Ι. Οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις σπανίζουν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η διαφορετικότητα των απόψεων των κομμάτων που τις συγκροτούν, δεν εμποδίζει το σχηματισμό ισχυρών, σταθερών και αποτελεσματικών Κυβερνήσεων συνεργασίας Οι πρώτες, οι μονοκομματικές αυταπόδεικτα απέτυχαν. Η χώρα «διασώθηκε» από Κυβερνήσεις με ανομοιογενείς ιδεολογίες και αντιπαραθέσεις, σε κάθε δε περίπτωση έκλεισαν τον ιστορικό τους κύκλο, ενώ με άλλοθι την αποτελεσματικότητα και τον κίνδυνο ακυβερνησίας, εξελίσσονται σε γόνιμα θερμοκήπια αδιαφάνειας και σκανδάλων, τα οποία κατά κανόνα κουκουλώνονται, ενώ το περίφημο «Επιτελικό Κράτος» ταυτίζεται πλήρως με το καταδικασμένο, συγκεντρωτικό και αναχρονιστικό «Ναπολεόντειο Κράτος».
Του Ευριπίδη Κουκιαδάκη*
Οι εκλογές της Κυριακής, οι πρώτες και ίσως οι τελευταίες που διεξάγονται με απλή -σχεδόν ανόθευτη αναλογική- αν και δεν θα αναδείξουν Κυβέρνηση, σίγουρα προδιαγράφουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά της Κυβέρνησης που θα εκλεγεί στις αναπότρεπτες εκλογές του Ιουλίου, οι οποίες θα διεξαχθούν με το άκρως αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα, της ενισχυμένης αναλογικής, όμοιο του οποίου δεν υπάρχει πλέον, ούτε στη γείτονα Τουρκία.
Η απλή αναλογική, ως εκλογικό σύστημα συνυφασμένο με την απλή λογική, συνώνυμο της πολιτικής και οικονομικής διαφάνειας στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων, πρέπει να προστατευθεί και να θωρακισθεί ως κόρη οφθαλμού. Στις μεθαυριανές εκλογές, με την ψήφο κάθε δημοκράτη πολίτη, που απορρίπτει τη λογική των μονοκομματικών, αυταρχικών κατά κανόνα κυβερνήσεων και στο άμεσο μέλλον με τη γενναία τροποποίηση του Συντάγματος για να δοθεί χρόνος για προγραμματικές συνεργασίες. Τα τριήμερα των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό ισχυρών προγραμματικών Κυβερνήσεων συνεργασίας, δεν επαρκούν ούτε για ένα καφέ , πολύ περισσότερο για σοβαρό διάλογο, προγραμματικές συμφωνίες και κανόνες υλοποίησης αυτών, ιδίως αμέσως μετά από ανούσιες, στείρες και άγονες αντιπαραθέσεις για την τέρψη των οπαδών.
Το δίλημμα των εκλογών δεν είναι με ποιόν, αλλά με ποια πολιτική, ποιο πρόγραμμα και κυρίως ποιες εγγυήσεις για την εφαρμογή του.
Η λεόντεια , εν πολλοίς εκβιαστική, συμφωνία και Κυβέρνηση ειδικού σκοπού Σαμαρά- Βενιζέλου, απέτρεψε την τυπική διαπίστωση της πτώχευσης της χώρας, αλλά δεν απέτρεψε την ουσιαστική πτώχευση χιλιάδων Ελλήνων πολιτών επιχειρήσεων και νοικοκυριών που έχασαν σπίτια , επιχειρήσεις και το «μπούσουλα» ακόμη, αλλά και μας άφησε ως ακριβή και ακριβοπληρωμένη παρακαταθήκη, το τι και ποιους να προσέχουμε και ενδεχομένως να αποφεύγουμε.
ΙΙ. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στην οποία συμμετείχαν όλοι οι ΒΑΡΩΝΟΙ (τζάκια) της ιστορικά συμπαγούς δεξιάς , διόγκωσε το χρέος, το ύψος του οποίου επιμελώς απέκρυψαν κάτω από το χαλί , αλλά το ΠΑΣΟΚ και ο τότε Πρόεδρος του πλήρωσαν όλο το λογαριασμό, γιατί χρεώθηκε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» το οποίο δεν σχετίζεται με το χρέος, ούτε με την de facto χρεωκοπία της χώρας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός αν και αναγκάσθηκε να ομολογήσει ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι επικίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας, δεν δίδει απάντηση στα αμείλικτα και αναπάντητα ερωτήματα γιατί τον παρακολουθούσαν οι στενοί συνεργάτες του και συγγενείς του, γνώριζε ή όχι τα της παρακολούθησης του, γιατί μετά ταύτα εξακολουθεί να θεωρεί νόμιμη την παρακολούθηση του, επί τέλους, δεν αντιλαμβάνεται ότι οφείλει μια ειλικρινή εξήγηση στον παρακολουθούμενο αντίπαλο του, δημόσια ενημέρωση του ελληνικού λαού ποιοι και γιατί εισηγήθηκαν την παρακολούθηση του ευρωβουλευτή τότε, προέδρου του ΠΑΣΟΚ σήμερα.
