Την άνοιξη του 2020, η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα της Ευρώπης που υπέστη σφοδρό πλήγμα από τον κορωνοϊό.
*Της Νεφέλης Λυγερού
Χιλιάδες νεκροί και παρατεταμένο λοκντάουν. Το σύστημα υγείας κατέρρεε και το δημόσιο έλλειμμα σκαρφάλωσε στο 9,5% του ΑΕΠ. Όλα μαζί πυροδότησαν τη διάχυτη εντύπωση ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Το κλίμα εκείνων των ημερών ήταν το θέμα ενός άρθρου που έφερε τον αινιγματικό τίτλο “Προσέξτε τη Μελόνι”. Αναφερόταν στην επικεφαλής του κόμματος “Αδέλφια της Ιταλίας” Τζόρτζια Μελόνι, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου ως προς το κατά πόσο το εκρηκτικό κοινωνικό κλίμα ευνοούσε την «ακραία αυτή περίπτωση πολιτικού».
Ελάχιστοι είχαν δώσει σημασία. Εξάλλου, το ακροδεξιό κόμμα της δύο χρόνια νωρίτερα είχε λάβει μόλις 4%. Επιπλέον, η προσοχή της κοινωνίας είχε ήδη στραφεί στον Μάριο Ντράγκι. Για πολλούς Ιταλούς ο μέχρι τότε διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ήταν εκείνος που θα έβγαζε “τα κάστανα από τη φωτιά”. Ποιος φανταζόταν ότι δύο χρόνια αργότερα οι εξελίξεις θα έφερναν στο πολιτικό προσκήνιο τη 45χρονη ηγέτιδα του ακροδεξιού σχηματισμού, που σήμερα είναι πρώτο στις δημοσκοπήσεις, με ποσοστό κοντά στο 25%. Το ποσοστό αυτό, εάν επιβεβαιωθεί στις κάλπες, πιθανότατα θα της δώσει εισιτήριο για την πρωθυπουργία.
Ο κυβερνητικός συνασπισμός υπό τον Ντράγκι έχει καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Η πτώση εξέπληξε πολλούς, μιας και ο “σούπερ Μάριο” έμοιαζε εγγύηση σταθερότητας. Εν μέρει, προβληματίζει και το γεγονός ότι η Ιταλία δεν έχει βιώσει ποτέ ξανά προεκλογική εκστρατεία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Οι Ιταλοί συρρέουν στις παραλίες και η πολιτική είναι το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους. Αυτή τη φορά, όμως, καθώς πλησιάζουν οι κάλπες, θα είναι δύσκολο να σκεφτούν οτιδήποτε άλλο.
Η παραίτηση Ντράγκι έφερε το τέλος μιας κυβέρνησης που έμοιαζε να εξασφαλίζει πολιτική σταθερότητα στην Ιταλία, αλλά και ευρύτερα στην Ε.Ε. Ο κυβερνητικός συνασπισμός, όμως, ήταν εξαρχής ιδεολογικά ανομοιογενής, αλλά και πολιτικά διχασμένος, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση Ντράγκι να αποδειχτεί σύντομη παρένθεση. Το ερώτημα που κυριαρχεί είναι ποια θα τη διαδεχτεί και ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν τη δική τους απάντηση: Τζόρτζια Μελόνι.
Η Μελόνι γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας το 1970 στη Ρώμη. Η μητέρα της, Άννα, καταγόταν από τη Σικελία και ο φοροτεχνικός πατέρας της από τη Σαρδηνία. Εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ακόμα η Τζόρτζια και η αδελφή της, Αριάνα, ήταν μικρές. Μετακόμισε στα Κανάρια Νησιά, ξαναπαντρεύτηκε και η επαφή με τις κόρες του περιορίστηκε σε λίγες ημέρες τον χρόνο.
