Περί δικαιοσύνης στην καθημερινότητα ούτε λόγος, αν λάβουμε υπόψη μας τα τελευταία δραματικά γεγονότα στην Κρήτη. Δυστυχώς, σε αυτόν τον τόπο η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης απαιτεί κότσια, που ορισμένοι δε διαθέτουν, και αυτό σίγουρα είναι ένα τεράστιο έλλειμμα στο πολιτικό τους βιογραφικό. Μάθαμε στις safe λογικές και στάσεις, στις ελεγχόμενες τοποθετήσεις, και την ίδια ώρα για συγνώμη ούτε λόγος. Θέλει μεγαλείο ψυχής μια συγνώμη. Απαιτεί καθαρό βλέμμα και αλήθειες.
*Του Μάνου Δασκαλάκη
Όχι, δεν αναφέρομαι στην τραγωδία με το δέντρο... Άλλωστε γι’ αυτό έχω εκφράσει την άποψή μου. Εδώ και ολόκληρους μήνες για πολλά ζητήματα ολκής οι επικεφαλής σιωπούν και αφήνουν τους πολιτικούς προϊσταμένους να “βγάλουν το φίδι από την τρύπα”. Όχι, κύριοι, ο λαός λέει πως “ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται”... Όμως σε αυτό τον τόπο ορισμένοι καπετάνοι εγκαταλείπουν το καράβι στις πρώτες φουρτούνες και γίνονται “καπνός”. Στα καλά βέβαια, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή με χαμόγελα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι δικαστής κι ούτε επιθυμώ αυτόν τον χαρακτηρισμό, όμως τόσα χρόνια στο επάγγελμα, και ως πολίτης και ως δημοσιογράφος, έχω μάθει να ξεχωρίζω τον θόρυβο από την ουσία.
Θόρυβος παντού από αιρετούς αλλά και από διακεκριμένους πολίτες, που, έχοντας τη σιγουριά στο τσεπάκι τους, προχωρούν σε αναρτήσεις και σχόλια χωρίς να καταλαβαίνουν τι σημαίνει μόχθος, κούραση, ανασφάλεια... Γράφει η άλλη για τους δρόμους της ζωής και την ίδια στιγμή η ζωή της είναι κάτω από τη σιγουριά να αναλάβει αποφάσεις ζωής, γιατί πολύ απλά έτσι τη συμφέρει.
Μπορεί κάποιοι να μην κατανοούν απόλυτα τα γραφόμενά μου σε αυτό το κείμενο, όμως ένα γίνεται απόλυτα κατανοητό... Και ποιο είναι αυτό; Μα ότι κουραστήκαμε τόσα χρόνια να επιλέγουμε ανθρώπους κατώτερους των περιστάσεων, είτε στη δημόσια ζωή είτε στην καθημερινότητά μας. Ανθρώπους στερημένους, αδαείς και κυρίως “θυμωμένους”. Αυτό το τελευταίο πάντα με τρόμαζε στους ανθρώπους και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια φροντίζω να τους απομακρύνω με σεβασμό. Αυτό χρειάζεται και στη δημόσια ζωή, στην πολιτική σκηνή και στην Αυτοδιοίκηση. Να μπορούμε να κατανοήσουμε τις δυνατότητες του κάθε επίδοξου αιρετού και να φροντίσουμε να μην του δώσουμε την ευκαιρία να “τα κάνει θάλασσα”. Όταν μάλιστα στην καθημερινή ζωή υπάρχουν άνθρωποι που θρηνούν, τότε εδώ η ανθρωπιά πρέπει να αποδείξει ότι και θέλει και μπορεί να βοηθήσει...
Σκοπίμως δεν αναφέρομαι σε γεγονότα, μιας και όλοι καταλαβαίνουν... Kαι επειδή το έργο το έχουμε ξαναδεί, ανάμεσά μας υπάρχουν πολίτες που και θέλουν και μπορούν!
Μήπως ήρθε η ώρα της κάθαρσης από “βαρίδια” που με τη λογική της κλειδαρότρυπας κάνουν θόρυβο που καταλήγει σε ένα πυροτέχνημα το οποίο χάνεται στον ουρανό; Φίλοι μου, χρειαζόμαστε ανθρώπους που μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και κυρίως μπορούν να μας κάνουν να ζούμε χωρίς ανασφάλεια. Είναι ανάμεσά μας... δεν τους βλέπουμε;
