Σαν κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχουμε πάρει τη κατηφόρα τη μεγάλη… Τα ήθη του παρόντος καθρεπτίζουν την ασχήμια που ζούμε. Αναλογιζόμενοι τι υποφέρουν τα θύματα, αισθανόμαστε άσχημα. Καρικατούρες ανθρώπων με μία αδιανόητη χυδαιότητα καταστρέφουν την κοινωνική ζωή. Εγώ είμαι γραφιάς των ταπεινών και των καταφρονημένων, της φτώχιας και των ονειροπόλων και εκείνων που πορεύονται με αξιοπρέπεια. Η κοσμική ζωή της απληστίας προκαλεί δυστυχία και θλίψη.
Του Κωστή Μουδάτσου
Η φρικτή πραγματικότητα που βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες, στις ιστοσελίδες και στα social media συντίθενται από βιασμούς, ξυλοδαρμούς, γυναικοκτονίες, σεξουαλικές παρενοχλήσεις με εκβιασμούς, παζαρέματα και μαστροπείες… Η σιωπή καλύπτει φρικτά εγκλήματα και αδιανόητες πράξεις. Οι καταγγελίες που γίνονται προκαλούν φρίκη. Σαν μεστώσουμε στον νου τι έχουν υποστεί τα κορμιά και οι ψυχές παιδιών και γυναικών, τρελαινόμαστε. Αίσχος και ντροπές για τις κοινωνίες που ζούμε. Βέβαια, αυτά που μαθαίνουμε αποτελούν μέρος των όσων συμβαίνουν. Γι’ αυτό πρέπει να ενθαρρύνονται και να προστατεύονται όσες και όσοι βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν. Αυτή είναι υποχρέωση των θεσμών της Πολιτείας και των κοινωνικών φορέων. Το κίνημα Me Too να στηριχτεί και να απλώσει τη δράση του.
Βλέπουμε άναυδοι γενετήσιες πράξεις μεταξύ συγγενών κατ’ εξακολούθηση, εμπορία ανθρώπων, βιασμούς ανηλίκων έναντι αμοιβής... και τι δε βλέπουμε! Η κατάσταση έχει ξεφύγει! Παίρνει δραματικές διαστάσεις. Σαν διαβάζουμε ρεπορτάζ και δικαστικά ντοκουμέντα φρίττουμε! Ώρες-ώρες βλέπουμε ιστάμενα πρόσωπα που έχουν σχέσεις στενές με την εξουσία να πρωταγωνιστούν και να τη βγάζουν με ποινές “χάδι”. Αλίμονο! Υπάρχει ηθική και νόμος στην κοινωνία; Υπάρχει η αναγκαία αντιμετώπιση τέτοιων εκφυλιστικών φαινομένων από τους θεσμικούς φορείς της Πολιτείας; Τελικά, ποιος είναι ο ρόλος των θεσμών της Πολιτείας;
Μπορεί σε μία σύγχρονη κοινωνία, όπου έχει επιτευχθεί μεγαλύτερη ισότητα των δύο φύλων, να παίρνουν τέτοια συχνότητα και ένταση τα ακραία φαινόμενα; Στις μέρες μας νομίζουμε ότι οι γυναίκες και τα παιδιά μεταμορφώνονται σε μοντέρνους δούλους, εμπόρευμα για κατανάλωση στην αγορά της αισχρής ηδονής. Κι αυτός που εκδίδει με τη βία και αυτός που αγοράζει είναι εξίσου κατακριτέοι. Είναι ποινικά διώξιμα και τα δύο μέρη. Το παιδί ή η γυναίκα περνούν μαύρες ώρες στα χέρια και των δύο. Τι πολιτισμό ζούμε; Αχρείες συνήθειες και χούγια σε μια άρρωστη κοινωνία. Παρακμή και φρίκη. Δεν μπορεί ο πελάτης να μένει αόρατος και ανώνυμος και χωρίς ευθύνη. Ο βιαστής, ο προαγωγός και ο “μάγκας” που ξυλοφορτώνει, αλλά και όλοι όσοι εμπλέκονται πρέπει να διώκονται ανηλεώς δικαστικά και η νομοθεσία να εκσυγχρονιστεί και να εφαρμοστεί.