Όταν η Τζόρτζια ήταν μονάχα 11 ετών, συνέβη κάτι που έβαλε τέλος σε αυτόν τον έτσι κι αλλιώς εύθραυστο δεσμό. Βρισκόταν σε σπάνιες ολιγοήμερες διακοπές μαζί του, όταν διαπληκτίστηκε με τη νέα του σύζυγο. Εκείνος έσπευσε να πάρει το μέρος της συζύγου, χαρακτηρίζοντας ουσιαστικά τα παιδιά του ανεπιθύμητα. «Στις προτεραιότητές του πρώτη ερχόταν η νέα σύζυγος του και όχι εμείς. Έτσι, λοιπόν, του είπα: “Δε θέλω να σε ξαναδώ”. Και δεν τον έχω ξαναδεί από τότε».
Η μητέρα Άννα εργάστηκε πολύ σκληρά για να τις μεγαλώσει και να καταφέρει να μετακομίσουν από τις εργατικές κατοικίες στη συνοικία Garbatella, λίγα μόλις χιλιόμετρα από την πιο τουριστική περιοχή της πόλης. Ήταν μια ευκαιρία να ορθοποδήσουν. Ακόμα και σήμερα, η πολιτικός περιγράφει τη μητέρα της ως «το σημείο αναφοράς μου». Έχει στενή σχέση μαζί της, έστω κι αν αυτή ήταν πάντα αυστηρή. «Έχει ακόμα και σήμερα την τάση να εστιάζει στο τι κάνω λάθος», είχε κάποτε παραδεχτεί μισοαστεία-μισοσοβαρά.
Παρ’ όλα αυτά, η μητέρα της συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς της. Ήταν εκείνη που την ενθάρρυνε στην εφηβεία να αντιμετωπίσει τον σχολικό εκφοβισμό. Η ίδια η Μελόνι έχει αναφερθεί σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο, περιγράφοντας τον εαυτό της ως ένα ανασφαλές παχουλό παιδί. Παρά τον πόνο, δε θα διέγραφε καμία δυσκολία. «Πήρα ένα πολύτιμο μάθημα. Ό,τι συμβαίνει στη ζωή, συμπεριλαμβανομένης της κακίας των άλλων προς το πρόσωπό σου, μπορεί να μετατραπεί σε πλεονέκτημα».
Κάπως έτσι, το φοβισμένο κορίτσι, με την ανασφάλεια για την εμφάνισή της και τον ανείπωτο πόνο για την εγκατάλειψη του πατέρα, μετατράπηκε σε μια δυνατή κοπέλα. Μια κοπέλα που κατά πολλούς έχασε τον δρόμο της, όταν το πείσμα της άρχισε να παίρνει τη μορφή θυμού. Η απουσία του πατέρα της τη βάραινε, επηρεάζοντας τις σχέσεις της. «Αυτή η ανάγκη μου να ευχαριστήσω τους πάντες γύρω μου, να είμαι πάντα τέλεια και να κάνω περισσότερα από τους άλλους, ίσως να προέρχεται από το τραύμα αυτό», έχει παραδεχτεί κατά τη διάρκεια ομιλίας της. Με τον καιρό, έχτισε μια πανοπλία, πίσω από την οποία προστάτευε τον εαυτό και τα συναισθήματά της. Τόσο που όταν ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή, όπως είπε, δεν ένιωσε τίποτα. Είχε, πλέον, μετατραπεί στη Μελόνι τού σήμερα. Μια Μελόνι που έψαχνε τρόπο να αναδειχτεί και να παθιαστεί με κάτι.
Αυτό δεν άργησε να έρθει στα 15 της χρόνια. Με τις ευλογίες της μητέρας της εντάχθηκε στη Νεολαία του νεοφασιστικού κόμματος “Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα” (MSI). Το 1996 η Μελόνι ανέλαβε την ηγεσία της “Φοιτητικής Δράσης”, της φοιτητικής οργάνωσης του νεοφασιστικού κόμματος. Παράλληλα εργαζόταν ως μπαργούμαν στο “Piper Club”, από τα διασημότερα νυχτερινά κέντρα της Ρώμης.
Η πολιτική ανέλιξη
Η ίδια δηλώνει περήφανη για το γεγονός ότι δούλεψε «σαν σκυλί», σε αντίθεση με τους περισσότερους προνομιούχους πολιτικούς της αντιπάλους. Δεν άργησε να μεταπηδήσει στην μπερλουσκονική “Εθνική Συμμαχία”, ακολουθώντας έτσι την πορεία του “μεταφασίστα” (κατά δήλωσή του) Τζιανφράνκο Φίνι. Το 1998 εξελέγη για πρώτη φορά σε αυτοδιοικητικό πόστο, σύμβουλος στην Περιφέρεια της Ρώμης.
