Αυτός ο ύστερος τσακωμός για τον Ανδρέα είναι “λουκούμι” για τον Μητσοτάκη, διότι δείχνει ποιος είναι καθηλωμένος πίσω και ποιος κοιτάζει μπροστά. Δε γράφω βέβαια καμιά μεγάλη εξυπνάδα, όμως σε τελευταία ανάλυση έτσι ξεχωρίζει κανείς τον σύγχρονο απ’ τους παλιομοδίτες.
Tου Δημήτρη Καμπουράκη
Όταν εμείς ήμασταν πιτσιρικάδες και ακούγαμε κάποιους να διηγούνται ιστορίες από την Αλβανία, κουνούσαμε το κεφάλι μας συγκαταβατικά για τα γερόντια που έμειναν σ’ εκείνη την εποχή, ενώ ο κόσμος προχωράει. Ε, την ίδια αύρα αποπνέουν σήμερα ο Τσίπρας με τον Ανδρουλάκη.
Και ο μεν Ανδρουλάκης έχει κάποιο δίκιο να μπαίνει στην αντιπαράθεση για την παρακαταθήκη του Ανδρέα, διότι βλέπει το “χέρι” του Αλέξη να μπαίνει λάθρα από το παράθυρο του σπιτιού του και να του “τσιμπάει” τα παλιά ασημικά απ’ το τραπέζι.
Μπορεί να ήταν εκεί παρατημένα και μάλλον απαξιωμένα (ποιος στο ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια επικαλούνταν τον Ανδρέα;), αλλά πάντως ήταν οικογενειακά κειμήλια, να πάρει ο διάολος. Όταν δεις άλλον να τα “βουτάει”, δε σου πάει καλά. Ξανασκέφτεσαι την αξία τους και ξαναθυμάσαι τη συναισθηματική σχέση που έχεις μαζί τους.
Ο Τσίπρας όμως γιατί να γίνει τόσο απροκάλυπτα ανδρεοπαπανδρεϊκός, 27 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ; Και όχι μόνο να υποκλέψει στα μουλωχτά τα συνθήματα, τα νοήματα, τις φράσεις, τις λέξεις, τα χρώματα και τις κινήσεις του, αλλά και να υπερασπιστεί δημόσια και δυναμικά αυτή την κατά συρροή κλοπή; Να την υπερασπιστεί δε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να την καταστήσει κεντρικό προεκλογικό θέμα; Ομολογώ ότι δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω τον λόγο…
Πιθανολογώ ότι δεν ήταν αρχική επιλογή του Αλέξη να μπλέξει σε τέτοιου είδους καβγά με τον Ανδρουλάκη, αφήνοντας τον Μητσοτάκη να ξεχωρίζει από τους τρεις τους ως ο άνθρωπος που είναι πιο κοντά στο μέλλον. Ο Αλέξης ήθελε να αυτοονομαστεί (αστραπιαία και δίχως αντίρρηση από κανέναν) σε Ανδρέα του 2023 κι έπειτα να τα βάλει μ’ αυτό το προσωπείο με τον Κυριάκο. Μια επανάληψη του παλιού δίπολου Παπανδρέου-Μητσοτάκης επιζητούσε, στο οποίο τελικά ο Ανδρέας βγήκε νικητής.
Αμ’ δε, τελικά δεν αποδείχτηκε και τόσο εύκολο, διότι το μεγαλοφυές εγχείρημα δεν έφτασε ποτέ στο τελικό του στάδιο, κόλλησε στα “βαφτίσια”. Τον έκαναν “τσακωτό” να κλέβει συνθήματα και νοήματα, τον έκραξαν απ’ όλες τις μεριές κι όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ, αναγκάστηκε να βγει και να υπερασπιστεί την επιλογή του και τελικά έμπλεξε σε μια διαμάχη που θυμίζει τους δύο γέρους αητούς του “Μάπετ σόου”. Κανένας δεν ασχολείται με την ουσία όσων σχολιάζουν ή διαφωνούν, διότι αποτελούν από μόνοι τους ένα “σπαρταριστό” θέαμα. Πάλι δε θα γράψω καμιά μεγάλη σοφία, αλλά τελικά όλοι για τον Κυριάκο δουλεύουν…
