Οι μέρες των Πανελληνίων Εξετάσεων πλησίασαν κιόλας. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος χιλιάδες Ελληνόπουλα θα κληθούν να διαγωνιστούν για να δρασκελίσουν το “κατώφλι” της επιτυχίας που θα τους επιτρέψει, αν πετύχουν, να ατενίσουν με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον της ζωής τους. Καλή επιτυχία λοιπόν, νέοι και νέες, μαχητές και μαχήτριες!
Του Δημήτρη Τυραϊδή
Έφτασε λοιπόν ο καιρός να γευτούν τα παιδιά τους καρπούς των προσπαθειών τους, αλλά και οι γονείς την προσδοκώμενη ικανοποίησή τους. Ήρθε η ώρα που οι νέοι μας πρέπει να αποδείξουν, πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους υπόλοιπους, ότι αυτό που προσπάθησαν επί σειρά ετών να πετύχουν το πέτυχαν.
Όμως, τώρα είναι η πιο κρίσιμη στιγμή που οι διαγωνιζόμενοι χρειάζονται τη βοήθειά μας όσο ποτέ άλλοτε. Τώρα πρέπει να σταθούμε πλάι τους, στηρίζοντάς τους περισσότερο ψυχολογικά από ποτέ άλλοτε. Πρέπει να τους δώσουμε θάρρος και να ξεχάσουμε τα δικά μας “θέλω”. Αυτές οι πολύ σημαντικές στιγμές για τη σταδιοδρομία τους ανήκουν στους διαγωνιζόμενους και μόνο σ’ αυτούς και πρέπει να τους κάνουμε να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις, ώστε εισερχόμενοι στην αίθουσα του διαγωνισμού να έχουν την πεποίθηση ότι όλα θα πάνε καλά.
Τώρα είναι η στιγμή που δεν πρέπει, νέοι και νέες, να σας κυριεύσει το άγχος της πιθανής αποτυχίας, γιατί το άγχος είναι ο χειρότερος εχθρός της επιτυχίας σε όλους τους τομείς της ζωής, ενώ η θέληση και η αυτοπεποίθηση είναι σύμμαχοι της επιτυχίας και εχθρός της αποτυχίας και αυτό να μην το ξεχάσετε, κι όχι μόνο τώρα στην ερχόμενη δύσκολη δοκιμασία σας βέβαια, αλλά και σε όλη σας τη ζωή. Όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους και ψάχνοντας με ηρεμία θα τη βρείτε και η αποτυχία θα πάρει το μερίδιο που της ανήκει. Εσείς όμως να μην τα σκέφτεστε ποτέ. Άλλωστε στο μέτωπο του πολέμου δεν κερδίζονται όλες οι μάχες. Ο στρατηγός όμως δεν απογοητεύεται και πολύ περισσότερο δεν απογοητεύει τους μαχητές του. Τους δίνει θάρρος για να νικήσουν στην επόμενη μάχη. Ο πόλεμος δε χάνεται αν χάσουμε μια μάχη. Οι μάχιμοι προχωράνε μπροστά. Έτσι πρέπει να κάνουν για την τιμή της πατρίδας τους και για τα ωραία ιδανικά.
Και η “μάχη” των διαγωνιζόμενων ελάχιστη διαφορά έχει από τη μάχη στο μέτωπο του πολέμου. Πρέπει να μην εγκαταλείψετε τον αγώνα σας, επιβάλλεται να “πολεμήσετε” για τα δικά σας ιδανικά και για την παραπέρα πορεία της ζωής σας.
Βέβαια, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι γονείς που, επειδή έχουν ξοδέψει πολλά χρήματα για το παιδί τους σε φροντιστήρια, σε ιδιαίτερα μαθήματα κ.λπ., έχουν την απαίτηση να πετύχει πάση θυσία στις Πανελλήνιες. Αυτή η απαίτηση και η πίεση που δέχονται από τους γονείς τους τα παιδιά και χωρίς να το θέλουν και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να αποτύχουν τρομάζουν, ώστε πολλές φορές αρνούνται να διαγωνιστούν, με ό,τι σημαίνει η επιλογή τους αυτή.
Άλλοι πάλι γονείς, όταν το παιδί τους, παρόλες τις προσπάθειές του, αποτύχει, αντί να το αγκαλιάσουν και να το ενθαρρύνουν να βγει από το “γκρίζο μονοπάτι” της αποτυχίας, το απογοητεύουν περισσότερο. Δε σκέφτονται την αποτυχία του παιδιού τους και σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται, ιδίως τις πρώτες μέρες, αλλά σκέφτονται τα χρήματα που έχουν ξοδέψει στα φροντιστήρια κ.λπ., λέγοντάς του διάφορα ταπεινωτικά λόγια, όπως «είπα κι εγώ, γιε μου, ότι θα με βγάλεις ασπροπρόσωπο, αλλά εσύ με την αποτυχία σου μου μαύρισες την ψυχή...» κ.ά.
