Έχει πλάκα όλη αυτή η προσπάθεια των κομματαρχών (κυριολεκτικά: των αρχηγών των κομμάτων) να μας πείσουν ότι είναι κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους και ότι πρέπει να τους προτιμήσουμε με αυτό το κριτήριο. Βεβαίως, το μεγάλο πανηγύρι γίνεται με το θέμα των μετεκλογικών συνεργασιών. Η μόνη που έδειξε να μένει έξω από το παιχνίδι της “προαναγγελίας” συνεργασιών, ήταν η Νέα Δημοκρατία, που αρχικά επέμενε σε όλους τους τόνους ότι «θα μας βγάλετε αυτοδύναμους στις δεύτερες εκλογές», αλλά στη συνέχεια το... χάλασε, καθώς τα νούμερα για αυτοδυναμία δε βγαίνουν με την καμία, οπότε... την “μπήκε” στον Ανδρουλάκη για να ξεκαθαρίσει τη θέση του ΠΑΣΟΚ.
*Γράφει ο Γιώργος Ψαρουλάκης.
Με αποτέλεσμα τη γνωστή... επωδό Ανδρουλάκη, ότι «εμείς δε θέλουμε πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε τον Τσίπρα», αλλά... άλλον. Πολιτικό πρόσωπο μεν, αλλά όχι τον νικητή ή τον δεύτερο των εκλογών. Πράγμα το οποίο βεβαίως δεν προδιαθέτει ευχάριστα, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση η Ν.Δ. λ.χ. να βγει πρώτη με 33-34% και να δεχτεί να της υπαγορεύσει το ΠΑΣΟΚ που, αν περάσει το 10% θα στήσουν “πάρτι” στη Χαριλάου Τρικούπη, ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός. Και η συνεργασία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη που δε βγαίνει “εκτός” με τις “καραμπόλες” που θα περιγράψουμε παρακάτω. Αν και κρατάω μια πισινή για κυβέρνηση Ν.Δ.-Βελόπουλου, που δεν είναι και τόσο απίθανη, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Ωστόσο, η αποστροφή Ανδρουλάκη προφανώς είναι μια προσπάθεια να διαχωρίσει το ΠΑΣΟΚ τη θέση του και από τα δύο κόμματα εξουσίας και να παρουσιαστεί ως πρόταση καθαυτή. Βεβαίως, όταν πάμε στο διά ταύτα και ο Ανδρουλάκης καθίσει στο τραπέζι με τον Μητσοτάκη, ας πούμε, το θέμα συγκυβέρνηση θα παιχτεί σε άλλο επίπεδο, όχι στις προεκλογικές κορώνες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Το... προοδευτικό πρόσημο
Από την άλλη, η «κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο» δείχνει να έχει επίσης υπαρξιακά ζητήματα. Καταρχήν ο Ανδρουλάκης έθεσε περίπου εκτός το ΜέΡΑ25 - βεβαίως ήταν στο ίδιο πλαίσιο που έθεσε εκτός τους αρχηγούς Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, οπότε ας πούμε ότι εκεί μπορεί να υπάρχει “περιθώριο”.
Αλλά ο Βαρουφάκης έθεσε... ακόμη πιο κατηγορηματικά (και με επιχειρήματα) εκτός το ΠΑΣΟΚ οπότε... το πράμα μπερδεύει. Και μπερδεύει ακόμη περισσότερο, αφού έθεσε εκτός και... τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι βάσει προσώπων όπως ο Ανδρουλάκης, αλλά γιατί δεν υπάρχει σύγκλιση προγραμμάτων και το αίτημά του για να γίνει σχετική συζήτηση προεκλογικά δεν έγινε αποδεκτό.
Είναι δεδομένο ότι από το κέντρο και προς τα αριστερά υπάρχει μόνο ακόμη ένα κόμμα που θα μπει στη Βουλή, το ΚΚΕ. Και το ΚΚΕ έχει αποκλείσει εκ προοιμίου και απολύτως κατηγορηματικά οποιαδήποτε συνεργασία, ακόμη και με κάποιον εκ των ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ- ΜέΡΑ25. Οπότε εκεί δεν κοιτάζουμε καθόλου, δεν παίζει.
Τουτέστιν η «κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο» έχει... τα θεματάκια της.
Με όλα αυτά ως δεδομένα, παραμένει η πιθανότερη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις κάλπες του Ιουλίου (γιατί στις κάλπες του Μαΐου, εκτός κι αν έχουμε εντυπωσιακές ανατροπές, δε θα βγάλουμε κυβέρνηση, απλώς θα κάνουμε... το πιο ακριβό και ακριβές επίσης γκάλοπ στην ιστορία της Ελλάδας) αυτή με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Φυσικά, αν η Ν.Δ. κερδίσει. Αν, διαψεύδοντας τα προγνωστικά και τις δημοσκοπήσεις, κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε πάμε σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Με το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, δε θα χρειάζονται τον Βαρουφάκη για “τρίτο”, οπότε... θα τα βρουν μεταξύ τους. Με τον Τσίπρα πρωθυπουργό, προφανώς. Όπως θα είναι ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός σε συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.
