Προς τους αριστερούς επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ

Απόψεις
Προς τους αριστερούς επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ποτέ όμως και πουθενά στην ιστορία η Αριστερά δε λειτουργεί διχαστικά

Την εποχή του καταστροφικού καπιταλισμού, η Αριστερά ως πολιτικός όρος ορίζεται με βάση το εξής κριτήριο: τη θέση απέναντι στο ιδεολόγημα, την πολιτική συνθήκη και την εφαρμογή του.

*Γράφει η Κατερίνα Τσουκαλά.

H κομμουνιστική Αριστερά εκφράζει την πλήρη άρνηση του καπιταλισμού. Αυτό το σύστημα δε διορθώνεται με τίποτε, χρειάζεται συνολική ανατροπή. Οι άλλες εκδοχές της Αριστεράς βρίσκονται σε ένα φάσμα κριτικής προς τον καπιταλισμό. Επιζητούν να διορθώσουν τις ανισότητες μέσω του κοινωνικού κράτους, το κενό δημοκρατικής διακυβέρνησης μέσω θεσμών υπό κοινωνικό έλεγχο, να διευρύνουν την έννοια των δημόσιων αγαθών, της εκπαίδευσης, της συμμετοχής. Αυτή είναι η σοσιαλδημοκρατία. Ο άλλος προσδιορισμός της Αριστεράς, “ριζοσπαστική”, αναφέρεται στη μέθοδο, την ένταση των ζητούμενων αλλαγών. Ζητά να φτάσει στη ρίζα των πραγμάτων (radical), στην ανάλυση και την πράξη.

Η κομμουνιστική εκδοχή βρέθηκε στην εξουσία σε διάφορες χώρες (Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Κούβα, Βιετνάμ, Χιλή). Σε κάθε περίπτωση, αυτό που εφαρμόστηκε προσαρμόστηκε στα εθνικά χαρακτηριστικά των λαών, εξέλιξε τις κοινωνίες, πολιτικά, οικονομικά και μορφωτικά. Η κατάρρευση όμως της Σοβιετικής Ένωσης το 1991-92 έφερε βαρύ πλήγμα. Σε λίγους μήνες ανατράπηκαν εξελίξεις δεκαετιών. Η χώρα ξαναμπήκε στην καπιταλιστική κανονικότητα με γενικευμένη αρπαγή κάθε δημόσιου πλούτου. Η πληθυσμιακή εξέλιξη και τα κοινωνικά προβλήματα που συνόδευσαν αυτή την αντεπανάσταση είναι φανερά στον καθένα. Η σοσιαλδημοκρατία τα πήγαινε καλά, όσο οι ιστορικές συνθήκες επέτρεψαν. Το κοινωνικό κράτος π.χ. σε Σουηδία, Γερμανία, Γαλλία και αλλού ήταν λειτουργικό και οι κοινωνίες ανάσαναν από τα δεινά του πολέμου. Είχε όμως και αυτό το υπόδειγμα ημερομηνία λήξης. Η σοσιαλδημοκρατία λειτούργησε όσο χρόνο το επέτρεπε η γεωπολιτική του διπολικού κόσμου.

Η κριτική από την κομμουνιστική Αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι - σε πρώτη άποψη - σύμφωνη με την ιδεολογία της: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε επανάσταση, δεν έσκισε τα μνημόνια, υπέγραψε μάλιστα και ένα τρίτο. Το ΚΚΕ, που είναι ο κύριος εκφραστής αυτής της προσέγγισης, είναι ένα αξιοσέβαστο, ιστορικό κόμμα. Ένα κόμμα συνυφασμένο με την εθνική ιστορία, αφού ήταν ο κορμός της εθνικής αντίστασης. Με σταθερή παρουσία για πάνω από έναν αιώνα και σταθερές (απελπιστικά σταθερές!) πολιτικές θέσεις. Μπορεί άραγε το ΚΚΕ να ισχυριστεί σοβαρά ότι η πολιτική λειτουργία διεξάγεται σε έναν ιδεατό χώρο; Ότι οι εξελίξεις υπαγορεύονται από τη βούληση και όχι από τον συσχετισμό δύναμης στο υλικό και το ιδεολογικό πεδίο. Πράγμα που σημαίνει ότι, σε όποια εκδοχή της Αριστεράς και αν αναφερόμαστε, οφείλουμε να ετοιμάζουμε τον συσχετισμό δύναμης, κατακτώντας θέσεις στο υλικό πεδίο (καλυτερεύοντας, δηλαδή, την παραγωγική μηχανή, προάγοντας αυτάρκεια κάθε είδους) και στο πεδίο των ιδεών (διαμορφώνοντας πολίτες με κοινωνική συνείδηση και μόρφωση).