Τα αποτελέσματα δε της απαράδεκτης αυτής συμπεριφοράς των γονιών όλοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές έχουν φέρει φριχτά αποτελέσματα ή αποτελέσματα μη αναστρέψιμα. Είναι όμως πολλά παιδιά στην πατρίδα μας άριστοι μαθητές που, ενώ θέλουν να σπουδάσουν, το κατώφλι της αίθουσας των εξετάσεων φαντάζει για εκείνα απόρθητο “κάστρο” κι αυτό γιατί δεν έχουν οι γονείς τους την οικονομική ευχέρεια.
«Πώς να σε στηρίξω, παιδί μου, να διαγωνιστείς στις πανελλήνιες;», του λέει με μάτια βουρκωμένα ο φτωχός γονιός, «με τι χρήματα; Βλέπεις ότι ο μισθός που παίρνω δε φτάνει μήτε για τα καθημερινά μας έξοδα κι άλλους οικονομικούς πόρους δεν έχουμε».
Αυτά τα λόγια το παιδί τα έχει “διαβάσει” πολλές φορές και πριν από χρόνια στις “σελίδες” της σκέψης των γονιών του και συμβιβάζεται με το να ακολουθήσει την τέχνη του πατέρα του, π.χ. να γίνει επιπλοποιός, γιατί δεν του δίνεται η ευκαιρία να αποδείξει έμπρακτα τι μπορεί να κάνει. Αυτό το παιδί όμως αισθάνεται πολύ τυχερό που μπορεί να βρει αποκούμπι στην “επιχείρηση” του πατέρα του. Δεν μπαίνει ποτέ στη διαδικασία μήτε να το σκεφτεί ότι ίσως μπορέσει να σπουδάσει, ειδικότερα τα παιδιά στα απομακρυσμένα χωριά της χώρας μας. Εκείνα, τα περισσότερα, ακολουθούν το επάγγελμα του κτηνοτρόφου ή εργάζονται για να βγάλουν τα προς το ζην σε δουλειές του ποδαριού, αφού τη δωρεάν παιδεία την πήρε το “ποτάμι”, ρίχνοντάς τη στα απύθμενα βύθια της αδιαφορίας των εκάστοτε κυβερνώντων της χώρας.
Όλοι διαμαρτυρόμαστε γιατί φεύγουν τα νιάτα μας για το εξωτερικό, είτε για να σπουδάσουν είτε για να βρουν δουλειά. Εκείνο όμως που δε λέμε είναι ότι για να σπουδάσουν στο εξωτερικό πηγαίνουν μόνο τα παιδιά των πλουσίων, γιατί έχουν την οικονομική άνεση και όχι των φτωχών ή ακόμα και της μεσαίας τάξης. Τα άλλα παιδιά παίρνουν των ομματιών τους και φεύγουν από την Ελλάδα μας, σπουδαγμένα ή όχι, για να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια και όχι με την πενιχρή σύνταξη των γονιών τους και το γράφω αυτό γιατί στα χωριά αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα, κύριοι, κι αν κάνω λάθος διαψεύστε με, με επιχειρήματα όμως.
Έτσι ακριβώς γινότανε και στη γενιά τη δικιά μου στη δεκαετία του 1950, μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους βάρβαρους κατακτητές, τους Γερμανούς, και το τέλος του εμφύλιου σπαραγμού. Τότε π.χ. αν είχε τρία παιδιά μια οικογένεια το ένα ίσως και να μπορούσε να σπουδάσει, δουλεύοντας όμως οι άλλοι για εκείνον. Γι’ αυτό γέμισαν τα πέρατα της γης από Ελληνόπουλα. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και σήμερα. Των πλουσίων τα παιδιά προετοιμασμένα με περισσότερα εφόδια πηγαίνουν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις και άλλα πηγαίνουν για να σπουδάσουν στο εξωτερικό, γιατί έχουν την οικονομική ευχέρεια. Των φτωχών όμως τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε φροντιστήρια για να πλουτίσουν τις γνώσεις τους, γιατί τους κλείνετε την “πόρτα”, κύριοι; Πώς να αποδείξουν πόσο ικανά είναι και πόσο καλοί μαχητές είναι στην “αρένα” της ζωής; Αφήστε τα να μπαίνουν χωρίς εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο κι, αν δεν είναι άξια, τότε να μην προχωρήσουν, αλλά μην τους κόβετε σύριζα τα “φτερά”. Αφήστε τα να “πετάξουν” κι αν είναι “σταυραετοί” θα ανεβούν στα σύννεφα ψηλά, αν δεν είναι... από μόνα τους θα διπλώσουν τα φτερά τους και θα παραμείνουν στα χαμηλά να πλέξουν τη “φωλιά” τους.
- Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
