Από το 1984, όταν αναγνωρίστηκε από τη χώρα μας η λεγόμενη ατομική προσφυγή, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης του Ανθρώπου, έχουν εκδοθεί, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που βρίσκει κανείς στην επίσημη ιστοσελίδα του ΕΣΔΑ, 9.500 αποφάσεις με διάδικο την Ελληνική Δημοκρατία και εκκρεμούν 1.000 και κάτι. Πληροφορούμαστε, επίσης, ότι στο 90% αυτών των περαιωμένων υποθέσεων έχει διαπιστωθεί κάποιου είδους παράβαση, εκ μέρους της χώρας μας, εκ των οποίων 1,22% για περιπτώσεις παραβίασης του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης.
*Της Χριστίνας Σταμούλη
Με την πρόσφατη προσφυγή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ο πασίγνωστος πλέον στη χώρα μας Χάινς Ρίχτερ επιχειρεί να πετύχει μια δικαίωση από την ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη προκειμένου να έχει, ή μάλλον να λέει, ότι στην Ελλάδα τον “έχουμε βάλει στο μάτι”, επειδή οι ιστορικές του απόψεις και η ερμηνεία που δίνει στα ιστορικά γεγονότα δε μας βολεύει.
Γιατί το εργαλείο της προσφυγής στο Στρασβούργο μπορεί να αποβεί χρήσιμο για τον Χ. Ρίχτερ και τι επιδιώκει ακριβώς με αυτήν την κίνηση;
Καταρχάς, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μπορεί διά αυτής της οδού να πετύχει ανάκτηση του τίτλου που του ανακάλεσε η Σύγκλητος του κρητικού πανεπιστημίου. Εκείνο που πιθανότατα να θέλει να πετύχει είναι μία επικοινωνιακή επιστροφή του, προκειμένου η ελληνική κοινή γνώμη να συνεχίσει να ασχολείται με τις θέσεις του και έτσι να επιτυγχάνεται η διάχυση των απόψεών του διά της “αρνητικής διαφήμισης”. Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι μία ενδεχόμενη καταδίκη της χώρας μας θα του έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσει δικαστικά (από τα εθνικά δικαστήρια πλέον) ένα ποσό ως αποζημίωση για την προσβολή του δικαιώματος που του αναγνωρίστηκε. Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το “βόδι”, έλεγε ο παππούς μου.
Οι ερωτήσεις που κοινοποιήθηκαν στις 13/3, όπως μάθαμε από τη “Νέα Κρήτη”, προς την Ελληνική Δημοκρατία έχουν ομοίως γνωστοποιηθεί και στην πλευρά του προσφεύγοντος Γερμανού καθηγητή. Η διαδικασία αυτή αποτελεί μια πάγια διαδικασία για το ΕΣΔΑ, το οποίο με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να φέρει τα μέρη προ της υποχρέωσής τους να εξηγήσουν, σαφώς και ξεκάθαρα, όχι μια οποιαδήποτε συμπεριφορά, αλλά ποιες συγκεκριμένες πράξεις αποτελούν παραβίαση των συγκεκριμένων κανόνων.
Συνεπώς, ευλόγως θα μπορούσε να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι στην περίπτωση που ο Χ. Ρίχτερ πετύχει την καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης (το οποίο προστατεύεται από το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ) θα έχει πετύχει πιο πολύ μια πολιτική νίκη παρά μια ουσιαστική.
Θα ήταν, νομίζω, προτιμότερο ως χώρα στην οποία Γερμανία και Γερμανοί οφείλουν “έμπρακτη συγνώμη”, αντί να αναλωνόμαστε σε δικαστικές αντιπαραθέσεις, να επικεντρωθούμε στην προσπάθεια να αναδείξουμε τα γεγονότα χρηματοδοτώντας, στο πλαίσιο του δυνατού, μελέτες και έρευνες, με τις οποίες θα πετύχουμε τη διάχυση των απόψεών μας και τη διεθνοποίηση του δίκιου μας. Ο σκληρός πυρήνας του γερμανικού συστήματος και οι εκφραστές του, αν φοβούνται κάτι, αυτό είναι η γνώση και το νωπό ακόμη αίμα των χιλιάδων αμάχων της μαύρης περιόδου της κατοχής!
* Η Χριστίνα Σταμούλη είναι νομικός και υπεύθυνη διαχείρισης του αρχείου του Ιωάννη Σταμούλη.
Σχόλια