Της Ελένης Βατσινά*
Τείνουν να αποτελέσουν ρουτίνα τα περιστατικά έμφυλης βίας, για τα αστυνομικά και ειδησεογραφικά δελτία. Είναι μια ρουτίνα που κρύβει πόνο, απόγνωση και τις περισσότερες φορές αίσθημα αδιεξόδου. Οι γυναίκες που υφίστανται βία στο οικογενειακό τους περιβάλλον είτε από το σύζυγο ή σύντροφο, είτε ακόμη κι από τον πατέρα, είναι περιπτώσεις που βλέπουν πια το φως της δημοσιότητας κι αυτό έχει τη δική του σημασία. Γιατί καταφεύγοντας στις αρμόδιες Αρχές και κατόπιν στους φορείς, πρώτα πρώτα σπας το ταμπού και μιλάς για εκείνον που σε υποτίμησε ως ύπαρξη και προσωπικότητα, θεωρώντας ότι έχει το οποιοδήποτε κυριαρχικό δικαίωμα πάνω σου. Και κατά δεύτερον αποτελείς ένα κρίκο της αλυσίδας για την ενεργοποίηση ενός ολόκληρου μηχανισμού: από την καταγγελία του περιστατικού έμφυλης βίας ως τη στιγμή που η γυναίκα ξανά δυνατή θα επιστρέψει στην κοινωνία, αυτόνομη και ισχυρή, έχοντας κερδίσει τη ζωή της πίσω.
Το πρωτεύον λοιπόν, είναι το να μιλούν οι γυναίκες για όσα βιώνουν. Είναι αδιαμφισβήτητα δύσκολο να καταφέρει μια γυναίκα - θύμα έμφυλης βίας να μαζέψει τα κομμάτια της, να ορθώσει ανάστημα και να μιλήσει, είναι όμως ο μοναδικός τρόπος να ανακοπεί αυτή η ξέφρενη πορεία των περιστατικών έμφυλης βίας, που δυστυχώς πολύ συχνά πια καταλήγει στις γυναικοκτονίες.
Εξίσου σημαντικό όμως είναι να δημιουργηθεί και να ισχυροποιηθεί μία αλυσίδα ανθρώπων που θα σταθούν στο πλευρό της γυναίκας, θα δώσουν τις σωστές οδηγίες και κατευθύνσεις και θα ενθαρρύνουν:
Ξεκινώντας από το γιατρό που θα εξετάσει τη γυναίκα-θύμα έμφυλης βίας και δε θα αφήσει να ... πέσει κάτω μία δικαιολογία από την τραυματισμένη γυναίκα, για δήθεν πτώση από σκάλα. Είναι σύνηθες, είτε από ντροπή, είτε θεωρώντας ότι δε θα ξανασυμβεί, να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον άνθρωπο που τις τραυμάτισε σωματικά και ψυχικά.
Αν σε αυτό το σημείο η γυναίκα ενθαρρυνθεί, ο επόμενος σταθμός της διαδρομής της προς την νέα ζωή, συνεχίζεται στο αστυνομικό τμήμα, εκεί όπου η γυναίκα-θύμα βίας θα καταγγείλει το συμβάν και θα ζητήσει προστασία. Ο αστυνομικός, ως σύμβολο αλλά και φορέας προστασίας και επιβολής της τάξης, στα μάτια της γυναίκας που ζει τον εφιάλτη, είναι το πρόσωπο που θα την προστατεύσει, αλλά είναι και εκείνος που θα την κατευθύνει και θα πρέπει να της δώσει εκείνη την ψυχολογική ώθηση, που θα την ενδυναμώσει για να μην τα παρατήσει, επιστρέφοντας στην ίδια "μαύρη" πραγματικότητα.
Από εκεί και μετά υπάρχουν, ευτυχώς, δομές που επιτελούν ένα ρόλο απολύτως αναγκαίο, στηρίζοντας σε διάφορα επίπεδα τη γυναίκα-θύμα, φιλοξενώντας την μαζί με τα παιδιά της και διαμορφώνοντας ένα υποστηρικτικό πλέγμα προκειμένου να μπορέσει να επουλώσει τις πληγές της ψυχής της, να κερδίσει την ανεξαρτησία της και μέσω της εργασίας, να βρει σπίτι και να ξεκινήσει τη νέα της ζωή.
Το "κλειδί" είναι για όλα η ανθρωπιά. Κι αν πίσω από την πόρτα ενός σπιτιού η ανθρωπιά έχει εκλείψει και μια γυναίκα υποφέρει στα χέρια του συζύγου ή του συντρόφου της, θα πρέπει να καταφέρει να βρει την ενσυναίσθηση και το ενδιαφέρον εκεί όπου θα καταφύγει για βοήθεια.
Η έκκληση θεωρώ πως μάς εκφράζει όλους και απευθύνεται προς τους φορείς που μπορεί να βρεθούν μπροστά σε ένα περιστατικό έμφυλης βίας: Ας "σκύψουν" με ενδιαφέρον και φροντίδα, εκπληρώνοντας τον καίριο ρόλο τους και βοηθώντας έναν άνθρωπο να σώσει, ακόμη και την ίδια του τη ζωή.
*Η Ελένη Βατσινά είναι πολιτεύτρια του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ.
