουν ποια απ’ αυτά έβλαψαν την πατρίδα τους, για να προγραμματίσουν την παραπέρα συνέχεια της πορείας του έθνους τους.
Τώρα, εμάς ως Έλληνες, στο πέρασμα των αιώνων, ως έθνος δημιουργήσαμε πολιτείες, κράτη, αργότερα απέραντες αυτοκρατορίες. Μεγαλουργήσαμε, δαφνοστεφανωθήκαμε πολλές φορές, αλλά τα συνεχιζόμενα λάθη των κατά καιρούς πολιτικών μας σήμερα, η Ελλάδα, σε σύγκριση με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αποτελεί μια μικρή επαρχία της, ένα μικρό, για τους Τούρκους, βιλαέτι. Έτσι τη βλέπουν τώρα οι γείτονες κι αυτή η σύγκριση είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει πολύ περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη φορά.
Τώρα, με την επανεκλογή ως προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, ενός ανθρώπου αιμοχαρούς, αδίστακτου δολοφόνου, υπερόπτη και πολύ φιλόδοξου, τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο, απ’ ό,τι ήταν πριν, στο εγγύς μέλλον.
Το όνειρο του Ερντογάν, που δεν είναι άλλο από το να προσπεράσει και τον Κεμάλ Ατατούρκ σε δόξα, θα προσπαθήσει με όποιον τρόπο θα μπορεί να το πραγματοποιήσει. Δε διστάζει να διεκδικήσει με περισσότερο σθένος, όπως άλλωστε χρόνια αυτό κάνει, όχι μόνο τα νησιά μας, αλλά κι άλλες περιοχές των γειτονικών χωρών από τη χώρα του. Ο πατέρας του τουρκικού έθνους, ο Κεμάλ Ατατούρκ, θαρρώ έτσι τον αποκαλεί ο τουρκικός λαός, δε δίστασε να σφάξει 300 χιλιάδες Έλληνες, πράξη ανελέητη, αναίτια και αιμοβόρα, εκτός των άλλων κρατών που συνόρευαν με το δικό του κράτος, Αρμενίους, κ.ά. Ο Ερντογάν όχι μόνο ακολουθεί τα χνάρια του Κεμάλ, αλλά για να σβήσει οποιοδήποτε δημιούργημα άλλου έθνους υπάρχει μέσα από τα σύνορα του κράτους του, θα το αφανίσει δίχως έλεος. Όπως την Αγία Σοφία τη μετέτρεψε σε τζαμί, έτσι θα γκρεμίσει οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά πολύ το φοβάμαι αυτό. Το ’χει πιστέψει ο “άνθρωπος” ότι είναι ξεχωριστό δημιούργημα του Αλάχ και ηγείται ενός ξεχωριστού έθνους. Πιστεύει ό,τι πίστευε ο Χίτλερ για τη χώρα του. Έχει πετύχει οι ομοεθνείς του, όπου γης, να λένε το όνομά του και να τους κόβεται η πείνα, άσχετο αν δεν έχουν μήτε κρεμμύδια να καταναλώσουν όσα θέλουν.
Υπερηφανεύονται για το παλάτι που έχτισε και σ’ αυτό μένει, ξοδεύοντας εκατομμύρια λίρες, κι ας μένουν αυτοί σε παράγκες, έχοντας για πόρτα κρεμασμένη κουρελού, κληρονομιά κι αυτή των παππούδων τους κι όχι πλεγμένη σε δικό τους αργαλειό, γιατί απλά δεν έχουν. Δυστυχώς...
Οι Τούρκοι σήμερα μοιάζουν με τους Έλληνες της δεκαετίας του περασμένου αιώνα, του 1920 και του 1930, που ενώ τους έτρωγαν τη σάρκα και τους ρουφούσαν το αίμα οι ψείρες, φώναζαν: «Ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά», ενώ οι βασιλείς και οι του παλατιού και αρκετοί άλλοι ζούσαν πλουσιοπάροχα. Τέλος πάντων...
Τώρα ο Ερντογάν, αλλά και οι πριν από αυτόν ηγέτες της Τουρκίας εκμεταλλεύονται όσο μπορούν τη γεωγραφική θέση της και παίζουν χαρτιά έχοντας στο μανίκι κρυμμένους άσους. Το βλέπουν οι άλλοι παίχτες, αλλά δεν μπορούν να τον διώξουν από το παιχνίδι, γιατί όλοι τον χρειάζονται. Όλοι θέλουν να τον έχουν συμπαίχτη τους. Από τη νότια πλευρά δεν έχει κάποιον να τον απειλεί, γιατί οι γείτονές του βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση απ’ αυτόν. Βλέπετε φρόντισαν γι’ αυτό οι μεγάλες δυνάμεις.
