Το πένθος για την πρωτοφανή τραγωδία των Τεμπών είναι ακόμη φρέσκο. Αλλά η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχιζόταν σε όλες τις τραγωδίες του παρελθόντος και θα συνεχιστεί σε όλες τις τραγωδίες στο μέλλον.
*Γράφει ο Γιώργος Ψαρουλάκης.
Η ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις. Και στην πολιτική.
Βεβαίως το δυστύχημα ανατρέπει μέχρις ενός σημείου τον εκλογικό προγραμματισμό της κυβέρνησης, καθώς, βάσει... προγράμματος, η Βουλή θα είχε ήδη διαλυθεί και οι εκλογές θα είχαν προκηρυχθεί την περασμένη Παρασκευή ή το Σάββατο, για την Κυριακή των Βαΐων. Θα δούμε τα σενάρια περί του χρόνου των εκλογών, αλλά το θέμα του σημερινού μας σημειώματος δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι η αναγκαιότητα της ψήφου και η ανευθυνότητα (που συνιστά συνυπευθυνότητα) της αποχής, ως ξεκάθαρα απολίτικης επιλογής.
Δεν μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε πότε θα γίνουν οι εκλογές. Οι πιθανότητες είναι μοιρασμένες και έχουν να κάνουν με το επικοινωνιακό “Βατερλό” που ζει η κυβέρνηση με την υπόθεση στα Τέμπη. Οι πιθανές ημερομηνίες είναι 9/4 (ναι, ακόμη “παίζει” το σενάριο αυτό) 23/4, 14/5 ή 21/5.
Η αποχή βλάπτει σοβαρά την πατρίδα
Σε προηγούμενο σημείωμα του neakriti.gr είχαμε αναλύσει τη συμμετοχή στις εκλογές, η οποία βαίνει τα τελευταία 14 χρόνια συνεχώς μειούμενη. Οι αιτίες είναι πολλές και είχαμε προσπαθήσει να αναφέρουμε τις κυριότερες, αλλά η αναφορά δεν ήταν πλήρης, γιατί κυριολεκτικά είναι δεκάδες οι αιτίες της αποχής.
Ωστόσο, μπορούμε να αναφέρουμε τους δύο κυριότερους - κατά την ταπεινή μας άποψη - λόγους: τη βαθύτατη απογοήτευση από τα πεπραγμένα του πολιτικού συστήματος την περίοδο των μνημονίων και τη σταδιακή απο-πολιτικοποίηση των Ελλήνων, που ακολουθούν στα χνάρια των υπόλοιπων Ευρωπαίων και όχι μόνο.
Παρ’ όλα αυτά, όπως είχαμε δει και στο παλιότερο σημείωμα, αν δούμε τα νούμερα και υπολογίσουμε ότι οι εκλογικοί κατάλογοι έχουν εκκαθαριστεί πλημμελώς και υπολογίσουμε και τη νέα (μνημονιακή) μετανάστευση, που “κόστισε” στην Ελλάδα, εκτός από καταρτισμένα νιάτα και ενέργεια, και μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους, καταλήγουμε ότι η συμμετοχή του 57% που καταγράφηκε στις εκλογές του 2019 στην πραγματικότητα είναι άνω του 70%. Σχετικά υψηλή για την Ευρώπη του 21ου αιώνα και ειδικά στο πολιτικό κλίμα της Ελλάδας.
Με άλλα λόγια, μπορούμε να αιτιολογήσουμε την αποχή εύκολα, ακόμη και να τη δικαιολογήσουμε. Άλλο αν βεβαίως η αποχή είναι βλαβερή για πολλούς λόγους.
Γιατί δεν πρέπει να απέχουμε
Πρώτον, διότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία σε καπιταλιστικό περιβάλλον είναι έτσι δομημένη, ώστε ο “απλός πολίτης”, ο οποίος δεν είναι εκφραστής κάποιων μεγάλων συμφερόντων, να έχει μία και μοναδική ευκαιρία να επηρεάσει την πορεία των πολιτικών πραγμάτων: την ψήφο του! Κυριολεκτικά, αν δεν έχετε δημόσιο βήμα, δεν είστε “μπροστινός” ή υπάλληλος κάποιου οικονομικά ισχυρού παράγοντα και δεν είστε “δημόσιο πρόσωπο”, δεν έχετε άλλο τρόπο να επηρεάσετε οτιδήποτε.
