Ευρυπίδης Κουκιαδάκης: Η ώρα της ατομικής μας ευθύνης

Απόψεις
Ευρυπίδης Κουκιαδάκης: Η ώρα της ατομικής μας ευθύνης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνει λόγο για τα αποτελέσματα στο πρώτο γύρο των εκλογών του ΚΙΝΑΛ

Η μεγαλειώδης νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη στον πρώτο γύρο των εκλογών αποκτά μεγαλύτερη σημασία, αν ληφθεί υπόψη ότι αντιμετώπισε έστω και ανέτοιμο και κυρίως κατασυκοφαντημένο τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ανδρέα Λοβέρδο, με τον οποίο μοιραζόταν την ίδια δεξαμενή υποστηρικτών και ψηφοφόρων, και την ανεπιφύλακτη στήριξη των φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης, τα οποία έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα, κατά του βασικού τους αντιπάλου.

Η νίκη αυτή για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία - την έχτιζε χρόνια και είχε τα μέσα και τις ευκαιρίες γι’ αυτό ως ευρωβουλευτής στο απυρόβλητο των σαλονιών της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, όταν οι συνάδελφοί του, βουλευτές ή απλά στελέχη, προπηλακίζονταν στις πλατείες από τους “αγανακτισμένους”.

Η νίκη του προσλαμβάνει όμως μεγαλύτερη σημασία, γιατί δεν είναι “πορφυρογέννητος” ή επιφανείς αστός, έτσι, εκφράζω τον ανυπόκριτο θαυμασμό μου, κανείς δεν μπορεί να μη σεβαστεί την προσπάθεια και τον αγώνα του, άλλωστε τίποτα δε χαρίζεται, όποιες ευκαιρίες και αν δοθούν, γι’ αυτό και τον ψήφιζα ως ευρωβουλευτή, αν και δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Όμως, ως επίδοξος σοσιαλιστής ηγέτης, δεν πρέπει να αγνοεί, τοποθετούμενος, ότι χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια νέοι της γενιάς του ζουν καθημερινά τον εφιάλτη της ανεργίας των νέων επιστημόνων, της μετανάστευσης ή ακόμη χειρότερα, κάποιοι “γεροπαράξενοι”, “της γενιάς των ξυπόλητων παιδιών”, στην οποία ανήκει και ο πατέρας του, χωρίς να τους λείψουν οι ευκαιρίες αλλά παρά ταύτα εργάζονται σκυλίσια, στα 70 βάλε μας, για να αναπληρώσουμε την “τρύπα” (χαβούζα) που μας άφησε το “βίτσιο” της συμμετοχής στους θεσμούς της τοπικής Δημοκρατίας, προσθέτοντας “φύλλα” στο ποντικοφαγωμένο βιβλιάριο ενσήμων του μισού και πλέον αιώνα που τους συνοδεύει.

Ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης είναι ευρύτατα γνωστό ότι κινητοποιεί τον ισχυρότερο “κομματικό στρατό”, τον οποίο θα κληθεί να διαχειριστεί και ενδεχομένως να “απαλλάξει” των καθηκόντων του από τη Δευτέρα. Αν, όπως διαφαίνεται, εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, προσωπικά θα ευχόμουν να ανακοινώσει τις προθέσεις του επ’ αυτού, από σήμερα - ας το κάνει τη Δευτέρα, αρκεί και το κάνει - χωρίς να φανεί αχάριστος στους χιλιάδες φίλους του. Οι αποκλεισμοί, και το γνωρίζει, δεν ωφελούν. Τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους και κυρίως το ΠΑΣΟΚ.

Όπως θα βρεθεί μετ’ ου πολύ στο δίλημμα με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει, ο ίδιος όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου άλλωστε θα κληθούν να απαντήσουν, και μαζί και χώρια, όχι με ποιον θα συνεργαστούν, αλλά αν θα προσπαθήσουν ή όχι να αποτρέψουν την επανεκλογή αυτοδύναμης ή και παντοδύναμης της Ν.Δ., η οποία απαξιώνει τους συμμετοχικούς θεσμούς και τις αρχές διαφάνειας με τη μέθοδο της διολίσθησης.

Η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως δεν αποτελεί χωρίς άλλο τεκμήριο ανανέωσης ή πολύ περισσότερο ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο θα είχε ενδιαφέρον, ούτως ή άλλως, από μόνο του. Πολλές φορές οι συμπεριφορές των κομματικών νεολαιών και των επιστρατευμένων νέων σε αυτές, στα πανεπιστήμια ιδίως, αποτρέπουν τη συμμετοχή σοβαρών εργαζόμενων νέων στα “δρώμενα” των κομμάτων και των θεσμών. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρά το ενδιαφέρον που απέκτησε η εκλογική αναμέτρηση, η συμμετοχή της “αναθεματισμένης” γενιάς των 60 και άνω κατέγραψε το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής την πρώτη Κυριακή των εκλογών.