Παρά ταύτα, τόσο ο ίδιος όσο και οι στενοί συνεργάτες του, κυρίως δε τα παπαγαλάκια των φιλοκυβερνητικών καναλιών, εξανίστανται γιατί το ΠΑΣΟΚ αρνείται να συνεργαστεί μαζί του και να δικαιώσει τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν από τους ίδιους κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών διαδικασιών για την εκλογή προέδρου του ΠΑΣΟΚ, μετά την πρόωρη και οδυνηρή απώλεια της ΦΩΦΗΣ (όλων) μας όπως ο θάνατος ανέδειξε.
Επειδή δεν πρόκειται για ιδιωτική διαφορά , αλλά για μείζον θεσμικό και δημοκρατικό ολίσθημα του ίδιου και των συνεργατών του, για το οποίο έχει ούτως η άλλως την ευθύνη , η οποία δεν εξαλείφεται με την δημόσια τυπική, -δίκην πιστοποιητικού «εθνικών φρονημάτων»- αναγνώριση ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι εν τέλει επικίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας.
ΙΙΙ. Μοναδικό αντίδοτο στον αυταρχισμό και στην αλαζονεία των μονοκομματικών Κυβερνήσεων αποτελούν κατά την άποψη μου:
Πρώτο το συνολικό ποσοστό των κομμάτων του νέου δικομματισμού να είναι μικρότερο του 60%.
Δεύτερο η οριακή – κάτω των τριών μονάδων- απόσταση, ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα.
Τρίτο η ενίσχυση του τρίτου κόμματος, το οποίο ανέλαβε μεγαλύτερες ευθύνες από όσες του αναλογούσαν, η παρουσία του οποίου, αποτελεί ανέκαθεν παράγοντα σταθερότητας, ο οποίος αναγνωρίζεται ήδη έμμεσα η άμεσα και από τους δύο σημερινούς μονομάχους, οι οποίοι παρά ταύτα δεν «αντιλαμβάνονται» ότι, με όποιον και αν συνεργασθεί θα πληρώσει βαρύτερο τίμημα του προηγουμένου , το οποίο δεν αντέχεται, ει μη μόνον αν υπάρξει σοβαρός, υπεύθυνος, ειλικρινής δημόσιος, διάλογος με όλους, κατά τη διάρκεια της αμέσως επόμενης προεκλογικής περιόδου.
Τέταρτο η ενίσχυση των μικρών κομμάτων του δημοκρατικού τόξου για να αποφευχθεί η επιδιωκόμενη μονοκρατορία της δεξιάς πολυκατοικίας η όποιας άλλης μονοκρατορίας.
ΙV. Το δημόσιο χρέος των τετρακοσίων και πλέον δισεκατομμυρίων, σε συνδυασμό με το ιδιωτικό χρέος το οποίο υπερβαίνει τα διακόσια πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ, ως μείζονα εθνικά θέματα προϋποθέτουν ευρύτερες συναινέσεις , ρεαλιστικές προγραμματικές συμφωνίες και τη συγκρότηση ισχυρών Κυβερνήσεων συνεργασίας με την συμμετοχή τουλάχιστον των δύο «μονομάχων». Όποιες άλλες σκέψεις για μονοκομματικές κυβερνήσεις, ή κυβερνήσεις ειδικού σκοπού για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι των υποκλοπών, δεν μπορούν να σηκώσουν και να αντέξουν το βάρος των προβλημάτων.
Η επίκληση των μεταξύ τους διαφορών, για να αποφύγουν την ανάληψη των ευθυνών που τους αναλογούν αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις, για να διατηρήσουν την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Συνεπώς, εφόσον οι δύο μονομάχοι αποδέχονται το κατ΄ αυτούς μείζον, ότι δηλαδή, ο αρχηγός του πρώτου κόμματος πρέπει να σχηματίσει Κυβέρνηση μονοκομματική ή συνεργασίας το συμφέρον των πολιτών και της πατρίδας επιβάλλει να αμβλύνουν τις όποιες διαφορές μεταξύ τους, να αντιμετωπίσουν από κοινού το ΕΘΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ, ώστε να αποφευχθεί το νέο μνημόνιο και ο πλήρης αφελληνισμός του εθνικού πλούτου.
Το χρονικό διάστημα που παρεμβάλλεται ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, είναι ικανό να καλύψει τη θεσμική αδυναμία των τριημέρων , αν υπερισχύσει η απλή λογική, το συμφέρον της χώρας και των πολιτών του κομματικού συμφέροντος.
* Ο Ευριπίδης Κουκιαδάκης είναι δικηγόρος.
