Η ραγδαία κατάρρευση του Δυτικού Πολιτισμού όπως τον γνωρίσαμε, ιδίως στην Ευρώπη, ως «φάρο» για την ανθρώπινη υπόσταση, μας επιφυλάσσει τα επόμενα χρόνια δυσάρεστες καταστάσεις και τραγικές αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα των προσωπικών και συλλογικών κοινωνικών δραστηριοτήτων.
Η τραγικά αποτυχημένη προσπάθεια των όποιων διοικητικών και εξουσιαστικών κέντρων να διασώσουν, αντί να αλλάξουν το υπό κατάρρευση σύστημά τους, οδηγούν σε αυτό που είχαμε στις συζητήσεις μας ονομάσει «Τεχνολογικό και Κοινωνικό Μεσαίωνα».
Μέσα σε αυτό το κλίμα μιας γενικότερης κοινωνικής αποδιοργάνωσης και παρέκκλισης από βασικές θέσεις ενός γνήσιου δημοκρατικού συστήματος, όπου έχουμε γιγάντωση «εκλεγμένων μοναρχιών» με τύποις εξωτερικά χαρακτηριστικά αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εντάσσεται και η δίωξη του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης πολιτών, συλλογικοτήτων, κοινωνικών ομάδων, ΜΜΕ και δημοσιογράφων.
Η ελλειμματική παιδεία πολλών εξουσιαστών κάθε μορφής τούς οδηγεί στο να αγνοούν ότι, σε ένα γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα, όταν κάποιοι δοτοί ή εκλεγμένοι θεσμικοί παράγοντες θέλουν να φέρουν τον τίτλο του «δημόσιου προσώπου», όταν κρίνονται και κατακρίνονται - δικαίως ή αδίκως κατά τη γνώμη τους - για πράξεις ή παραλείψεις στην άσκηση των καθηκόντων τους, από συνταγματικά κατοχυρωμένους φορείς έκφρασης του δημόσιου ενδιαφέροντος ελέγχου της εξουσίας, όπως οι δημοσιογράφοι, ΜΜΕ - και όχι μόνο - δεν καταφεύγουν σε ένδικα μέσα, απειλές, παρακολουθήσεις στα όρια αντίληψης «εσωτερικού εχθρού» και άλλα αδιανόητα στο όνομα της Δημοκρατίας. Αντίθετα, απαντούν μόνο με στοιχεία, γραπτά ή προφορικά, των οποίων νομίμως μπορούν να απαιτούν την ευρύτερη δυνατή και νόμιμη κοινοποίηση από τα Μέσα ή τα πρόσωπα που θεωρούν ότι τους αδίκησαν ή τους έθιξαν... Αναγνωρίζοντας όμως ταυτόχρονα το δικαίωμα του αντιλόγου... Αν οι εξουσιαστές αυτοί φυσικά πιστεύουν στη Δημοκρατία και όχι στην αλαζονεία που τους παρέχει μια λουδοβίκεια αντίληψη ότι οι «εκλεγμένες μοναρχίες» είναι το σύγχρονο υποκατάστατο της λαϊκής εντολής.
Για όσα τραγικά συμβαίνουν και θα συμβούν στη συνέχεια από μέρους των εξουσιών, ας θυμηθούμε τι έγραψε ο Rutger Bregman στο βιβλίο του «Ανθρωπότητα: Μια απροσδόκητα αισιόδοξη ιστορία» στο κεφάλαιο με τίτλο «Πώς η εξουσία διαφθείρει»:
«Αν είσαι ισχυρός, είναι πιθανόν να θεωρείς τους περισσότερους ανθρώπους τεμπέληδες και αναξιόπιστους. Ότι χρειάζονται επίβλεψη και παρακολούθηση, να τους κουμαντάρουν και να τους ελέγχουν, να τους λογοκρίνουν και να τους λένε τι να κάνουν. Και επειδή η εξουσία σε κάνει να νιώθεις ανώτερος από τους άλλους, θα θεωρήσεις ότι όλο αυτόν τον έλεγχο πρέπει να τον εμπιστευτούν σε εσένα.
Με το που φτάνεις στην κορυφή, οτιδήποτε και οποιονδήποτε βρίσκεις παράλογο ή ενοχλητικό μπορείς απλώς να τον αγνοήσεις, να του επιβάλεις κυρώσεις, να τον κλείσεις μέσα».
Αντί επιλόγου, σας παραθέτω ένα απόσπασμα από μια πρόσφατη δημόσια συζήτηση με τον Γεώργιο Κοντογιώργη, άλλοτε πρύτανη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και από τους μεγάλους δημόσιους διανοούμενους της χώρας μας, με πανευρωπαϊκή και παγκόσμια αναγνώριση στο πολυποίκιλο έργο του:
«Όποιος παίζει με τους όρους της εκλόγιμης μοναρχίας (του μονάρχη ή των αντ' αυτού) θα βγαίνει χαμένος. Το ζήτημα είναι εάν υποχρεούνται να θέτουν στη διάθεση του κάθε πολίτη (Δημοκρατία λένε ότι έχουμε) όλα τα στοιχεία των φακέλων που διαχειρίζονται (οικονομικά και άλλα), να απολογούνται για τις επιλογές προσώπων, χρηματοδοτήσεων κ.λπ. και όχι να βγαίνουν τιμητές. Εάν τους πεις να σου δώσουν τα στοιχεία ενός φακέλου για να τον ελέγξεις εάν έγιναν σωστά τα πράγματα, θα σου απαντήσουν ότι δεν έχεις έννομο συμφέρον. Και αν πας στο δικαστήριο, αυτοί είναι στο απυρόβλητο με τις ασυλίες και άλλα κόλπα... Ο πολίτης υπόκειται στη Δικαιοσύνη όχι ο πολιτικός. Ο όποιος, εσύ, δεν μπορεί να τους εγκαλέσει τελικά - είναι θωρακισμένοι, αυτοί μπορούν. Αν σύμφωνα με το Σύνταγμά τους όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, το άρθρο αυτό και η σχετική νομοθεσία είναι αντισυνταγματικά, όπως και οι ασυλίες και οι εξεταστικές. Τα θεμελιώδη άρθρα υπερισχύουν των μη θεμελιωδών άρθρων ακόμη και στο Σύνταγμα της “εκλόγιμης μοναρχίας”. Το ερώτημα είναι ποιος είναι ο εντολέας εάν σύμφωνα με το πολίτευμά τους (όπως λένε αυτοί) αυτοί είναι εντολοδόχοι. Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι ότι τιμητής και εγκαλών είναι ο πολίτης και όχι ο πολιτικός εντολοδόχος. Στον πολίτη απολογούνται οι πολιτικοί, λαμβάνουν εντολές από αυτόν, δεν του δείχνουν το δάχτυλο, δεν απολογείται ο πολίτης σε αυτούς. Και αν δεν τους αρέσει ο πολίτης εντολέας, ας βάλουν στη θέση του τη συλλογικότητα των πολιτών».