Δε σχολιάζω τη ρατσιστική προσέγγιση του “ΝΕΟΥ”, το οποίο δε σχετίζεται με την ηλικία, αλλά με τις προτάσεις, τη σύγχρονη σκέψη και κυρίως τις καθημερινές πράξεις και ατομικές συμπεριφορές, ιδίως αν έχεις την ευκαιρία να δοκιμαστείς στην άσκηση πολιτικής, κομματικής ή συνδικαλιστικής εξουσίας και δη επί μακρόν!!!

Είναι γνωστό, δεν το έκρυψα άλλωστε, ότι στήριζα γιατί πίστευα ακράδαντα ότι ΗΘΕΛΕ, ΜΠΟΡΟΥΣΕ και ΠΙΣΤΕΥΕ την παρεξηγημένη φίλη μου, τις ικανότητες της οποίας διαπίστωσαν, με ανακούφιση, ορισμένοι μετά την υπογραφή της ληξιαρχικής πράξεως του θανάτου της.

Στήριξα ως συνεχιστή του έργου της ανασυγκρότησης της παράταξης τον ΓΙΩΡΓΟ, όχι μόνον γιατί σεβάστηκε τη ΦΩΦΗ, αλλά κυρίως γιατί η δικαίωση στο πρόσωπό του της προσφοράς και του έργου της παράταξης αποτελούσε την καλύτερη πρόσκληση για την επάνοδο των “ασώτων”.

Ο Γιώργος δε χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι νέος, ως ο πλέον ριψοκίνδυνος και αποφασιστικός μεταρρυθμιστής, αναγνωρισμένος πολίτης του κόσμου, αποδεκτός επί σειρά ετών ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Η παρακαταθήκη της Φώφης, η οποία αποτελεί βαριά κληρονομιά για τον όποιο νέο ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης, προσδιόρισε στην παρούσα φάση τις εξελίξεις και ενεργοποίησε και κινητοποίησε ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες, χωρίς την ανατρεπτική συμμετοχή του Παπανδρέου, θα παρέμεναν κατά πάσα πιθανότητα στον καναπέ τους.

Η μεγάλη συμμετοχή στον δεύτερο γύρο ευνοεί τον νικητή του πρώτου, ενώ ο ισχυρός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο υποψηφίων ευνοεί την ενότητα, την ουσιαστική ανανέωση και εντέλει την επίτευξη του τελικού στόχου όλων μας.

Η διπλή αυτο-διακινδύνευση του χορτασμένου Παπανδρέου, όπως την ερμηνεύουν τα “παπαγαλάκια” των καθεστωτικών καναλιών, προσδίδει νέο ενδιαφέρον στην εκλογή, ανεβάζει τον πήχη του νέου ηγέτη της ισχυροποιημένης ήδη παράταξης και διαμορφώνει τις συνθήκες της ΝΕΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ που μπορεί να εγγυηθεί την ενότητα και την ανανέωση με τη συμμετοχή των νέων στα ψηφοδέλτια. Το πάθημα της ανυπεράσπιστης παράταξης και το εθιμικά καθιερωμένο “φτύσιμο” του προηγούμενου από το διάδοχό του εύχομαι να μας έγινε μάθημα.

Ο “αφοπλισμός” των κομματικών στρατών είναι, ούτως ή άλλως, αναγκαίος, η δημοκρατική παράταξη έχει πληρώσει ακριβά τον αλληλοσπαραγμό των “προεδρικών” με τους “εκσυγχρονιστές”, όποιος και αν είναι ο ηγέτης της Δημοκρατικής Παράταξης.

Ο ηττημένος, που διατηρεί “ένοπλα τμήματα”, δε θα αποφύγει τον πειρασμό των άτακτων συγκρούσεων, άσε που το “χούι” κόβεται τελευταίο. Ο νικητής δε χρειάζεται “ταλιμπάν”, ή για να μη υπάρξουν ιδεολογικές αποκλίσεις τους “πράσινους Χμερ”, όχι μόνον γιατί οφείλει να ενώσει, αλλά γιατί διατρέχει τον κίνδυνο “πραξικοπήματος”.

Οι πατροκτονίες αποτελούν εθιμικό δίκαιο στην πολιτική, ακόμη και για τις καλύτερες οικογένειες.

Όπως έχω ήδη δηλώσει, ουκ ολίγες φορές, δεν “εκτίθεμαι” ίδιος ποτέ ξανά, αναγνωρίζω το μέγεθος της επιτυχίας του Νίκου, αν και συγκρούστηκα πολλές φορές όχι με τον ίδιο, αλλά με φίλους του, ευχόμενος ταυτόχρονα το καλύτερο για την παράταξη και τη χώρα, το οποίο εκτίμησα και προσέγγισα με διαφορετική οπτική.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News