Αγκάθινο στεφάνι φοράει η Ελλάς και όχι κλαδί ελιάς...

Απόψεις
Αγκάθινο στεφάνι φοράει η Ελλάς και όχι κλαδί ελιάς...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αυτή η χώρα δεν έπαψε ποτέ να ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά

Δέκα χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, κυριαρχούσαν οι ειδήσεις για τη διανομή τροφίμων από διάφορους φορείς, εργατικά κέντρα, αυτοδιοικητικούς οργανισμούς, συλλόγους, ενορίες εκκλησιών και δε συμμαζεύεται...

Μας καλούσε το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου να καταγράψουμε τη διανομή αρνιού και κηπευτικών σε δεκάδες οικογένειες που τα είχαν ανάγκη, καθώς είχαν από τη μια στιγμή στην άλλη φτωχοποιηθεί, από το πρώτο μνημόνιο, αμέσως μετά την παράδοση της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με τον Γιώργο Παπανδρέου να αλλάζει το “τροπάριο”...

Μην ξεχνάμε πως, λίγους μήνες νωρίτερα, έταζε στον ελληνικό λαό ακόμα και... διπλασιασμό των αγροτικών συντάξεων... Αλλά ύστερα “κατάλαβε” κι εκείνος πως παρέλαβε από την προηγούμενη κυβέρνηση (του Κώστα Καραμανλή) “καμένη γη” και μας έβαλε στα μνημόνια... Α, ναι... Μετά μάθαμε βέβαια πως με το ΔΝΤ προϋπήρχε η συνεννόησή του, αλλά... τέτοια θα λέμε τώρα;...

Δε θα ξεχάσω την ντροπή ζωγραφισμένη στα πρόσωπα... Περνούσαν, έπαιρναν τις τσάντες με τα τρόφιμα και είχαν από πάνω τους και τις τηλεοπτικές και φωτογραφικές κάμερες να απαθανατίζουν τη στιγμή... «Δεν τους φτάνει, ρε παιδιά, ο πόνος τους, έχουν κι εμάς από πάνω τους», έλεγα προσωπικά, αποφεύγοντας τουλάχιστον εγώ να δείξω πρόσωπα... Ό,τι διαμαρτυρίες και αν κατέγραφα, απέφευγα τη φωτογράφηση για την εφημερίδα, ή τους το ζητούσα και τη στιγμή που το ζητούσα ντρεπόμουνα φριχτά... Πιο “τολμηροί” συνάδελφοί μου τους έβαζαν στο στόμα το μικρόφωνο και τους έκαναν ερωτήσεις τού στυλ “πόσο δύσκολα τα βγάζετε πλέον πέρα; Πώς φτάσατε ως εδώ; Μιλήστε μας για την κατάσταση που βιώνετε”... Άλλοι ντρέπονταν να μην απαντήσουν. Και άλλοι ντρέπονταν να κοιτάξουν την κάμερα και γύριζαν το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά...

Και ας γυρίσουμε το ημερολόγιο. Να πάμε άλλα δέκα χρόνια πίσω. Στην περίοδο του Πάσχα του 2001... Κώστας Σημίτης ο πρωθυπουργός. Γιάννος Παπαντωνίου ο υπουργός των Οικονομικών. Στο υπουργείο Εξωτερικών ο Γιώργος Παπανδρέου. Στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Και να μην ξεχάσω και τον... Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Στην Κέρκυρα πέρασε το Πάσχα ο Σημίτης. Στη Μονεμβασιά ο Κώστας Καραμανλής, που σε τρία χρόνια θα έμελλε να πάρει τις εκλογές και να κυβερνήσει τη χώρα από το 2004 έως το 2009.