Σκλαβιά, ημισκλαβιά, εμπόρια, δουλεμπόρια, βιασμοί και άλλες παρανομίες δείχνουν τη σαπίλα της κοινωνίας. Αποφασιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων θα δώσει η δυναμική στήριξη των θυμάτων από την κοινωνία και τους θεσμούς. Όλοι ενάντια στο δουλεμπόριο και στην εκμετάλλευση παιδιών και γυναικών!
Όλοι υπέρ της ισότητας των δύο φύλων και όλων των ανθρώπων και των δικαιωμάτων τους.
Ιδέ ο άνθρωπος, ο παλιάνθρωπος! Σαν διαβάζουμε τις καταγγελίες του κοριτσιού ότι ο πατέρας της, σαν ήταν ακόμη ανήλικο, τη χτυπούσε, έσβηνε τσιγάρα στον λαιμό της, τη μαστούρωνε, τη βίαζε και την πουλούσε σε άλλους ελεεινούς και για τιμωρία την έβαζε με τον αδερφό και τη μάνα της στα γόνατα, κουβαλώντας κούτες τσιμέντου στη πλάτη για ώρες, ή σαν πεινούσαν τους πήγαινε στο σούπερ-μάρκετ να μυρίζουν τα φαγητά και τα γλυκά και στο τέλος τους άφηνε θεονήστικους, τότε παραλύομε από τη φρίκη!
Σαν βλέπουμε τον νταή να έχει σταματήσει στη μέση του δρόμου με ανοιχτή τη πόρτα του συνοδηγού και να χτυπάει με κλωτσιές και μπουνιές τη γυναίκα πάνω στην άσφαλτο τρελαινόμαστε. Τρέχεις και του φωνάζεις «τι κάνεις μωρέ εκεί πέρα!». Κι εκείνος σου απαντάει «είναι γυναίκα μου!» και σαν του φωνάζεις απειλητικά «και τι έγινε μωρέ!», τότε βάζει την ουρά στα σκέλια και αφού κλείσει την ανοιχτή πόρτα του συνοδηγού, πηγαίνει από τη πίσω μεριά του αυτοκινήτου για να μην αναγκαστεί να σε πλησιάσει. Καθίζει στη θέση του οδηγού και φεύγει σπινιάροντας σαν τον μούργο! Η γυναίκα κατάχαμα στον δρόμο να μην μπορεί να σηκωθεί όρθια, να ουρλιάζει από τους πόνους και να τρέμει σύγκορμη! Το μόνο παρήγορο είναι ότι σταμάτησαν όλα τα αυτοκίνητα. Άντρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι έβαλαν τις φωνές στον νταή και συμπαραστάθηκαν στην κοπέλα!
Δεν ξέρω εάν υπάρχει ανθρώπινος νους που να αντέχει να βλέπει και να διαβάζει τέτοιες φρικαλεότητες! Ντροπές και αίσχος! Δεν υπάρχει ελπίδα και το σκοτάδι είναι “πηχτό” ή μήπως υπάρχει ελπίδα αν η κοινωνία και η Πολιτεία σκεφτούν να πράξουν τα πρέποντα; Δυστυχώς, το κακό έχει επιστρέψει χειρότερο! Μήπως έχουμε γυρίσει στην εποχή του βάρβαρου κτήνους, ξεχνώντας τον άνθρωπο; Η μόνη φωνή που φωνάζει “ζήσε” έρχεται από την άλλη ζωή! Είμαστε νεκροί ανάμεσα στους νεκρούς και οι μύγες πετούν πάνω από τα πτώματά μας…
