Γράφει ο Βαγγέλης Παπαλιός*
Η επίσκεψή μου για λίγες ημέρες σε έναν άνθρωπο που με τιμά με τη φιλία του για περισσότερο από δύο δεκαετίες...
To εκκλησάκι είναι πάρα πολύ μικρό. Ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα. Τρία ή τέσσερα το υπολογίζω με το μάτι. Μέσα εκεί, όμως, ο παπα-Δημήτρης Λουπασάκης έχει κατορθώσει να χωρέσει άφθονη αγάπη και τεράστια ευλάβεια. Σε ένα χώρο που μόλις δυο-τρεις άνθρωποι μπορούν να συνυπάρχουν την ίδια στιγμή.
Το μικρό εκκλησάκι στο πατρικό του παπά-Δημήτρη στα Χανιά
Το εκκλησάκι είναι φτιαγμένο στη μικρή αυλή του πατρικού σπιτιού του παπα-Δημήτρη στα Χανιά. Το περιποιείται και το φροντίζει σε καθημερινή βάση εδώ και μήνες, καθώς από τα τέλη του Οκτωβρίου του 2022 μένει στην Κρήτη, για να βρίσκεται στο πλευρό της υπέργηρης μητέρας του, που έχει ξεπεράσει πια τα ενενήντα χρόνια ζωής.
Η προσευχή του παπα-Δημήτρη στο εκκλησάκι
Βλέποντάς τον μέσα στο μικρό αυτό εκκλησάκι, που έχει φτιάξει με τόση επιμέλεια, μου έρχεται στο μυαλό η πρώτη περίοδος της γνωριμίας μας, που εξελίχθηκε σε μια πολύ δυνατή φιλία. Θυμάμαι πως είκοσι (ίσως και λίγο παραπάνω) χρόνια πριν, ο ιερός ναός των Αγίων Ισιδώρων στο Λυκαβηττό ήταν ένα παραμελημένο εκκλησάκι, αφημένο στην τύχη του από το πρώην Ταμείο Ασφάλισης Κληρικών Ελλάδος. Με αγάπη και ευλάβεια, όμως, εξελίχθηκε σε ένα χώρο κατάνυξης, που κατόρθωσε να φέρει τον κόσμο πίσω στην εκκλησία. Ήμουν εκεί και είδα με τα ίδια μου τα μάτια τον κόσμο να αυξάνεται χρονιά με τη χρονιά, να έρχεται στις καθημερινές λειτουργίες, να παρακολουθεί διαδικτυακά. Είδα τον πατέρα Δημήτρη να αγκαλιάζει και να προστρέχει κάθε άνθρωπο που επέλεξε να ανέβει τα σκαλιά του ναού, να περιμένει ώρες ολόκληρες με ηρεμία για να υποδεχτεί όλους εκείνους που δημιουργούσαν ατέλειωτες ουρές για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό.
Ο παπά-Δημήτρης με την μήτερα του
Είδα το ναό να εξελίσσεται σε πραγματικό κόσμημα και να συμβαδίζει με την υπέροχη τοποθεσία του, χάρη σε μεγάλο βαθμό στην εθελοντική προσφορά των περίπου είκοσι ρασοφόρων, των «παιδιών» του παπα-Δημήτρη. Ανθρώπων με σπουδές, πτυχία, δουλειές και οικογένεια, που με ανιδιοτέλεια αποφάσισαν να σταθούν στο πλευρό του. Δεν μπορώ να ξεχάσω πως χάρη σε αυτούς, αλλά και σε άλλους φίλους του ναού, που στήριξαν -με τα πλέον αγνά των αισθημάτων- με δωρεές αυτή την προσπάθεια, οι Άγιοι Ισίδωροι «άνθισαν» και έφτασαν να προσφέρουν στην περίοδο της κρίσης μέχρι και 3.000 γεύματα σε πανηγύρεις στους πιστούς. Κι εγώ ο ίδιος ανέλαβα με χαρά την έκδοση του περιοδικού του ναού για όλα αυτά τα χρόνια, βοηθώντας να ενημερωθεί ο κόσμος για το πρόγραμμα του ναού, αλλά και να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους το μήνυμα της αγάπης του χριστιανισμού, που πάντα πρέσβευαν οι άνθρωποί του. Δυστυχώς, βέβαια, το τελευταίο διάστημα με την απουσία του παπα-Δημήτρη από τον Ναό πολύ λίγος κόσμος ανεβαίνει τα σκαλιά των Αγίων Ισιδώρων και ελάχιστοι πιστοί εκκλησιάζονται εκεί τις Κυριακές.
Το περιοδικό των Αγίων Ισιδώρων
Σήμερα ο παπα-Δημήτρης ζει μια ήρεμη ζωή στα Χανιά, στο πλευρό της μητέρας του, παρέχοντάς της κάθε φροντίδα, προσευχόμενος καθημερινά και συνεχίζοντας να πορεύεται με εγκράτεια και σύνεση στη ζωή του. Φροντίζει το μικρό εκκλησάκι, ανάβει τα καντήλια σε διάφορα μικρά ξωκλήσια στην περιοχή των Χανίων και όταν τον καλεί ο πατέρας Εμμανουήλ, ψέλνει στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία στους Τάφους των Βενιζέλων.