Το “περίεργο” σενάριο
Βεβαίως υπάρχει ακόμη ένα σενάριο, που κάποια στιγμή κυκλοφόρησε σε μικρό κύκλο και μετά... εξαφανίστηκε διά παντός από κάθε “αξιόπιστη” πηγή: το σενάριο της ευρείας συγκυβέρνησης. Που θα περιλαμβάνει και τα τρία πρώτα κόμματα. Δε θεωρείται πιθανό, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά το αναφέρουμε έτσι... για να υπάρχει. Βασικά η μόνη περίπτωση να γίνει πραγματικότητα ένα τέτοιο σενάριο είναι να έρθει εντολή “απ’ έξω”. Από τα... πραγματικά αφεντικά των πολιτικών ταγών μας, εντός κι εκτός Ελλάδας, από τον “μεγάλο αδελφό” της Γερμανίας ή τον “μπαμπά” των ΗΠΑ κ.λπ. Όπως έγινε με τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, που ήταν κατόπιν εντολής, και όπως έγινε και με τη συγκυβέρνηση Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜ.ΑΡ. το 2012, ώστε να μη συνεχιστούν οι εκλογικές αναμετρήσεις σε μια περίοδο που η χώρα έπρεπε να είναι “ήρεμη” για να μη... σπάσει ο γύψος των μνημονίων.
Βεβαίως αυτές ήταν κρίσιμες περιστάσεις και ήταν απολύτως απαραίτητη, για εκείνους που πραγματικά χαράσσουν τις πολιτικές, η κυβερνητική σταθερότητα. Αυτή τη στιγμή δε βρισκόμαστε σε μια τέτοια περίοδο, οπότε... δε νομίζω να φτάσει τέτοια έξωθεν εντολή. Εκτός κι αν... δεν προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση ούτε από τις κάλπες της 2ας Ιουλίου. Κι εδώ πάμε στα “χωράφια” της φαντασίας, αφού καμία δημοσκόπηση δεν προβλέπει στις αναγωγές ποσοστά κάτω από 33% για το πρώτο κόμμα, οπότε το να μην προκύψει πρόταση εξουσίας με δύο κόμματα (το πρώτο συν το ΠΑΣΟΚ ή, αν το πρώτο είναι η Ν.Δ., Ν.Δ. + ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. + Ελληνική Λύση) μοιάζει μάλλον απίθανο, με δεδομένο το μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα. Υπό κανονικές συνθήκες, οι 50 επιπλέον έδρες συν τις έδρες του ΠΑΣΟΚ ή της Ελληνικής Λύσης αρκούν και με το παραπάνω για την επίτευξη κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Βεβαίως είναι πολύ απίθανο να συμβεί αυτό. Αρκεί να θυμηθούμε και το προηγούμενο του 2012. Όταν η Ν.Δ. για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της πήρε κάτω από 20% (18,8% για την ακρίβεια) στις πρώτες εκλογές, αλλά στις επαναληπτικές πέτυχε ένα ποσοστό πολύ κοντά στο 30% (29,6%). Οπότε λειτούργησε η συσπείρωση των παραδοσιακών ψηφοφόρων αφενός και εκείνων που ψηφίζουν την ισχυρότερη πρόταση εξουσίας και αφετέρου και το αποτέλεσμα ήταν να σχηματίσει τελικά κυβέρνηση η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ.
Οπότε, εφόσον δεν προκύψει λύση βιώσιμης κυβέρνησης ούτε από τις δεύτερες κάλπες (να ξαναπούμε ότι δεν είναι καθόλου πιθανό) και για να αποφύγουμε να πάμε σε τρίτες κάλπες, πιθανότατα τα κέντρα αποφάσεων πίσω από τα κόμματα θα κινήσουν όλα τα απαραίτητα νήματα, για να δούμε μια βιώσιμη κυβέρνηση. Ακόμη και αν μοιάζει “παρά φύση” (όπως λ.χ. ένα σχήμα Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ- Ελληνική Λύση) ή... εντελώς παράλογη (Ν.Δ.- ΣΥΡΙΖΑ).
Πρόβα... νυφικού
Να πούμε εδώ πέρα ότι Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ “προβάρουν” συνεργασίες σε πολλά επίπεδα. Οι συνεργασίες ξεκίνησαν εδώ και αρκετά χρόνια, στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια επαγγελματικά σωματεία, όπου οι τρεις συνιστώσες έχουν βρεθεί μαζί πλείστες όσες φορές ενάντια σε αυτές του ΚΚΕ (το ΠΑΜΕ). Βεβαίως από εκεί και πέρα έπαιξαν πάμπολλες φορές μαζί και σε ανώτερο επίπεδο, λ.χ. στην Τοπική Αυτοδιοίκηση στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει κηρύξει τον... υπέρ πάντων αγώνα κατά της Ν.Δ., αλλά τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις έχει ήδη προαναγγείλει ότι σε μεγάλους δήμους θα στηρίξει δεξιούς υποψηφίους, τους οποίους “σκιωδώς” (αλλά όχι επίσημα) θα στηρίξει και η Ν.Δ.! Εξάλλου, είναι της μόδας οι “ανεξάρτητοι” υποψήφιοι, που έχουν βεβαίως σαφές ιδεολογικό πρόσημο, αλλά... “εντάξει μωρέ, καλό παιδί να είναι και τα άλλα δεν πειράζει”, όπως θα λέγαμε σκωπτικά.
Στον β' γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, όπου δεν έχουν βγει δήμαρχοι και περιφερειάρχες από τον πρώτο γύρο, θα δούμε πολλές τέτοιες “αφύσικες” συνεργασίες, όπως είχαμε δει και στις προηγούμενες εκλογές.
Οπότε... οι πρόβες για τον “μεγάλο συνασπισμό” έχουν γίνει. Αν είναι απόλυτη ανάγκη, μπορεί να φτάσουμε κι εκεί. Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ, αλλά είναι υπαρκτές.