Αλλά στον πολιτικό χώρο δεν υπάρχει μόνο η Αριστερά. Η Δεξιά θα ήταν μικρός αντίπαλος χωρίς τη συνδρομή του διεθνούς παράγοντα με τη μορφή του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε., όπως μορφοποιείται στον χρόνο. Στην αποτυχία της ντόπιας Δεξιάς ανέλαβε δράση η τρόικα. Επέλεξε τότε ο Τσίπρας (και ο μισός ΣΥΡΙΖΑ) τον δρόμο ενός συμβιβασμού απέναντι σε μια ήττα. Τον δρόμο ενός άνισου αγώνα, απέναντι σε ένα μη αγώνα. Την πολιτική υποχώρηση σε θέσεις από την παράδοση άνευ όρων.

Η ελληνική Δεξιά βρήκε τότε την ευκαιρία της αντεπίθεσης. Αυτό δεν έγινε με θέσεις από τα δεξιά - δεν υπάρχει σοβαρή δεξιά κριτική στην περίοδο Γενάρη του ’15 έως Σεπτέμβρη του ’15. Με χαιρέκακη προθυμία ψήφισαν το μνημόνιο του Αυγούστου - έγινε με κριτική από αριστερά. Ο κεντρικός στόχος αυτής της επίθεσης είναι να οδηγηθεί ο λαός στην απελπισία. Είναι τόσο χαρακτηριστική η συμπεριφορά της Δεξιάς σε κάθε κριτική: «κι εσείς τα ίδια κάνατε», «εσείς προετοιμάσατε αυτά που εμείς υλοποιούμε».

Φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση οι πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ με αυτές της Ν.Δ., για παράδειγμα στη ΔΕΗ [οι αμοιβές Στάσση (Ν.Δ.) 360.000 € - Παναγιωτάκη 60.000 € - έξι φορές πάνω μας κοστίζουν οι “γαλάζιες ακρίδες”]. Ας αναλογιστεί ένας ουδέτερος παρατηρητής ποιανού το αφήγημα εξυπηρετεί η αριστερή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει όμως και κάτι πολύ ουσιαστικότερο: Είναι η ανάγκη ανόρθωσης όλου του καταστροφικού έργου μιας δεκαετίας μνημονίων και μιας τετραετίας νεοφιλελευθερισμού. Σήμερα τα κρατικά συστήματα είναι σε διάλυση. Υγεία, παιδεία και υποδομές παραδίνονται σε ιδιωτικά συμφέροντα και η Ν.Δ. είχε κάθε λόγο να απαξιώσει οτιδήποτε δημόσιο. Έτσι και έκανε. Για να αναδημιουργηθούν, χρειάζεται, εκτός από την πολιτική απόφαση, και η ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Αυτή θα δώσει το ουσιαστικό περιεχόμενο και πρέπει να επηρεάσει τις πολιτικές αποφάσεις. Εκεί υλοποιείται, γίνεται πράξη και όχι δήλωση η αριστερή ιδεολογία.

Παρακολουθώ τον Κλέωνα Γρηγοριάδη. Κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΜέΡΑ25, ηθοποιό στο επάγγελμα. Κάθε του ομιλία χαρακτηρίζεται από το πάθος, την αγανάκτηση απέναντι στο άδικο, την καταγγελία της δεξιάς πολιτικής. Ο Κλέων Γρηγοριάδης πράγματι ποιεί ήθος. Όταν όμως λέει ότι η σωστή μετεκλογική συνεργασία είναι ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., διαπράττει ένα τεράστιο λογικό και πολιτικό σφάλμα. Το λογικό δε θέλει εξήγηση. Το πολιτικό σφάλμα έγκειται στο ότι χαρίζει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ στη Δεξιά. Λέει στον, ίσως λιγότερο συνειδητοποιημένο, πάντα κατά την άποψή του, ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δε διαφέρει πολιτικά από τον δεξιό συμπολίτη του.

