Νωρίς-νωρίς φέτος έφεραν την άνοιξη “σμάρια χελιδόνια” στη χώρα μας, κι εννοώ τους τουρίστες, κατακλύζοντας τις παραλίες μας και τις αμέτρητες ομορφιές της, που αυτό σημαίνει ότι μπορεί το ερχόμενο καλοκαίρι να έρθουν πολύ περισσότεροι τουρίστες, αφήνοντας στη χώρα μας το πολυαναμενόμενο κάθε είδους συνάλλαγμα.
*Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή
Όλοι πιστεύουν και όλοι αισιοδοξούν πως τα οικονομικά τους θα βελτιωθούν, ειδικότερα οι ιδιοκτήτες μικρών ή μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων. Και ποιος δε θα ήθελε να γίνει πραγματικότητα το όνειρο χιλιάδων ανθρώπων, που κύριο εισόδημά τους είναι ο τουρισμός; Κανένας.
Αλλά και η χώρα μας έχει επενδύσει πάρα πολλά χρήματα στον χώρο του τουρισμού και καλά κάνει, γιατί είναι αλήθεια ότι ο τουρισμός αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της. Όλοι οι τομείς που έχουν σχέση με τον τουρισμό άρχισαν τις προετοιμασίες τους για να υποδεχτούν τους τουρίστες, όπως είναι ο καθαρισμός των παραλιών και οι συντηρήσεις δρόμων σε διάφορα μέρη, που αποτελούν απαραίτητες εργασίες και αυτό είναι ευχάριστο. Ένα εκατομμύριο επισκέπτες, γράφουν οι εφημερίδες, ότι προσδοκούν να επισκεφτούν την Κνωσό φέτος και οι μαγαζάτορες της γύρω περιοχής τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Μακάρι να δουλέψουν οι άνθρωποι, να φτιάξουν λίγο τα οικονομικά τους, γιατί ο κορωνοϊός τα τελευταία χρόνια πολλούς τους έφερε ένα βήμα πριν την καταστροφή.
Είναι ευχάριστο που βλέπω ότι προετοιμάζονται να γίνουν πολλά έργα, αλλά εκείνο που με χαροποίησε περισσότερο και πολλούς άλλους συνανθρώπους μου πιστεύω είναι το ότι σκέφτονται να βάλουν φραγμό στον αριθμό των επισκεπτών στις ανεπανάληπτης ομορφιάς παραλίες της δυτικής Κρήτης, στο Ελαφονήσι, στον Μπάλο και στα Φαλάσαρνα, κι αν κάνω λάθος διορθώστε με. Αυτές οι αποφάσεις βέβαια έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί πριν από αρκετά χρόνια, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η απληστία όμως ορισμένων, που δραστηριοποιούνται με τις εργασίες του τουρισμού, το παρακάνει. Ακούω στα κανάλια ότι στο νησί των ανέμων, τη Μύκονο, θα σκότωναν κι άνθρωπο για να κερδίσουν περισσότερο χώρο, παράνομα βέβαια, καταπατώντας και αρχαιολογικούς χώρους. Πιστεύω ότι ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης σ’ αυτούς τους καταπατητές θα πέσει βαρύς πάνω τους, προς γνώση και συμμόρφωση των άλλων που “πλάθουν” και τέτοιου είδους όνειρα.
Βέβαια, δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος που θα υποδείξω στους αρμόδιους φορείς το πώς θα χειριστούν το μεγάλο αυτό πρόβλημα, αλλά πρώτα ως άνθρωπος και κατόπιν ως Έλληνας δε μου πάει καλά να βλέπω τέτοιου είδους εικόνες, όπως την εικόνα του ξυλοδαρμένου φύλακα των αρχαιολογικών χώρων της Μυκόνου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα Φαλάσαρνα. Λένε ότι ξεριζώνουν δέντρα (κέδρους) για να τοποθετήσουν περισσότερες ομπρέλες, κι εδώ πρέπει να πω ότι και πριν από λίγο καιρό είχα αναφερθεί, μέσω του τοπικού Τύπου, στο παραπάνω θέμα. Ελπίζω να πιάσουν τόπο τα γραφόμενά μου, όχι μόνο τα δικά μου αλλά και πολλών άλλων που έχουν την ίδια γνώμη με τη δική μου.
Πολλοί είναι εκείνοι που ζηλεύουν τις ανεπανάληπτες ομορφιές της ηλιόλουστης πατρίδας μας και ειδικότερα τις ομορφιές στα διάσπαρτα “διαμάντια” των θαλασσών μας και βάλθηκαν να τα αγοράσουν και να επενδύσουν σ’ αυτά. Δε θα έλεγα “καλά κάνουν”, κάπως αλλιώς ήθελα να το πω, κι ονειρεύονται την ανάπτυξη του τουρισμού μας π.χ. θα ήθελα, για ευνόητους λόγους, οι ξενοδοχειακές μονάδες, που αναπτύσσονται, να τις έχουν Έλληνες ιδιοκτήτες. Βέβαια, αυτό που γράφω είναι ένα τεράστιο θέμα που πρέπει να το μελετήσουν ειδικοί Έλληνες επιστήμονες και να βρουν τη λύση του, ώστε να σώσουν ότι σώζεται για να μη γίνουν τα νησιά μας ιδιοκτησία ορισμένων.