Δεύτερον, διότι η παγιοποίηση αποχής μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού οδηγεί στο να επιλέγουν το ποιοι θα μας κυβερνήσουν όλο και λιγότεροι. Κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι σιγά-σιγά το ενεργό εκλογικό σώμα περιορίζεται στον “σκληρό κομματικό πυρήνα” των κομμάτων και μάλιστα κυρίως των κομμάτων εξουσίας, διότι αυτά έχουν πάγια “εκλογική πελατεία”, με την οποία τα συνδέει ένα πλέγμα συμφερόντων, εξαρτήσεων και πελατειακών σχέσεων. Είστε σίγουροι ότι θέλετε οι συμφεροντούχοι των κομμάτων εξουσίας να αποφασίζουν για λογαριασμό σας;
Τρίτον, διότι, παρότι η ρήση «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν οτιδήποτε, θα ήταν παράνομες» είναι σωστή κατά βάση, οι προτιμήσεις του λαού στην κάλπη μπορούν να οδηγήσουν σε μικρές, σημειακές, αλλά καθοριστικές παρεμβάσεις στα πράγματα. Η επιλογή είναι απλή: είτε θα συναποφασίσεις ποιοι θα είναι εκείνοι που θα πάρουν το “τιμόνι” της ζωής σου στα χέρια τους, ή η απόφαση αυτή θα ληφθεί ερήμην σου.
Η συνειδητή αποχή
Υπάρχει μια μερίδα κόσμου που έχει ιδεολογικοποιήσει την αποχή, παρουσιάζοντάς τη σαν μια πολιτική επιλογή. Οι μόνοι που έχουν πραγματικά μία ιδεολογική “κάλυψη” ως προς το συγκεκριμένο είναι οι αναρχικοί. Οι οποίοι δεν πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό, δεν πιστεύουν καν στη δημοκρατία όπως νοείται σε μια ταξική κοινωνία, παρότι οι περισσότερες συνιστώσες της αναρχίας (βασικά όλοι, πλην των μηδενιστών) πιστεύουν στη συναπόφαση σε επίπεδο κοινοτήτων. Οπότε η μη συμμετοχή τους σε εκλογές του αστικού κοινοβουλευτισμού είναι απλώς μια ιδεολογικά συνεπής στάση. Και βεβαίως ορισμένες παραφυάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που δεν αποδέχονται την αστική δημοκρατία.
Οι υπόλοιποι που κηρύττουν την αποχή ως «πολιτική πράξη» είναι παντελώς ακάλυπτοι, ιδεολογικά και πρακτικά.
Πέραν των περιπτώσεων... βαρέως ψεκασμού (υπάρχουν και τέτοιοι), οι υποστηρικτές της αποχής έχουν μια συγκεκριμένη μανιέρα: Βλέπουν την αποχή τιμωρητικά και διακηρύττουν ότι «όλοι είναι ίδιοι». Για το δεύτερο θα τα πούμε παρακάτω, για το πρώτο... η αποχή, έτσι όπως είναι δομημένο κάθε εκλογικό σύστημα, ευνοεί το πρώτο κόμμα. Διότι η καταμέτρηση και υπολογισμός των ποσοστών γίνεται επί των ψηφισάντων και τελικά των έγκυρων ψηφοδελτίων. Δηλαδή, απέχοντες, άκυρα και λευκά (οι κινήσεις “ψηφίστε λευκό” είναι υποσύνολο των κινήσεων της συνειδητής αποχής) πριμοδοτούν το πρώτο κόμμα, δίνουν τη δυνατότητα στο πρώτο κόμμα να αποκτήσει αυτοδυναμία και να κυβερνήσει με αλαζονεία, έπαρση, εφαρμόζοντας το δικό του πρόγραμμα, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, δίχως κανέναν έλεγχο.
Οι ανοησίες τύπου «να μη συμμετέχουμε στις εκλογές, θα τους δείξουμε εμείς» είναι απλώς αυτό: ανοησίες.