Βόρεια είναι η Ρωσία, που ονειρεύεται να φύγει απ’ τους άλλους που την προστατεύουν και να πάει με το μέρος της. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι άλλοι από την άλλη πλευρά. Και ο κ. Ερντογάν πατάει πάνω σε δύο βάρκες και το κύμα που θα την αναποδογυρίσει δε θα φτάσει ποτέ, γιατί είναι στενός ο χώρος των Δαρδανελίων και το παίζει καπετάνιος ο “κύριος”.
Τώρα, όσον αφορά στις ελληνοτουρκικές προστριβές, δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ. Συνέχεια θα βρίσκει αφορμές να καβγαδίζει, αλλά μέχρι ενός σημείου. Δε θα περάσει ποτέ τις “κόκκινες γραμμές” που του έχει υποδείξει ποιες είναι η “μαμά”. Η “μαμά” δεν μπορεί να αγκαλιάζει το ένα “παιδί” και να παραγκωνίζει το άλλο. Δεν είναι σωστό αυτό. Αλλά και τα “παιδιά” δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την αγκαλιά της “μαμάς”, γιατί άμα το κάνουν αυτό, θα πεινάσουν και δεν έχουν άλλη επιλογή κι αναγκαστικά σέρνονται από κοντά της. Το ένα της “παιδί”, η Τουρκία, από γεννησιμιού της είναι άταχτο και τα “θέλω” του είναι πολλά, και το μισό Αιγαίο θέλει δικό του, και τα νησιά τα θέλει, και να αρπάξει κομμάτια απ’ άλλα κράτη θέλει... αλλά ξέρει ότι δε θα του κάνει το χατίρι ποτέ η “μαμά” και γι’ αυτό αιώνια θα γκρινιάζει σαν αυτιστικό παιδί.
Τέλος, οι φοβέρες ότι θα έρθει μια νύχτα δίχως να τον πάρουμε χαμπάρι, αυτές οι απειλές είναι για εσωτερική κατανάλωση. Ποτέ δε θα τολμήσει να βγει έξω από το “μαντρί” της, γιατί δεν έχει τα κότσια που λένε στο χωριό μου. Αλλά μήτε και στο Δικαστήριο της Χάγης θα συμφωνήσει να πάει ποτέ, γιατί ξέρει ότι δε θα κερδίσει τίποτα, αντίθετα θα τη χάσει τη δίκη κι αυτό βέβαια δεν τον συμφέρει. Θα συνεχίσει να “γαβγίζει”, όπως κάνει χρόνια τώρα, αλλά “σκυλί που γαβγίζει να μην το φοβάσαι”, λέει μια σοφή ελληνική παροιμία.
Εμείς όμως, έχω τη γνώμη και θα την πω, δεν πρέπει να βασιζόμαστε στην καλή πρόθεση των άλλων. Επιβάλλεται να θωρακίσουμε την άμυνα της χώρας μας, όχι όμως με δανικά όπλα. Πρέπει να φτιάξουμε δικά μας, για να τα χρησιμοποιήσουν όταν χρειαστεί ελληνικά χέρια. Δεν μπορεί η γείτονας να φοβερίζει ότι θα εκτοξεύσει πυραύλους κι εμείς να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια. Ναι, είναι αλήθεια ότι έχουμε γενναίες Ένοπλες Δυνάμεις και αιώνες πριν η χώρα μας γέννησε ασύγκριτους σε εξυπνάδα στρατηγούς, Αχιλλέα, Σοφοκλή, Λεωνίδα κ.λπ., αλλά σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Τότε πολεμούσαν έχοντας στα χέρια τους τα ίδια όπλα, ενώ τώρα δεν μπορείς να πας στον πόλεμο κρατώντας σπαθί και δρεπάνι και ο εχθρός σου να κρατάει στα χέρια του πολυβόλα.
Άκουσα σε κάποιο κανάλι τον αρχηγό ενός κόμματος να λέει ότι τη βαριά βιομηχανία εξοπλισμού της χώρας - κι αν δεν το λέω σωστά διορθώστε με - δεν τη χρηματοδοτεί το κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δυστυχώς, και κλείνω το σημερινό μου άρθρο γράφοντας, οι μεγάλες δυνάμεις χώρισαν την ανθρωπότητα σε δύο στρατόπεδα και θα τους κουμαντάρουν αυτοί όπως τους συμφέρει. Σήμερα δε, σε ορισμένους χώρους ελληνικής γης δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στους Έλληνες. Μήπως έχουν κατά νου να κάνουν την Ελλάδα μας δική τους αποικία;
* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