Το 2004 ήταν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της “Νεανικής Δράσης”, της Νεολαίας του κόμματος. Το 2006 εξελέγη στην Κάτω Βουλή της Ιταλίας και έγινε μεταξύ άλλων η νεότερη αντιπρόεδρος του σώματος. Ταυτόχρονα, άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 2008 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι τη διορίζει υπουργό Πολιτικών Νεολαίας στην τέταρτη κυβέρνησή του, την πιο νέα σε ηλικία υπουργό στην ιστορία της Ιταλίας.
Μετά την πτώση της κυβέρνησης, το 2012, ανακοίνωσε την πρόθεσή της να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος συνεργαζόμενη με τους Ινάτσιο Λα Ρούσα και Γκουίντο Κροσέτο. Η διαδικασία τελικά ακυρώθηκε, εξαιτίας εσωκομματικών τριβών. Τον Δεκέμβριο 2021 οι Μελόνι, Λα Ρούσα και Κροσέτο ίδρυσαν το κόμμα “Αδέλφια της Ιταλίας”, στο οποίο δεσπόζουν και επίγονοι του Μουσολίνι. Το όνομα το εμπνεύστηκε η ίδια από τον πρώτο στίχο του εθνικού ύμνου της χώρας. Κανείς τότε δεν τους αντιμετώπιζε ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Στις εκλογές του 2013 τα “Αδέλφια της Ιταλίας”, στο πλαίσιο εκλογικής συνεργασίας υπό τον Μπερλουσκόνι, πήραν 2% και 9 έδρες, με τη Μελόνι να επανεκλέγεται στην Κάτω Βουλή και να τοποθετείται επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Πρόεδρος στα «Αδέλφια της Ιταλίας»
Τον Μάρτιο 2014 αναλαμβάνει την προεδρία του κόμματος. Στις ευρωεκλογές εκείνης της χρονιάς αποτυγχάνει να εκλεγεί, καθώς το κόμμα της με 3,7% έμεινε κάτω από το όριο του 4%. Ακολουθεί σειρά πολιτικών συνεργασιών με τη “Λέγκα” του Ματέο Σαλβίνι. Η Μελόνι υιοθετεί ξεκάθαρες αντιευρωπαϊκές θέσεις κόντρα στην κεντροαριστερή κυβέρνηση Ρέντσι. Δε θέλει μεν την Ιταλία εκτός Ε.Ε., αλλά θέλει «την Ευρώπη των εθνών και των πατριωτών». Στηρίζει, όμως, το ΝΑΤΟ, καθώς και την αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Υποστηρίζει επίσης την τροποποίηση του Συντάγματος της Ιταλίας προκειμένου να δοθεί προτεραιότητα στο ιταλικό δίκαιο έναντι του ευρωπαϊκού. «Ας δώσουμε ελπίδα και δύναμη πίσω στην Ιταλία», είναι το μότο της.
Τον Ιανουάριο 2016 συμμετέχει σε διαδήλωση κατά των διεκδικήσεων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και ανακοινώνει την εγκυμοσύνη της. Στις δημοτικές εκλογές του 2016, με την υποστήριξη της “Λέγκας” και κόντρα στον υποψήφιο του Μπερλουσκόνι για τη Ρώμη, παίρνει 20,6%. Το 2017 επανεκλέγεται πρόεδρος στα “Αδέλφια της Ιταλίας”. Η Μελόνι θεωρεί την παράνομη μετανάστευση «απειλή για την πολιτισμική και εθνική ταυτότητα της Ιταλίας» και των οικογενειακών αξιών. Την άμβλωση την περιγράφει σαν «ήττα». Και βέβαια δεν προκάλεσε εντύπωση όταν αντιτάχθηκε στον γάμο των ομόφυλων και στην υιοθεσία και ανατροφή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
*Η Νεφέλη Λυγερού είναι δημοσιογράφος.
