Μέσα στην επώδυνη Μεγάλη Εβδομάδα για εμένα προσωπικά και την οικογένειά μου, διάβασα μία δημοσίευση των συναδέλφων μου στον τοπικό Τύπο, η οποία αν μη τι άλλο με συγκίνησε βαθιά. Θεωρώ υποχρέωσή μου να καταγράψω τη δική μου αλήθεια για τις κρίσεις των διευθυντών σχολείων.
Του Χρήστου Ανεσιάδη*
Απ’ τη στιγμή που ανέλαβα καθήκοντα διευθυντή στο 6ο Δ.Σ. Ρεθύμνου, το δεύτερο μεγαλύτερο σε μαθητικό πληθυσμό σχολείο της πόλης, με πολλές ιδιαιτερότητες από πλευράς σύνθεσης μαθητικού πληθυσμού και εγγενή προβλήματα κτηριακά και υποδομών, το κύριο κριτήριο επιτυχίας που έθεσα στον εαυτό μου, ο βασικός δείκτης ποιότητας του πόσο καλό μπορεί να γίνει το σχολείο, ήταν οι ευκαιρίες που έδωσα στους συναδέλφους μου να ανταποκριθούν στην πράξη στην εκπαιδευτική διαδικασία, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, όσο και η συνεργασία με τους γονείς και τους εξωτερικούς φορείς. Σε έξι χρόνια και μετά από την “έξωθεν καλή μαρτυρία”, το σχολείο ευτύχησε να παρουσιάζει εκπαιδευτικό κλίμα συνεργασίας, σύμπνοιας, ομόνοιας, έτσι ώστε να γίνει πόλος έλξης για εκπαιδευτικούς, αλλά και γονείς που επιθυμούσαν να φοιτήσουν τα παιδιά τους στο σχολείο μας, καθώς είχαν εκμηδενιστεί ουσιαστικά τα φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς.
Σε καθαρά εκπαιδευτικό πλαίσιο, αντιμετωπίσαμε με επιτυχία την πανδημία, λειτουργήσαμε με ίδια μέσα την “εξ αποστάσεως εκπαίδευση”, υποδεχτήκαμε πρόσφυγες και στο πνεύμα της συμπερίληψης είμαστε το πρώτο σχολείο σε αριθμό παράλληλων στηρίξεων για μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Επιπλέον, το σχολείο μας λειτουργεί προς το παρόν ως το μοναδικό κέντρο κρατικής πιστοποίησης πληροφορικής στο Ρέθυμνο και ως σχολείο εκμάθησης της αλβανικής γλώσσας τα σαββατοκύριακα, αφού με την πολύτιμη αρωγή του Τμήματος Παιδείας του Δήμου αντιμετωπίστηκαν κτηριακά προβλήματα και έγινε συνολική ενεργειακή αναβάθμιση και εκκρεμούν αρκετές ακόμη παρεμβάσεις.
Όπως είναι κατανοητό, όλα τα παραπάνω απαιτούν υψηλό βαθμό γνώσεων, ενσυναίσθησης, ετοιμότητας επίλυσης προβλημάτων και διαχείρισης έμψυχου και άψυχου δυναμικού.
Και ερχόμαστε στις τελευταίες κρίσεις, όπου ο υποφαινόμενος καρατομείται με συνοπτικές διαδικασίες στη διαδικασία της συνέντευξης, χωρίς να ληφθεί υπόψη κάτι από τα παραπάνω για το έργο του, ξεκινώντας εξαρχής με μειωμένη μοριοδότηση επί των μετρήσιμων, αφού μου αφαιρέθηκε διοικητική εμπειρία, την οποία είχε ήδη αναγνωρίσει το ΥΠΑΙΘ.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Εφόσον στους 57 υποψήφιους έλαβα τη χειρότερη βαθμολογία στη συνέντευξη, η “ανεπάρκειά” μου ήταν γνωστή εκ των προτέρων. Γιατί δε μου δόθηκε κάποια προειδοποίηση όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να αλλάξει κάτι στην “κακή” διεύθυνσή μου; Διότι περί κακής πρόκειται, όταν όλοι οι συνάδελφοι υποψήφιοι με τα ίδια τυπικά προσόντα, λαμβάνουν βαθμό 19 και 20 και είμαι ο μόνος υποψήφιος στην πόλη του Ρεθύμνου που λαμβάνει 16, κάτι που με αποκλείει από τη διαδικασία διεκδίκησης θέσης εντός πόλης.
Πώς έγινε ανεκτό τόσα χρόνια να αφήνεται η διεύθυνση ενός μεγάλου κεντρικού σχολείου στα χέρια ενός “ανίκανου”;
Κατόπιν αιτήματος, μου χορηγήθηκαν τα πρακτικά και το ηχητικό αρχείο της συνέντευξης, από όπου δεν προκύπτει γνωστικό ή άλλο έλλειμμα, παρά υποκειμενικές παρατηρήσεις τύπου «ο υποψήφιος μιλούσε αργά», «είχε άγχος», «έχει άριστες γνώσεις, αλλά δεν το έδειξε» κ.λπ.
Το αφήγημα ότι δεν υπήρχε προσωπική εμπάθεια ή πολιτική σκοπιμότητα καταρρέει απ’ τη στιγμή που βαθμολογήθηκα με 35χιλιοστά (sic), λιγότερο από τον υποψήφιο του τελευταίου (σε σειρά) σχολείου της πόλης, το οποίο για τους γνώστες δεν μπορεί να μετρηθεί σε μια συνέντευξη αυτοπαρουσίασης, όπου ερωτήθηκα, μεταξύ άλλων, για τη σχέση της συνδικαλιστικής μου δράσης με τη διευθυντική ιδιότητα και τη στάση μου ως προς την “αξιολόγηση”.
Η απάντηση βεβαίως δόθηκε από τους ίδιους τους συναδέλφους μου και τα μηνύματα συμπαράστασης από τη σχολική κοινότητα και η συνέχεια θα δοθεί στα διοικητικά δικαστήρια. Υπάρχει όμως κάτι ακόμη: Τα σχολεία δεν είναι ιδιοκτησία κάποιου. Όποιοι όμως επωφελούνται από την εργαλειακή χρήση της συνέντευξης για την καταβαράθρωση υποψηφίου, αδιαφορώντας αν θα αδικηθούν συνάδελφοί τους, ώστε να κερδίσουν οι ίδιοι μια διοικητική θέση, μάλλον θα πρέπει να είμαστε ανήσυχοι για το τι έπεται, για την έννοια της αξιοκρατίας, της ίσης μεταχείρισης, της χρηστής διοίκησης, της αριστείας, αλλά και της ίδιας της έννοιας της δημοκρατικής κοινωνίας, αφού η “πτωματοφαγία” είναι ίδιο άλλου θηλαστικού και όχι του ανθρώπου.
* Ο Χρήστος Ανεσιάδης είναι διευθυντής του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ρεθύμνου.