Τώρα το θέμα που απασχολεί πάρα πολλούς και θέλω κι εγώ να εκφράσω τη γνώμη μου είναι αυτό που ακούω από τα ΜΜΕ ότι δε βρίσκουν εργάτες οι ξενοδοχειακές μονάδες για να καλύψουν τις ανάγκες της λειτουργίας τους. Κύριοι, μην τα θέλετε όλα δικά σας. Πώς θα έρθει στην επιχείρησή σας ο σερβιτόρος ή η καθαρίστρια με τον μισθό που τους δίνετε; Άκουσα ότι ένας επιχειρηματίας ξενοδόχος έδωσε το δώρο, που ήταν από τον νόμο υποχρεωμένος να δώσει, σε έναν υπάλληλό του και του το πήρε πίσω. Πώς έχεις την απαίτηση να ξανάρθει στην εργασία σου αυτός ο άνθρωπος; Τώρα θα μου πεις γιατί δεν ανέφερε ο παθών στις αρμόδιες Αρχές αυτή την απαράδεκτη από κάθε οπτική γωνία πράξη του εργοδότη του. Θα σας απαντήσω αμέσως γιατί. Αν έκανε γνωστό στην Αστυνομία αυτόν τον εξευτελισμό του, δε θα έβρισκε ποτέ άλλη σεζόν δουλειά. Αυτονόητο είναι, θα το μάθαιναν οι άλλοι επιχειρηματίες της γύρω περιοχής, γιατί τίποτε δε μένει κρυφό, κι άιντε να ξαναπιάσει δουλειά αυτός ο άνθρωπος.
Έπειτα, μία καθαρίστρια σε ένα δημοτικό σχολείο, ο μισθός που παίρνει είναι 350 ευρώ. Αυτό το άκουσα στα κανάλια της τηλεόρασης και δεν μπορεί κανένας να με διαψεύσει. Δεν ξέρω στα ξενοδοχεία πόσο αμείβεται μία καθαρίστρια, αν είναι 350 ευρώ, μα πείτε μου είναι μισθός αυτός για να ζήσει ένας και μόνο ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια; Δε γνωρίζω αν η αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού συμπεριλαμβάνει όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Αν ναι, κάτι είναι κι αυτό. Στην ανομβρία καλό είναι και το χαλάζι, λέμε στο χωριό μου…
Το ζητούμενο όμως είναι, και κλείνω με αυτό το σημερινό άρθρο μου, αν θα εφαρμοστεί ο παραπάνω νόμος. Θα πάρουν στα χέρια τους οι άνθρωποι τα 750 ευρώ ή θα συνεχίσουν το ίδιο “βιολί” οι ιδιοκτήτες; Θα δώσουν αυτά που τους υποχρεώνει το κράτος να δώσουν ή θα τα δίνουν και με κάποιο δόλιο τρόπο θα τους τα κουτσουρεύουνε; Δεν υπάρχει, κύριοι, μεγαλύτερη απογοήτευση από το να δικαιούσαι ψωμί και να σου το κλέβουνε με βάναυσο τρόπο ορισμένοι απάνθρωποι. Ναι, απάνθρωποι είναι, γιατί στερούν το ψωμί από τα φτωχά παιδιά και δεν είναι δεύτερης διαλογής τα φτωχόπαιδα. Ο Θεός, λέμε στο χωριό μου, αργεί αλλά δε λησμονεί και το άδικο ουκ ευλογείται, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Και δεν είναι μόνο ότι “πίνουν” τον ιδρώτα των εργαζομένων οι εργοδότες τους, τους αναγκάζουν να δουλεύουν και παραπάνω ώρες, δίχως να τους πληρώνουν τις υπερωρίες.
Κάτω από τέτοιες αντίξοες συνθήκες εργασίας δούλευα κι εγώ σκαλίζοντας καπνό, ήλιο με ήλιο μαγιάτικη μέρα, κι όσοι είναι πάνω από 60-70 χρονών θα το θυμούνται, που είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε σε χωριά κι από φτωχούς γονείς και ξέρετε πόσο ήταν το μεροκάματο τότε, κύριοι; Στις δεκαετίες του 1950 και 1960, 10-15 δραχμές κατά μέσο όρο ήταν το μεροκάματο και ξέρετε πόσο πούλαγε το καλαμπόκι ο μεγαλοκτηματίας; 3 δραχμές. Τέλος, εγώ πήγαινα να δουλέψω κάτω από τέτοιες συνθήκες, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Σήμερα βέβαια έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα, αλλά όταν εσείς κερδίζετε εκατομμύρια πώς έχετε την απαίτηση να έρθει στη δουλειά σας ο νέος έστω και με 700 ευρώ, όταν το νοίκι που πληρώνει είναι 350 ευρώ; Εγώ όμως δεν πλήρωνα νοίκι, γιατί έμενα σε ένα μισογκρεμισμένο από τους Γερμανούς χαγιάτι. Επιπλέον, είχα και τα μύρια αγαθά της γης μας γύρω μου, χόρτα, σκόρδα, κρεμμύδια και άλλα καλούδια. Ο νέος εργάτης σήμερα τι να πρωτοπληρώσει με 700 ευρώ; Νοίκι, τηλέφωνο, ρεύμα... και λοιπά έξοδα. Τι να περισσέψει για φαγητό; Βλέπετε, οι σοβάδες και το τσιμέντο δεν τρώγονται...
*Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών Νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
Σχόλια