O παπα-Δημήτρης ψέλνει στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία
Τα «πνευματικά παιδιά» του, εξακολουθούν να βρίσκονται στον πλευρό του με κάθε τρόπο. Μιλάνε συχνά στο τηλέφωνο, τον επισκέπτονται όποτε μπορούν, προσεύχονται μαζί του και κυρίως στηρίζουν την απόφαση του να περιμένει υπομονετικά για τα όσα πρόκειται να έρθουν. Όπως άλλωστε συνηθίζει να λέει ο ίδιος: «στο τέλος θα μιλήσει ο Θεός και όχι οι άνθρωποι…».
Φυσικά το τηλέφωνό του καθημερινά δέχεται δεκάδες κλήσεις από κάθε γωνιά της Ελλάδας και του κόσμου. Επικοινωνούν μαζί του από όλη την υφήλιο για να πάρουν την ευλογία του ενώ όπου και να πάει στα Χανιά ο κόσμος τον γνωρίζει, τον χαιρετά και θέλει να του μιλήσει. Η αγάπη του κόσμου πάντα δίνει δύναμη και στήριξη για να ξεπεράσει κανείς κάθε δυσκολία και ο παπα-Δημήτρης την βιώνει καθημερινά.
Στο τέλος θα μιλήσει ο Θεός και όχι οι άνθρωποι...
Εγώ τον επισκέφθηκα για δύο μέρες, παρακινούμενος από την ανάγκη να δω έναν άνθρωπο που με τιμάει με τη φιλία του για περισσότερο από δύο δεκαετίες. Μιλήσαμε, προσευχηθήκαμε, ανάψαμε κεριά σε ξωκλήσια που έπρεπε να περάσεις πραγματικά μέσα από τη θάλασσα για να τα προσεγγίσεις. Πήγαμε στο υπέροχο εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου, στην Εθνική Οδό Χανίων-Ρεθύμνου, στο οποίο συρρέουν χιλιάδες πιστών όταν γιορτάζει ο Άγιος αλλά και στον πανέμορφο ναΐσκο του Αγίου Νικολάου, που μοιάζει να αναδύεται μέσα από τα κύματα.
Το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου
O Άγιος Νικόλαος μέσα στην θάλασσα
Μου έμαθε το παραθαλάσσιο χωριό της Γεωργιούπολης, όπου το φρέσκο ψάρι δεν λείπει ποτέ από τα μαγαζιά της παραλίας, ενώ δοκιμάσαμε και τις τοπικές γεύσεις σε ταβερνάκια της περιοχής των Χανίων, που με το γευστικό και πλούσιο φαγητό που προσφέρουν, αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα της περίφημης κρητικής φιλοξενίας, που όλοι έχουμε στο μυαλό μας.
Μετά από μήνες που είχαμε μόνο τηλεφωνική επαφή, είδα ξανά έναν άνθρωπο ήρεμο, αφοσιωμένο στη Θεία Χάρη, λιγομίλητο, αλλά πάντα γλυκομίλητο και γεμάτο αγάπη. Έναν άνθρωπο ταπεινό, που δεν ενδιαφέρεται για τις πολυτέλειες, που μένει στο μικρό πατρικό σπίτι του στα Χανιά και περνάει πολύ χρόνο στο ακόμη πιο μικρό εκκλησάκι του. Εικόνα απόλυτα συμβατή με την όλη διαδρομή του, καθώς για περισσότερο από 22 χρόνια ζούσε σε ένα διαμέρισμα 69 τ.μ. στα Κάτω Πατήσια, ενώ πολλές φορές κοιμόταν σε ένα μικρό κελί δίπλα από το ναό των Αγίων Ισιδώρων. Είδα ξανά έναν άνθρωπο που νοιάζεται για όλους εκείνους που υποφέρουν και δεν σταματά να προσεύχεται γι’ αυτούς.
Ο παπά-Δημήτρης προσκυνά την εικόνα στον Άγιο Φανούριο
Τον είδα να δακρύζει, να κλαίει αλλά και να χαμογελά μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νεκταρίου. Τον είδα να μιλάει με τους ανθρώπους της περιοχής, που συναντούσαμε τυχαία στον δρόμο, αλλά κυρίως να τους ακούει. Κάποια στιγμή, μάλιστα, ένας από αυτούς τον ρώτησε ποια είναι τελικά η αλήθεια, τι είναι πραγματικά αληθινό σε αυτό τον κόσμο που ζούμε σήμερα. Την απάντηση του θα την θυμάμαι πάντα: «Αν θέλετε να μάθετε την αλήθεια, αναζητείστε την αλήθεια μέσα σας».
Αυτές τις δυο ημέρες στα Χανιά, είδα τον παπα-Δημήτρη που έχει επιλέξει να μην απαντά σε όλα αυτά που γράφονται κατά καιρούς, να περιμένει υπομονετικά και χωρίς κανένα θυμό και να νοιάζεται μόνο για την Ευλογία και τη Θεία Χάρη του Κυρίου.
Είδα τον αγαπημένο φίλο μου …
*Εκδότης - Διευθυντής, Direction Business Network
(Πηγή - φωτογραφίες; businessnews.gr)
