Ενόψει της νέας Διοίκησης του Βερολίνου επιβάλλεται η διαρκής επισήμανση του καθήκοντος των πολιτειακών οργάνων της ελληνικής Δημοκρατίας να θέτουν επισήμως το ζήτημα των απαράγραπτων υποχρεώσεων της Ενωμένης Γερμανίας έναντι της Ελλάδας.
*Γράφει ο Πέτρος Μηλιαράκης
Ωστόσο, το ζήτημα δεν εξαντλείται στα ήδη εκτεθέντα. Και τούτο διότι «υπάρχουν και αυτοί οι λογαριασμοί», όπως παρακάτω γίνεται αναφορά. Ως εκ τούτου, χρήσιμα είναι να τεθούν υπ’ όψιν και τα εξής:
Η ενίσχυση από τη Μεγάλη Βρετανία
Με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 1940, η ελληνική κυβέρνηση (Δικτατορία Μεταξά) ανακοίνωσε στον πρεσβευτή της Μεγάλης Βρετανίας ότι βρισκόταν σε πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσει τις πολεμικές δαπάνες και ότι βασιζόταν στη βρετανική κυβέρνηση προκειμένου να της παράσχει την υπεσχημένη οικονομική βοήθεια. Έτσι άρχισαν διαπραγματεύσεις με τον τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, καθηγητή Κυριάκο Βαρβαρέσο, με σκοπό την κάλυψη σε στερλίνες των αναγκών της ελληνικής κυβέρνησης. Πράγματι, η βρετανική κυβέρνηση προσέφερε βοήθεια. Αργότερα και με παρέμβαση των ΗΠΑ τα πολεμικά αυτά χρέη αποφασίστηκε να μην αποδοθούν.
Χάρις στη βοήθεια αυτή έγινε δυνατή η έκδοση νέου χαρτονομίσματος. Η συνολική βοήθεια που προαναφέρεται αφορούσε 45 εκατομμύρια λίρες και πέντε εκατομμύρια δολάρια. Από τις λίρες αυτές 35 εκατομμύρια διατέθηκαν για την έκδοση δραχμών, ενώ τα δέκα εκατομμύρια διατέθηκαν για πληρωμή στρατιωτικών προμηθειών στο εξωτερικό. Υπ’ όψιν δε ότι η αναλογία του (τότε επιβαλλόμενου) καλύμματος προς την κυκλοφορία, τον Δεκέμβριο του 1940, ήταν 65,06%.
Η τύχη των ελληνικών αποθεμάτων χρυσού
Κάτω από τις δραματικές συνθήκες της γερμανικής εισβολής, ήταν αναγκαίο να διασωθεί τουλάχιστον ο χρυσός (1) της χώρας. Επισημειώνεται δε ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη κατεχόμενη χώρα «της οποίας ο χρυσός μετεφέρθη εξ ολοκλήρου εις το εξωτερικόν και διέφυγε την γερμανικήν αρπαγήν (sic)» (2).
Ενταύθα καταγράφονται και τα παρακάτω, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από γερμανικής πλευράς:
Τα καθάρματα οι μαυραγορίτες καταληστεύουν
Οι Γερμανοί προέβησαν σε αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας με αρπαγή των χαρτονομισμάτων και καταλήστευση περιουσιακών στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος. Η αρχική αρπαγή των χαρτονομισμάτων αφορούσε εκείνα που είχαν εκδοθεί στην κάλυψη που είχε παράσχει η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό που διαφεύγει μέχρι σήμερα δημοσιότητας είναι ότι οι κατακτητές Γερμανοί από τον Νοέμβριο του 1943 άρχισαν να πωλούν στην αγορά των Αθηνών (ως εάν επρόκειτο περί... λαϊκής αγοράς!) χρυσές λίρες Αγγλίας και χρυσά εικοσόφραγκα, τα οποία είχαν υφαρπάξει από την Τράπεζα της Ελλάδος, κατά παράβαση κάθε έννοιας του Δικαίου του Πολέμου.
