Θα μας συνηθίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη... Να μπορούμε να ζούμε χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης, με ένα τζάκι, ή μια ξυλόσομπα και συμπληρωματικά κανένα σώμα ηλεκτρικής σόμπας, που ωστόσο θα το αποφεύγουμε, καθώς το ρεύμα πια είναι “χρυσός”...
*Του Χριστόφορου Παπαδάκη
Και κάπως έτσι, ένας ολόκληρος λαός (όχι όλοι δηλαδή, αλλά οι περισσότεροι) παλεύει να αντιμετωπίσει μια κακοκαιρία όπως αυτή που βιώνουμε, και που δεν τη λες και μικρή, ούτε φυσικά και συνηθισμένη...
Θα πιστέψουμε, συνεπώς, ότι η κυβέρνηση νοιάζεται για τους άνω των 60 και τους επιβάλλει πρόστιμα για να... τους αναγκάσει να εμβολιαστούν για να μην... πεθάνουν από τον κορωνοϊό;
Αλήθεια... Πόσο νοιάζεται που δεν μπορούν να ζεστάνουν τα σπίτια τους, να μην πεθάνουν απ’ το κρύο; Πόσο νοιάζεται η κυβέρνηση που ο κόσμος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το δριμύ ψύχος;
Πριν έρθει μια θεομηνία, το κράτος θα πρέπει να έχει μεριμνήσει και να έχει προσφέρει “όπλα” στον λαό, προκειμένου, όταν η θεομηνία έρθει, ο λαός να μπορεί να σταθεί όρθιος. Όμως, στην Ελλάδα, οι χαμηλότερες εισοδηματικά τάξεις, όχι απλά δε μειώνονται αριθμητικά, αλλά αυξάνονται διαρκώς, τόσο με τη σημερινή κυβέρνηση όσο και με τις προηγούμενες...
Οι φόροι και όχι οι παροχές είναι στο “αίμα” της πολιτικής των κυβερνώντων, με ένα πολιτικό σύστημα που στηρίζει τους λίγους έναντι των φτωχών, δίνοντας κίνητρα για μεγαλύτερα κέρδη στους “μεγάλους”, με τους “μικρούς” να είναι μονίμως στο στόχαστρο των κυβερνητικών μέτρων είσπραξης και όχι χρηματοδότησης...
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης - δηλαδή από τη στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στο ΔΝΤ - στο “μάτι του κυκλώνα” βρέθηκαν αμέσως οι φτωχότεροι άνθρωποι, που δεν είχαν στην άκρη κάποιο “κομπόδεμα” και είτε απολύθηκαν, είτε υπέστησαν μεγάλες μειώσεις στους ήδη πενιχρούς μισθούς τους.
Και είναι οι ίδιοι αλλά και ακόμα περισσότεροι και σήμερα εκείνοι που τουρτουρίζουν δίχως θέρμανση, που καίγονται στην προσπάθειά τους να κάψουν ένα κουτσούρι για να μην πεθάνουν τα παιδιά τους από την παγωνιά και που πεθαίνουν από τις αναθυμιάσεις στην Ελλάδα της... ανάπτυξης, την οποία επικαλούνται οι εκφραστές της εξουσίας.
Έτσι, είδαμε τις τελευταίες μέρες την Ελλάδα να παγώνει, να “βραχυκυκλώνει”, να “πνίγεται”, να μπαίνει “στο σκοτάδι” χωρίς ρεύμα και, γενικά, καταλάβαμε πως δεν υπήρχε μέριμνα για τους πολλούς, γιατί οι λίγοι έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσουν να ζουν “ζωή και κότα”...
Το έχω ξαναγράψει... Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά και οι προηγούμενες, ήθελε να κάνει προσβάσιμο το πετρέλαιο θέρμανσης στο λαϊκό νοικοκυριό, με μία ΚΥΑ θα μπορούσε να ρίξει τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στα επίπεδα του 2011. Δεν το έκανε όμως. Και τώρα ο κόσμος πραγματικά υποφέρει με θερμοκρασίες ασυνήθιστα χαμηλές, για την Ελλάδα που κατά τα λοιπά είναι μια χώρα που δε... συνηθίζει να κρυώνει...
Θα μπορούσε η κυβέρνηση, ακόμη, να έχει ψηφίσει νόμους για την προστασία των απλών εργαζομένων, που σε συνθήκες ψύχους και κακοκαιρίας βρίσκονται “στο μάτι του κυκλώνα”. Δεν το έχει κάνει ούτε αυτό. Αντιθέτως... Φτωχά παιδιά, στα μηχανάκια, να μεταφέρουν φαγητό παίζοντας τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, με τους εργοδότες από τη μια και τους ασυνείδητους πελάτες που παραγγέλλουν, από την άλλη, να έχουν από αυτούς μόνο απαιτήσεις, χωρίς να νοιάζονται για την “επόμενη στροφή” και τη σωματική τους ακεραιότητα.
Αλλά, ταυτόχρονα, ούτε καν την πρόσβαση του κόσμου στον προορισμό του έχουν εξασφαλίσει οι αρμόδιοι, με δρόμους να μετατρέπονται σε λεωφόρους της κολάσεως, με τα αυτοκίνητα να μπλοκάρουν και να μην υπάρχει ούτε αστυνομία για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας.
Αυτό είναι το κράτος των Ελλήνων. Ένα κράτος που πάντα ήταν για τους λίγους και εκλεκτούς, αδιαφορώντας για τους πολλούς, τους οποίους βέβαια μια χαρά ξεζούμιζε και ξεζουμίζει για να υπάρχουν οι φόροι που δε θα πηγαίνουν σε έργα, αλλά πάλι σε “βιτρίνες”, πάλι για τα συμφέροντα των “μεγάλων”.
Αυτός ο χιονιάς είναι δύσκολος. Ας ενώσουμε τα χέρια και ας μην ξεχνάμε ποτέ πως μόνο μέσα από την αλληλεγγύη και τη συνεργασία μας υπάρχει πραγματική ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία. Μην περιμένουμε από το κράτος. Δε θα μας δώσει τίποτα. Να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν και ας κάνουμε πυξίδα μας την ελπίδα τη δική μας, για να μπορέσουμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας...
*Ο Χριστόφορος Παπαδάκης είναι δημοσιογράφος και συντάκτης.
Φωτογραφία αρχείου ΙΝ ΤΙΜΕ
