Σαν σήμερα 26 Φεβρουαρίου του 2020 επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού στην Ελλάδα. Μια 38χρονη στη Θεσσαλονίκη που είχε ταξιδέψει στη Βόρεια Ιταλία, και η οποία δεν είχε άλλα προβλήματα υγείας, διαγνώστηκε με COVID-19.
Την ανακοίνωση είχε κάνει ο Σωτήρης Τσιόδρας, δηλώνοντας τότε ότι «η νόσος παραμένει ήπια στην πλειονότητα των περιπτώσεων» και επισημαίνοντας ότι «πρέπει να τηρούνται οι κανόνες υγιεινής». Κανείς δε φανταζόταν ότι σύντομα ο άνθρωπος αυτός θα γινόταν η φυσιογνωμία που θα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα απογεύματα εκατομμυρίων Ελλήνων.
Ως τότε, τα έκτακτα μέτρα της κυβέρνησης για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της εξάπλωσης της επιδημίας από τον COVID-19 στο εσωτερικό της χώρας περιελάμβαναν αναστολή της λειτουργίας κλειστών χώρων συνάθροισης κοινού, από σχολεία και επιχειρήσεις έως θέατρα και κινηματογράφους, περιορισμό της κυκλοφορίας Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και "επίταξη" κλινών ΜΕΘ ιδιωτικών νοσοκομείων και ξενοδοχείων.
Παρ' όλα αυτά, ακόμα ήταν όλα αλλιώς. Ο ιός φάνταζε μακρινός. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Το ντόμινο των εξελίξεων της πανδημίας ήρθε να παρασύρει τα πάντα. Ό,τι μπορεί να περιλαμβάνει η καθημερινότητα μιας χώρας. Μιας χώρας που είχε μόλις αρχίσει να ανασαίνει από μια παρατεταμένη περίοδο βαθιάς οικονομικής ύφεσης. Πάντως, είχε ακόμα πνοή!
Τα καρναβάλια ματαιώθηκαν, τα σχολεία έκλεισαν, η εστίαση κατέβασε ρολά, οι εκδηλώσεις κάθε είδους σταμάτησαν, τα παιδιά έμαθαν την τηλεκπαίδευση και οι εργαζόμενοι την τηλεργασία, οι αναστολές μπήκαν στη ζωή πολλών, όπως και οι άδειες ειδικού σκοπού. Τα ελληνικά νοικοκυριά είχαν ήδη γίνει όμοια με τα νοικοκυριά στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, ίδια με ολόκληρο τον κόσμο.
Εικόνες απόκοσμες κατέγραφαν εκατομμύρια μάτια, που εστίαζαν για καιρό μόνο στις οθόνες τηλεοράσεων. Πόλεις άδειες. Εικόνες με χιλιάδες φέρετρα σε ξένες χώρες. Εικόνες από ΜΕΘ ελληνικών νοσοκομείων. Μαρτυρίες των πρώτων ασθενών με COVID-19. Φόβος, αγωνία, άγνοια για την επόμενη μέρα, την επόμενη ώρα. Μάσκες, κινήματα κατά των μασκών, δύσπιστοι, ψεκασμένοι, αρνητές...
Όλα άλλαξαν και αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Ένα χρόνο μετά, τίποτα δεν είναι ίδιο. Η αβεβαιότητα παραμένει και ευτυχώς και η ελπίδα, που είναι πάντα ζωντανή.