Βεβαίως εδώ συνέπραξε και μια ελάχιστη μειονότητα συναλλασσομένων, που ήταν προδήλως συνεργάτες των Γερμανών που πλούτισαν «εν μέσω της γενικής και πρωτοφανούς απαθλιώσεως και δυστυχίας της ολότητος του ελληνικού λαού (sic)» (3).
Επίσης, οι κατακτητές με τους εγκάθετούς τους τοποτηρητές Hahn και Volkmer (που ήταν εγκατεστημένοι στην Τράπεζα της Ελλάδος) καταλήστευαν τα αποθεματικά της χώρας.
Η τρομακτική (!) εικόνα που οι Γερμανοί άφησαν φεύγοντας από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944 συνοψίζεται στα παρακάτω:
Να πώς πλούτισαν οι συνεργάτες των Γερμανών
Από τα παραπάνω καταδεικνύεται ότι όλοι όσοι πλούτισαν με χρυσές λίρες την περίοδο της Κατοχής έγιναν δισεκατομμυριούχοι την επομένη της απελευθέρωσης! Και τούτο διότι η κυκλοφορία της δραχμής είχε αυξηθεί κατά οκτώ εκατομμύρια διακόσιες εβδομήντα έξι χιλιάδες φορές!
Επίσης, το βιοτικό πρόβλημα ήταν μέγιστο και απόλυτο, λόγω της σπανιότητας των τροφίμων. Υπερακόντισε δε ακόμη και αυτή την ασύλληπτη αύξηση της τιμής της χρυσής λίρας!
Η κυκλοφορία των τραπεζογραμματίων το 1942 ήταν στα 15,7. Η τιμή της χρυσής λίρας ήταν στα 127,7 και ο τιμάριθμός του κόστους ζωής ήταν στα 156,5.
Τον Οκτώβριο του 1944, η κυκλοφορία των τραπεζογραμματίων από τα 15,7 ανήλθε στα 8.276.320, η τιμή της χρυσής λίρας από τα 127,7 ανήλθε στα 1.633.540.989 και ο τιμάριθμος του κόστους ζωής από τα 156,5 ανήλθε στα 2.305.984.911...
Οι Γερμανοί μας χρωστάνε και αυτά τα ποσά
Πέραν όμως των προαναφερομένων, υπάρχει και ένας άλλος σημαντικός Λογαριασμός. Αφορά δε τη μυστική συνεργασία ανάμεσα στον κατοχικό υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Έκτορα Τσιρονίκο, τον Γερμανό πληρεξούσιο και τον τότε κατοχικό διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Σπύρο Χατζηκυριάκο.
Ο Λογαριασμός αυτός αφορούσε στο “εμπορικό clearing”. Ο Λογαριασμός δε του “clearing Γερμανίας” υπέρ της Ελλάδας ανερχόταν τότε στο εντυπωσιακό ποσό των 1.193.523.372 R. Μ. Το ποσό δε αυτό οφείλει να καταβάλει η ενωμένη Γερμανία στην Ελλάδα και μάλιστα εντόκως από τον Οκτώβριο του 1944.
Τούτων δοθέντων, επιβάλλεται τα πολιτειακά όργανα της Ελληνικής Δημοκρατίας να αξιώσουν τις απαράγραπτες υποχρεώσεις της Ενωμένης Γερμανίας.
Υποσημειώσεις
(1) Πράγματι διασώθηκε ο χρυσός αφού μεταφέρθηκε αρχικώς στο Ηράκλειο της Κρήτης, στη συνέχεια στη Σούδα, και από εκεί κατέληξε μέσω Αιγύπτου στη Νότια Αφρική. Ήταν δε κεκανονισμένης καθαρότητας, βάρους 608.350 ουγγιών. Υπ’ όψιν ότι σήμερα το χρήμα εκδίδεται ακάλυπτο...
(2) Βλ. Η. Βενέζης, “Χρονικόν της Τραπέζης της Ελλάδος”, 1955, σελ. 249.
(3) Βλ. Η. Βενέζης, οπ. π. σελ. 301.
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).
(φωτογραφία: Unsplash)
