Ήταν Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2020, όταν από τα χείλη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ανακοινώνονταν το 2ο ολικό lockdown στην χώρα.
Πλάι στον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, με το «απαραίτητο» και «χρήσιμο» για την κρισιμότητα της κατάστασης καθησυχαστικό ύφος, προχώρησαν από κοινού σε μια «συζήτηση» προς τους πολίτες της χώρας για την αναγκαιότητα του… νέου εθνικού «λουκέτου», μετά την «εκθετική αύξηση των κρουσμάτων».
Κατά την διάρκεια της ενημέρωσης του λαού ξεχώρισαν οι φράσεις «επιλέγω να πάρω μέτρα νωρίτερα, πριν ξεφύγει η κατάσταση» και πως «εκτιμούμε ότι τρεις εβδομάδες lockdown θα είναι αρκετές».
Πέρασαν τρεις μήνες αντί για τρεις εβδομάδες, με «πολύ» lockdown, με «λίγο» lockdown, με απογευματινό, βραδινό και μεταμεσονύκτιο lockdown, με τοπικό και περιφερειακό lockdown, με το ρητό «οι επόμενες 2-3 εβδομάδες θα είναι κρίσιμες» να έχει καταντήσει… εθνικό ανέκδοτο και με την παραδοχή ότι μάλλον η κατάσταση (τους) έχει ξεφύγει καιρό τώρα.
Γιατί ενώ είχαμε από την μια τις αντιφάσεις σε δηλώσεις κυβερνητικών, αρμοδίων, στις ζωντανές ενημερώσεις, για τον «κακό» και «ανεύθυνο» πολίτη, για τον νεαρό που βγαίνει και δεν σκέφτεται τους συγγενείς του και από την άλλη την ενσυναίσθηση των ειδικών για την «κατανοητή κούραση» του λαού, δεν είχαμε σίγουρα απαντήσεις για την έλλειψη σοβαρής επιδημιολογικής επιτήρησης, για τα «τυφλά» τεστ σε πλατείες και ανοιχτωσιές, για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που όσα «λουκέτα» και αν έμπαιναν σε καφετέριες, γυμναστήρια και εστιατόρια ούτε αυξάνονταν ούτε άδειαζαν, για τα 25αρια σχολικά τμήματα που μετά την γνώση (;) του πρώτου lockdown άνοιξαν με ίδιο αριθμό μαθητών και λιγότερους εκπαιδευτικούς (αλλά με ανοιχτά παράθυρα), για την συλλογική ανοσία που θα χτίζονταν σε χρόνο «ντε τε» με τα εμβόλια (αυτά που θα… έρχονταν), για τα εμβολιαστικά κέντρα που θα «ξεφύτρωναν» απ’ άκρη σε άκρη, για τις αποφάσεις που γράφονταν και σβήνονταν προτού καν ισχύσουν, για την συνολική εμμονή σε έναν τρόπο διαχείρισης που αποδεδειγμένα δεν λειτούργησε όμως, είναι πράγματι… «άριστος».
Διότι δεν μάθαμε πότε γιατί «κολλάει» στην πλατεία Αγίας Παρασκευής αλλά όχι στο σιντριβάνι της Ομόνοιας, δεν κατανοήσαμε γιατί το επιδημιολογικό φορτίο είναι χαμηλό στην Ικαρία και στο βουνό της Πάρνηθας, δεν καταλάβαμε γιατί η απόφαση για προσλήψεις αστυνομικών σε πανεπιστήμια ήταν αναγκαία την ώρα που οι φοιτητές σπουδάζουν εξ αποστάσεως αλλά δεν υπήρξε ανάλογος ζήλος για τα μη στελεχωμένα νοσοκομεία, με ελλείψεις ειδικοτήτων κρισιμότερες από ποτέ και υγειονομικούς που παλεύουν καθημερινά.
9 Φεβρουαρίου 2021, μάθαμε πως «όσο πιο γρήγορα τίθενται οι περιορισμοί, τόσο πιο γρήγορα αίρονται» (σφαίρα το τρίμηνο) και πως «διανύουμε το τελευταίο μίλι προς την ελευθερία».
Σε μονάδα μέτρησης ταχύτητας, αυτό που ζούμε δεν είναι μαραθώνιος, είναι μετρό Θεσσαλονίκης, είναι νέος ΒΟΑΚ, είναι σύσταση και λειτουργία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στην Ελλάδα, είναι ομόφωνη απόφαση Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι έγκριση σύνταξης, είναι ουρά σε δημόσια υπηρεσία.
Αν και κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πιστεύει πως η διαχείριση μιας παγκόσμιας πανδημίας είναι «βόλτα στο πάρκο», ούτε να ισχυρίζεται πως απαραίτητα θα έπραττε σοφότερα, σίγουρα περιμένει ειλικρίνεια από όσους έχρισε υπεύθυνους για τα λάθη και τις αστοχίες τους, «καθαρές» κουβέντες και όχι ευχολόγια που θα «ησυχάσουν» τον κόσμο για λίγο αλλά θα γυρίσουν… μπούμερανγκ.
Ας ελπίσουμε πως όταν φτάσουμε στην πολυπόθητη «κανονικότητα» και κάνουμε… ταμείο, δεν θα έχουμε θυσιάσει περισσότερα από όσα αντέχουμε.
(Φωτογραφία Αρχείου IN TIME)
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις ειδήσεις για τον κορωνοϊό.
