Δεν είναι ότι ο Όλαφ Σολτς και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες βγαίνουν αίφνης από αριστερά στο διατλαντικό οικονομικό μπρα ντε φερ, είναι ότι το Βερολίνο ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία και προτείνει νέα κοινά χρηματοδοτικά εργαλεία στην Ευρώπη.
*Γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη.
Και απ’ αυτή την ανάγκη μπορεί να επωφεληθεί ο ευρωπαϊκός Νότος, υπό την προϋπόθεση ότι δε θα συνεχίσει να παραμένει αδρανής και θεατής των εξελίξεων.
Απέναντι στο πράσινο “μπαζούκα” του Τζο Μπάιντεν, το “Inflation Reduction Act”, που μοιράζει 370 δισ. δολάρια στις πράσινες τεχνολογίες των ΗΠΑ, ο Σολτς πάτησε το κουμπί του συναγερμού: Όπως αποκάλυψε το Bloomberg, ο Γερμανός καγκελάριος και το SPD έχουν έτοιμη πρόταση προς την Ε.Ε. για χαλάρωση του πλαισίου περί κρατικών επιδοτήσεων και για δημιουργία ενός νέου κοινού χρηματοδοτικού εργαλείου που θα βοηθήσει τα κράτη-μέλη να ανταγωνιστούν τις αμερικανικές επιδοτήσεις- “μαμούθ”.
Η πρωτοβουλία μοιάζει μονόδρομος, καθώς τα 370 δισ. του Μπάιντεν όχι μόνο δημιουργούν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, αλλά εγείρουν και την απειλή - συνεπικουρούμενα από φορολογικά κίνητρα να οδηγήσουν πολλές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις σε μετανάστευση στις ΗΠΑ.
Το καλό νέο για τον ευρωπαϊκό Νότο είναι πως η πρόταση Σολτς προβλέπει μεν ως βασική πηγή χρηματοδότησης του νέου μηχανισμού τα αδιάθετα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, ταυτόχρονα όμως περιλαμβάνει εισήγηση και για χρήση νέων κοινών χρηματοδοτικών εργαλείων, ήτοι ανοίγει παράθυρο για έκδοση κοινού χρέους, σπάζοντας το γερμανικό ταμπού για τα ευρωομόλογα.
Το έτερο καλό νέο είναι πως ήδη το project Σολτς ζυμώνεται στην Ευρώπη κόντρα στις αντιρρήσεις των φειδωλών του Βορρά, κυρίως των Σκανδιναβών. Την Παρασκευή οι “FT” δημοσίευσαν επιστολή της επιτρόπου Βεστάγκερ προς τα κράτη-μέλη, με την οποία ζητούνται επείγουσες προτάσεις για τη χαλάρωση του πλαισίου επιδοτήσεων, αλλά και για στήριξη των ευρωπαϊκών εκείνων χωρών που δεν έχουν τη δημοσιονομική δυνατότητα να επιδοτήσουν μόνες τις επιχειρήσεις τους.
Το κακό νέο είναι πως ο ευρωπαϊκός Νότος, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης, παραμένει απών απ’ αυτή τη συζήτηση που άνοιξε με ασυνήθη ταχύτητα για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η σιωπή αυτή δεν είναι σοφή επιλογή, το τρένο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, άλλωστε, δεν είθισται να περνά συχνά από τα μέρη μας...
