Γράφει ο Κώστας Λουλουδάκης
Όταν άκουσα την πρώτη φορά πως νοσώ από προχωρημένου σταδίου καρκίνο και μάλιστα έναν από τους δυσκολότερους (Πλακώδης καρκίνος κεφαλής τραχήλου) που βρίσκεται ήδη σε μεταστατικό στάδιο, στις λεμφαδένες, ένιωσα λες και η ως τότε δομημένη και προβλέψιμη ζωή μου μπήκε σε αναστολή. Δεν σκέφτηκα το σύνηθες «γιατί σε μένα», συνέχισα όμως να φοβάμαι και μην καταλαβαίνω την διάγνωση γιατί δεν ένιωθα άρρωστος. Στο κάτω κάτω τι ήταν αυτό που πιστοποιούσε την ασθένεια μου; Η βιοψία και τα λόγια δυο- τριών γιατρών;
Κι αν τα πάντα είχαν αρχίσει με φόβο, μ αυτόν και θα τελείωναν;
Ψυχοσωματικά εκείνες τις πρώτες στιγμές δεν συνειδητοποιούσα ότι το σώμα μου το πολιορκούσαν εξελισσόμενοι όγκοι, ένδειξη ότι ψυχολογικοί μηχανισμοί ωθούσαν την συνείδηση μου στην άρνηση και στην απώθηση της πραγματικότητας. Μα αυτή την ενδοψυχική απώθηση της ασθένειας την κατάλαβα αργότερα με την βοήθεια της ογκολόγου μου και την πρώτη τοποθέτηση της βελόνας στην φλέβα για την έκχυση του φαρμάκου της χημειοθεραπείας. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα επιτέλους το μέγεθος του προβλήματος. Αυτή η βελόνα και η προστατευτική φιγούρα της εκπληκτικής γιατρού μου πιστοποιούσε την νόσο μου μα και την θεραπεία μου.
Οι φοβερές παρενέργειες των ακτινοθεραπειών και της χημειοθεραπείας και η επίδραση τους στον οργανισμό μου με βούλιαξαν σε έναν εφιάλτη, με έχωσαν σε έναν λάκκο αποχαύνωσης. Ο,τι κι αν έτρωγα ότι κι αν προσπαθούσα να γευτώ πάντοτε ένιωθα μια μεταλλική γεύση σα σκουριά στο βάθος του στόματος μου και το σώμα είχε γεμίσει φλεγμονές και πόνο. Ωστόσο όλα αυτά τα συμπτώματα όσο και αν τα φοβόμουν, όσο κι αν πίστευα πως υπερβαίνουν τα αποθέματα των δυνάμεων μου, δεν συνοδεύονταν από υψηλά επίπεδα απαισιόδοξης στάσης.
Αντιθέτως η απελπισία μου συγχεόταν στο μυαλό μου με ένα είδος αποστασιοποιημένης γαλήνης. Καταρχάς δεν ένιωσα ποτέ πως δίνω μάχη με τον καρκίνο και πως θα τον κερδίσω γιατί το εγώ μου και η αγωνιστική του ενέργεια είναι η ενσάρκωση της μαχητικότητας. Όχι, δεν έφτασα σε τέτοιο επίπεδο αλαζονείας και υπεροψίας, γιατί γνωρίζω πως αφενός κανείς δε μπορεί να κερδίσει τον θάνατο αφετέρου είναι μεγάλη προσβολή και ντροπή, να θεωρήσω τον εαυτό μου πιο ικανό, πιο μαχητή, γενικά πιο «άριστο» από όλους όσοι δεν τα κατάφεραν απέναντι στην έτσι κι αλλιώς πολυσταδιακή και πολυπαραγοντική ασθένεια.
Ένα πράγμα έκανα: χωρίς βούληση εμπιστεύτηκα απόλυτα τις εντολές και τις συστάσεις της ογκολόγου μου και τον συνδυασμό της βιολογικής και ψυχολογικής θεραπείας που μου πρόσφερε και προσφέρει, πιστεύοντας ακράδαντα στην αποτελεσματικότητα τους. Η πίστη στην επιστημονική επάρκεια της γιατρού μου, μου επέτρεψε μα προσανατολιστώ στην Ζωή! Ακόμα και μετά την οστική μετάσταση, να σφυρηλατήσω την καινούργια προσωπικότητα μου η οποία αποδέχτηκε πως δεν ζει κανένα εφιάλτη, πως δε μάχεται με κανένα κακό, αντίθετα πορεύεται μαζί με την Ζωή!
Και σιγά-σιγά, όλα αυτά τα πέντε χρόνια που ζω μαζί με την ασθένεια και με την βοήθεια της γιατρού μου που ελέγχει την θεραπεία μου, κατάλαβα πως δεν έχει αξία μόνο η επιβίωση από την ασθένεια αλλά και η ποιότητα ζωής με απαραίτητο συστατικό την διατήρηση της σωματοψυχικής ισορροπίας μου!
Σε ευχαριστώ λοιπόν Γώγω Μηλάκη γιατί η επιστημονική επάρκεια σου, η υποστηρικτική φροντίδα σου και η συμβουλευτική καθοδήγηση σου, με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω πως ο καρκίνος, όσο κι αν είναι μια σύνθετη ασθένεια με έντονες ατομικές μεταβλητές και αναντίρρητα αποτελεί ένα έντονο φόβητρο , δεν είναι η κόλαση του Δάντη που κατοικεί στο σώμα μου και θα με οδηγήσει στον τερματικό σταθμό μου, αλλά μια ασθένεια ανάμεσα σε τόσες άλλες όπου εγώ, ο ασθενής, μπορώ να τα καταφέρω να προσαρμοστώ συναισθηματικά και κοινωνικά, βρίσκοντας ένα θετικό νόημα στην όλη εμπειρία καθώς κατανόησα τη νόσο και μέσα από αυτή εκτίμησα την ποιότητα της ζωής!