Η ευκαιρία της απλής αναλογικής
Οι εκλογές που θα γίνουν όταν τελικώς αποφασίσουν ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του, θα είναι ουσιαστικά οι πρώτες που θα πραγματοποιηθούν με ένα σύστημα απλής αναλογικής, στο οποίο η μοναδική καλπονοθεία είναι το ποσοστό εισόδου στη Βουλή: απαιτείται ένα κόμμα να συγκεντρώσει 3% για να εισέλθει στο Κοινοβούλιο. Ούτε πολλαπλές κατανομές με διαφορετική βαρύτητα για κάθε κόμμα, ούτε καλπονοθευτικό μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα. Απλή, καθαρή αναλογική. Οπότε οι εκλογές αυτές είναι μια τεράστια ευκαιρία για εκείνους που θέλουν να προτιμήσουν ένα κόμμα που δεν έχει προοπτική εξουσίας, ίσως ακόμη και τους θιασώτες του «όλοι (όσοι είναι στη Βουλή) είναι ίδιοι», να δώσουν στο κόμμα αυτό φωνή και δυνατότητα παρέμβασης. Η απλή απάντηση στους τελευταίους είναι ότι «όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι». Και ακόμη και τα κόμματα εξουσίας, που στα βασικά σημεία συμφωνούν μεταξύ τους (ειδάλλως... δε θα ήταν κόμματα εξουσίας), έχουν σημειακές διαφορές και ποικίλους βαθμούς συνέπειας ως προς την υπηρεσία προς το υφιστάμενο σύστημα. Και βεβαίως δεν υπάρχουν μόνο τα κόμματα εξουσίας, το δίπολο Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ και ο συνέταιρος σε αναμονή ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν και τα ελάσσονα κόμματα, υπάρχουν τα κόμματα διαμαρτυρίας, υπάρχουν τα κόμματα αντίθεσης, υπάρχουν τα κόμματα που έχουν συνεπή ιδεολογική στάση και αγωνίζονται για τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν και υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός πολύ μικρών κομμάτων, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων που καλύπτουν το φάσμα από την πιο μαύρη ακροδεξιά έως την πιο εξτρεμιστική άκρα Αριστερά. Υπάρχουν κόμματα εθνικοπατριωτικά, φασιστικά, φιλελεύθερα-φασιστικά, κόμματα ακραία φιλελεύθερα, κόμματα κομμουνιστικά, μαοϊκά, κόμματα ειδικού ενδιαφέροντος (για κυνηγούς, πιστούς χριστιανούς, ρωσόφιλους κ.λπ. κ.λπ.), τα πάντα όλα. Δεν είναι δυνατό μεταξύ όλων αυτών των κομμάτων να μην υπάρχει ένα που να καλύπτει έστω σε ένα ποσοστό 50-60% τις προτιμήσεις σχεδόν κάθε ψηφοφόρου (εκτός από περιπτώσεις υπερ-ακραίου ατομικισμού και κοινωνιοπάθειας).
Κανένα κόμμα δε μας καλύπτει στο 100% των απόψεων και θέσεών μας, αν βρούμε κάποιο που μας καλύπτει στο 80% θα είμαστε πολύ τυχεροί.
Οι θέσεις των κομμάτων είναι δημοσιευμένες και γίνονται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης, βρείτε τις, διαβάστε τις και δείτε αν σας καλύπτουν και μέχρι ποιο σημείο. Καλύτερα να πάτε στην κάλπη και να ψηφίσετε ένα κόμμα με το οποίο συμφωνείτε έστω στις μισές θέσεις του, παρά να μην πάτε και να εκλεγεί ένα κόμμα με το οποίο διαφωνείτε στο 80% ή στο 90%.
Είναι και μια ευκαιρία αν θέλετε να “αναβαθμιστεί” το πολιτικό κριτήριο πολλών Ελλήνων. Να μετατεθεί από το κριτήριο της εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων (δηλαδή ρουσφετολογικό κριτήριο) σε αυτό της συμφωνίας σε ιδεολογικό επίπεδο ή σε επίπεδο θέσεων.
Στο κάτω-κάτω, αν στις εκλογές της απλής αναλογικής η συμμετοχή κυμανθεί σε υψηλά ποσοστά και η ψήφος επιτύχει μεγάλο βαθμό διασποράς σε πολλά κόμματα, θα δοθεί ένα σαφέστατο μήνυμα, το οποίο το πολιτικό προσωπικό της χώρας δε θα μπορεί να αγνοήσει. Θα αναγκαστεί να το λάβει σοβαρά υπόψη. Γιατί ο λαός θα δώσει το μήνυμα ότι θέλει να συμμετέχει, αλλά η συμμετοχή του να έχει νόημα και ουσία. Και αυτήν την ευκαιρία να δώσει το μήνυμα θα έχει μόνο με τις εκλογές της απλής αναλογικής. Ειδάλλως... στις επόμενες εκλογές, με το καλπονοθευτικό μπόνους στο πρώτο κόμμα, θα ψηφίσεις το Χ, Ψ κόμμα και το εκλογικό σύστημα θα τη μετρήσει σε αυτόν που πρώτευσε.
Ελληνίδες και Έλληνες, ψηφίστε! Δεν είναι υποχρέωση, είναι δικαίωμα και ευκαιρία!