Πάσχα Ελλήνων Πάσχα... Διακοπές... Γλέντια... Φαγοπότι... Πανηγύρια... Και βέβαια, φτάναμε στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2002 όταν ο Κώστας Σημίτης πανηγύριζε, αγκαλιασμένος με τον Γιάννο Παπαντωνίου, ότι τα κατάφερε και μας έβαλε στο ευρώ... Και αμέσως αρχίσαμε να σφίγγουμε το ζωνάρι... Από το πολύ “σφίξε-σφίξε” γίναμε σχεδόν... αόρατοι και, κατά την προσωπική μου άποψη, εξαιτίας του ευρώ δεν ξαναείδαμε μια άσπρη μέρα εμείς, οι άνθρωποι των μεσαίων - και ακόμη περισσότερο των ακόμα χαμηλότερων - στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας...

Τι;... Να πάμε άλλα δέκα χρόνια πίσω; ΟΚ. Πάσχα 1991. Ήταν σε εξέλιξη η δίκη Κοσκωτά. Μάλιστα, το ημερολόγιο έγραφε 11 Απριλίου, όταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας, που είχε κριθεί προφυλακιστέος τον Οκτώβριο του 1990 και για τρεις μήνες βρισκόταν φυλακισμένος στον Κορυδαλλό, κατέρρεε μέσα στην αίθουσα του Ειδικού Δικαστηρίου. Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια συνεδρίασης και απεβίωσε μία εβδομάδα αργότερα... Και αν θέλετε να πάμε άλλα δέκα χρόνια πίσω...

Έχουμε και λέμε... Πάσχα 1981...Ο λαός ζει μια θερμότατη προεκλογική περίοδο. Όλα έδειχναν ότι το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε τις εκλογές. Και ήρθε η κυβέρνηση της “Αλλαγής”. Και πίστεψε ο λαός πως άλλαζε η πολιτική κατάσταση στη χώρα με μια κυβέρνηση “σοσιαλιστική”... Βλέπεις, η Ελλάδα είχε βγει λίγα χρόνια πριν από τον “γύψο”. Και τα χρόνια που μεσολάβησαν με τη Ν.Δ. στην πρώτη μεταπολιτευτική διακυβέρνηση της χώρας, δεν ήταν και τα καλύτερα για τις ελευθερίες και τις ανάγκες των λαϊκών νοικοκυριών. Ο θρίαμβος λοιπόν για τον Ανδρέα Παπανδρέου, για έναν λαό τόσο καταπιεσμένο και φτωχοποιημένο, θεωρούταν σχεδόν αναμενόμενος... Αλλά δε θα αργούσε η διάψευση κάθε ελπίδας και οράματος...

Αυτά έχω ζήσει. Και αυτά μπορώ να περιγράψω... Δε χρειάζεται άλλωστε να πάμε παρά πίσω, στα έργα και τις ημέρες της χούντας των συνταγματαρχών... Έτσι κι αλλιώς, τα λαμόγια της χούντας έχουν καταχωριστεί στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας και δε χρειάζεται να πούμε περισσότερα... Εκτός και αν θα πάμε στην 21η Απριλίου του 1967 για να μιλήσουμε για τα τσάμικα των πρωτεργατών της χούντας, στο όνομα του... “Ελληνικού Έθνους” και της... “Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως”...

Σήμερα; Ο λαός εγκλωβισμένος... Μοιραίος να παρακολουθεί... βιώνοντας τις καραντίνες, τους κορωνοϊούς, τη φτώχια, την ανεργία, την αστυνομική βία, τους Φουρθιώτηδες και να παγώνει με τα φονικά, όπως με τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ στον Άλιμο, όταν κάποιοι με τις σφαίρες σταμάτησαν την πένα και τον λόγο του...

Κατά τα λοιπά, αυτός ο λαός είχε πάντα έναν τρόπο να “ξεφεύγει”, να ζει με υπερβολές, παρά τα σοβαρά του προβλήματα. Για τους ξένους ήμασταν πάντοτε ένας λαός “μη σοβαρός”... Αλλά, αν πάμε πίσω δέκα, είκοσι, τριάντα και σαράντα χρόνια... θα δούμε πως αυτή η χώρα δεν έπαψε ποτέ να ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά... Και κατά την προσωπική μου άποψη, ακόμα περιμένει την Ανάσταση... Αγκάθινο στεφάνι φοράει η Ελλάς και όχι κλαδί ελιάς...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News