Γράφει η Πελαγία Πετράκη*
Αγνοώντας τις αποφάσεις του ΣτΕ, που από το 2014 έως και πολύ πρόσφατα, έχουν αποτρέψει έως σήμερα την ιδιωτικοποίηση του νερού και την πώληση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ προσπαθεί με το προτεινόμενο νομοσχέδιο που είναι αμφίβολης συνταγματικότητας, να υλοποιήσει την ουσιαστική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υπηρεσίας ύδρευσης και αποχέτευσης.
Με το πολυνομοσχέδιο σκούπα επιχειρεί να μεταφέρει την αρμοδιότητα ύδρευσης και αποχέτευσης από τους Δήμους και την Εθνική Επιτροπή Υδάτων σε μια νέα ανεξάρτητη αρχή: την Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ).
Το νερό δεν μπορεί να αποτελέσει ΠΟΤΕ «αγορά προς ρύθμιση», αλλά αποτελεί κληρονομιά που πρέπει να προστατεύεται.
Η μεταφορά κρίσιμων , αποφασιστικών, ελεγκτικών και κυρωτικών αρμοδιοτήτων στον τομέα των υδάτων από τον κρατικό αυτοδιοικητικό έλεγχο σε Ρυθμιστική Αρχή, συνιστά από την πλευρά του κράτους απεμπόληση εξουσίας σε δημόσια αγαθά και απώλεια δημόσιου ελέγχου δημιουργώντας τις συνθήκες για την ιδιωτικοποίηση των νερών. Παράλληλα απομειώνονται ακόμη περισσότερο οι αρμοδιότητες των Δήμων.
Και έχουμε χρέος να φωνάζουμε ξεκάθαρα «ΟΧΙ» στην υπαγωγή των ΔΕΥΑ, στον έλεγχο και την εποπτεία της Νέας Ρυθμιστικής Αρχής, η οποία αποτελεί Δούρειο Ίππο για την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Ξένοι και εγχώριοι αγοραστές δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για την εξαγορά των φυσικών μας πόρων και των σχετικών υποδομών (φράγματα, λιμνοδεξαμενές, γεωτρήσεις, διυλιστήρια, δίκτυα κλπ) που κατασκευάστηκαν με τις εισφορές των Ελλήνων Φορολογουμένων.
Αποδεικνύεται πια κάθε μέρα, με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι όταν ανοίγει ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών οι μόνοι που ωφελούνται είναι οι εταιρίες που τα αναλαμβάνουν (βλέπε ΔΕΗ … ) και αυτό γιατί δεν επενδύουν στις υποδομές, μεταφέρουν τα υπερκέρδη τους στο εξωτερικό και αφού λήξουν τα κερδοφόρα και συχνά μονοπωλιακά τους συμβόλαια εγκαταλείπουν τους καταναλωτές με τα δίκτυα διαλυμένα και τις τιμές στα ύψη.
Μαζικά κινήματα υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα του νερού έδωσαν μεγάλες μάχες σε πολλές χώρες – τόσο μέσα στους θεσμούς όσο και στους δρόμους – με στόχο να διασφαλίσουν το αυτονόητο: το δικαίωμα πρόσβασης σε φτηνό και καθαρό νερό.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποτυχημένης ιδιωτικής διαχείρισης του νερού σε αρκετές πόλεις στην Ευρώπη που αναγκάστηκαν να επαναφέρουν τις ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης σε καθεστώς δημόσιας διοίκησης. Τόσο στην πόλη Γκρενόμπλ της Γαλλίας όσο και στην Αγγλία και Ουαλία η ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του νερού οδήγησε σε μεγάλα προβλήματα στην συντήρηση των δικτύων και σε εξωφρενική αύξηση των τιμών.
Με τις πολιτικές και τις πρακτικές που ακολουθεί η σημερινή Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πληρώνουμε κάθε μήνα υπέρογκα ποσά στη ΔΕΗ (με την πρόφαση του πολέμου στην Ουκρανία), ενώ ταυτόχρονα δίνονται γενναίες επιδοτήσεις στους λογαριασμούς με χρήματα βέβαια δικά μας πληρωμένα από τους φόρους μας. Χρήματα που λείπουν από την Υγεία και την Παιδεία και μπαίνουν στις φιλόξενες τσέπες των επιχειρηματιών Ενέργειας.
Τώρα ήρθε η ώρα του νερού που φαίνεται πως δεν πρόκειται να διασωθεί από τις ιδεοληψίες μιας Κυβέρνησης που μισεί το κράτος, αν και τα μέλη της και ο στενός πυρήνας των υποστηρικτών της (ένα κύκλωμα από προμηθευτές, εργολάβους και ΜΜΕ) παρασιτούν πάνω του.
Διαφαίνεται πια επιτακτική η ανάγκη να διαφυλάξουμε το νερό ως πόρο ευημερίας και δημοκρατίας.
Οι εκλογές είναι κοντά και καλό είναι πριν ρίξουμε την ψήφο μας να αποφασίσουμε αν θέλουμε φτηνό και καθαρό νερό ή να πλενόμαστε με water pass.
* Η Πελαγία Πετράκη, είναι Διπλ. Πολιτικός Μηχανικός, πρώην Αντιπεριφερειάρχισσα Λασιθίου, υποψήφια Βουλεύτρια ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