Ποτέ όμως και πουθενά στην ιστορία η Αριστερά δε λειτουργεί διχαστικά. Αν κάτι μπορεί να φέρει αλλαγές σε ένα γεωπολιτικό περιβάλλον μεγάλης έντασης και αστάθειας δεν είναι τίποτε άλλο από ένας λαός ενωμένος, αποφασισμένος και μια κυβέρνηση που θα μπορεί να ακούσει, να πιεστεί, να ενσωματώσει τα λαϊκά αιτήματα. Αυτή είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Λέει το ΜέΡΑ25: «Απευθύναμε πρόταση συνεργασίας» πριν τις εκλογές και δεν πήραμε απάντηση. Θα έπρεπε ο Γιάνης να μη θεωρεί τους άλλους αφελείς. Δε βλέπει ότι οι επικοινωνιολόγοι της Ν.Δ. θέλουν με κάθε τρόπο να “κάνουν φασαρία” γύρω από το ’15, να ξαναζεστάνουν το αντισύριζα μέτωπο, να αξιοποιήσουν κάθε - εντελώς φυσική - διχογνωμία στην Aριστερά; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η συνεργασία με τη ΛΑΕ ήταν επιλογή προεκλογική κάτω από την πιεστική ανάγκη να ξεπεραστεί το όριο του 3%; Δε βλέπει πως όλες οι κυβερνητικές συνεργασίες γίνονται μετά τις εκλογές, με το αποτέλεσμα να επικαθορίζει τις πολιτικές ισορροπίες; Θα ήταν, δηλαδή, ίδιο το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης συνεργασίας όπου το ΜέΡΑ25 θα συνεισέφερε 60 βουλευτές με μια άλλη όπου θα συνεισέφερε 15;

Η απλή αναλογική δίνει την ευκαιρία σε κάθε πολίτη να εκφραστεί σύμφωνα με την ιδεολογία του, τις απόψεις, τη σκέψη του για το μέλλον. Όμως, τα κόμματα που θέλουν να έχουν μια ουσιαστική πολιτική ανάλυση της πραγματικότητας οφείλουν να βλέπουν μπροστά, να κατανοούν την πολιτική ως διαχείριση της πραγματικότητας*, όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι.

Αν αναγνωρίζουμε ως αιτία της εκλογικής επικράτησης της Δεξιάς την αδιαφορία κρίσιμου μέρους των πολιτών, όπου ο τωρινός πρωθυπουργός κυβερνά με μια μειοψηφία που δεν ξεπερνά το 25-28% του συνόλου των πολιτών, θα πρέπει επίσης να κατανοούμε πως η βάση αυτής της αδιαφορίας και το έδαφος ανάπτυξης του φασισμού είναι η άποψη «όλοι το ίδιο είναι», και «οι πολιτικοί κοιτάνε το συμφέρον τους, την κυβερνητική καρέκλα». Όταν αυτό λέγεται από τα μη δεξιά κόμματα, είναι μια υποταγή στη δεξιά προπαγάνδα, ακυρωτική στο τέλος της ημέρας κάθε “αριστεροσύνης” των διακηρύξεων.

Η Δεξιά είναι και αυτή μια ιστορική παράταξη. Είναι κρίμα που σήμερα έχει καταντήσει ένας μηχανισμός εκμετάλλευσης του κρατικού χρήματος (το “Α.Ε.” που της κόλλησαν είναι πια αδιαμφισβήτητο). Είναι κρίμα που έχει καταντήσει ένας μηχανισμός προπαγάνδας, προμετωπίδα των εγχώριων ολιγαρχών, οργανωτής του καρτέλ σε κάθε πεδίο και εθνικός υποκλοπέας. Είναι κρίμα που φιλελεύθεροι άνθρωποι δε βλέπουν τον “συμμοριτισμό” της σημερινής κυβέρνησης: Λειτουργούν με αλληλοκάλυψη, εμπορικά συμβόλαια, σαν “ιδιοκτήτες” της χώρας. Πριν κάποια χρόνια, όλος ο νομός Ηρακλείου ξεσηκώθηκε για να υπερασπιστεί τα αρχαία του. Σήμερα, ο ξεσηκωμός δεν ήταν αντίστοιχος ούτε με την ιστορία ούτε με την παράβαση. Τα μουσεία της χώρας θα γίνουν εμπορικά σήματα και θα υποταχθούν στους “νόμους της αγοράς”. Η λίστα αυτών των βιασμών της κοινωνικής ιδιοκτησίας δε χωρά εδώ. Θα τους αφήσουμε;

* Η Κατερίνα Τσουκαλά είναι διεθνολόγος-αμυντικός αναλυτής και υποψήφια βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στον νομό Ηρακλείου.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News