Γράφει ο Ηρακλής Καλογεράκης
Πρόσφατα, με αφορμή την 25η επέτειο των γεγονότων στα Ίμια, ο κ. Gurdeniz, ένας Τούρκος ναύαρχος (ε.α.), μη αποδεχόμενος τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και απαρνούμενος τις συνέπειες και το τίμημα των λανθασμένων επιλογών που η χώρα του έκανε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέφερε επί λέξει πως «τα Ίμια ήταν η αρχή. Υπάρχουν 153 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, το καθεστώς των οποίων δεν έχει διευκρινιστεί. Αναπόφευκτα το θέμα αυτό θα εισέλθει στην τελική του φάση. Η Ελλάδα θα αναγκαστεί στο τέλος να παραδεχτεί ότι ανήκουν στην Τουρκία. Ελπίζω η παραχώρηση αυτή να γίνει μέσω της νομικής οδού και διμερών συμφωνιών».
Δυστυχώς την άποψη αυτή τη συμμερίζονται και αρκετοί άλλοι αξιωματούχοι, στρατηγικοί αναλυτές ή απόστρατοι αξιωματικοί και πολιτικοί της γειτονική μας χώρας. Βλέπετε, από τη μικρή ιστορία που διαθέτουν δε θέλουν να δουν και να χωνέψουν πως πάντα οι ηττημένοι πληρώνουν, ενώ οι νικητές ωφελούνται.
Η Τουρκία θα έπρεπε να έχει κατανοήσει πως η μεγάλη τους χώρα σχηματίστηκε το 1923 και περιέλαβε ό,τι απέμεινε από τη διαμεληθείσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, πως νέες χώρες δημιουργήθηκαν και πως νέα σύνορα χαράχτηκαν με την υπογραφείσα Συνθήκη της Λωζάννης.
Με βάση λοιπόν το κείμενο της συνθήκης ειρήνης που η Τουρκία υπέγραψε, δικαιούται να έχει στο Αιγαίο την κυριαρχία μόνο στην Ίμβρο, την Τένεδο, τις Λαγούσες και σε ό,τι νησιά είναι σε απόσταση μικρότερη από 2,6 ναυτικά μίλια (3 μίλια) από τις μικρασιατικές ακτές. Ό,τι είναι πιο μακριά δεν της ανήκει, αφού η κυριαρχία σε όλα τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, σύμφωνα με το άρθρο 12, δόθηκε στην Ελλάδα, και επίσης σύμφωνα με το άρθρο 16 παραιτήθηκε από «κάθε τίτλο και πάσης φύσεως δικαιώματα» σε αυτά. Όσο για τα Δωδεκάνησα και τις εξ αυτών εξαρτώμενες νησίδες, η Τουρκία με το άρθρο 15 παραιτήθηκε οριστικά υπέρ της Ιταλίας από κάθε δικαίωμα και τίτλο, κι έτσι τα νησιά παρέμειναν, επίσημα πλέον, στην κυριαρχία της Ιταλίας.
Να θυμηθούμε στο σημείο αυτό πως τα Δωδεκάνησα κατά τη διάρκεια του ιταλοτουρκικού πολέμου της Τριπολίτιδας (1911-12) κατελήφθησαν από τους Ιταλούς και, παρότι με το υπογραφέν σύμφωνο ειρήνης που υπογράφηκε στο Ouchy της Λωζάννης (18/10/1912) η Τουρκία αναγνώρισε την ιταλική κυριαρχία στη Λιβύη ενώ η Ιταλία δεσμεύτηκε να επιστρέψει στην Τουρκία τα Δωδεκάνησα, αυτό δεν έγινε κι έτσι τα νησιά παρέμεναν υπό ιταλική κατοχή. Μετά λοιπόν την υπογραφή τής νέας αυτής συνθήκης, της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, η Ιταλία προσάρτησε, επίσημα πλέον, τα Δωδεκάνησα στις 6/8/1923 και αρχίζει για αυτά η δεύτερη περίοδος της ιταλοκρατίας, με πρώτο κυβερνήτη τον Ιταλό γερουσιαστή και πληρεξούσιο υπουργό Mario Lago. Στις 4/1/1932 υπογράφτηκε από τον Ιταλό πρέσβη στην Τουρκία, βαρόνο Πομπέο Αλοΐζι, και τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, δρ. Τεβφίκ Ρουστού Μπέη, μια συμφωνία που διευθετούσε μια διαφορά που προέκυψε μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας σε σχέση με την κυριαρχία επί των νησίδων που βρίσκονται μεταξύ των ακτών της Ανατολίας και της νήσου Καστελόριζου, καθώς και της νησίδας Καρά Αντά και επίσης με αυτή καθορίστηκαν τα χωρικά τους ύδατα.
Λίγο αργότερα, στις 28/12/1932, στη συνέχεια της προηγουμένης υπεγράφη άλλη μία συμφωνία μεταξύ τους, με την οποία μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων καθόρισε επακριβώς, με 37 σημεία, τη συνοριακή γραμμή Τουρκίας-Ιταλίας,
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα νησιά αυτά και με τις διευθετήσεις που ίσχυαν πέρασαν από την Ιταλία στην Ελλάδα στις 10/2/1947, όταν υπογράφηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ των συμμάχων και της Ιταλίας. Με τη συνθήκη αυτή η Ιταλία εκχώρησε στην Ελλάδα πλήρη κυριαρχία στα νησιά της Δωδεκανήσου και τις παρακείμενες νησίδες.
Η συνθήκη δε αυτή επικυρώθηκε από την Ελλάδα με το Νομοθετικό Διάταγμα 423 την 22α/10/1947. Σημειωτέον πως στη συνθήκη αυτή η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος, λόγω πάλι των επιλογών της.
Δεν κατανοώ λοιπόν τι δεν καταλαβαίνουν στην Τουρκία και γιατί δεν τιμούν την υπογραφή τους. Αφού η Συνθήκη της Λωζάννης υπογράφτηκε τότε ομόφωνα, αφού δεν είχε ημερομηνία λήξης ισχύος και αφού κανείς δεν την υπέγραψε με επιφύλαξη, γιατί ο κύριος Gurdeniz και οι συμπλέοντες με την άποψή του την αμφισβητούν;
Γιατί δεν ξαναδιαβάζουν τα άρθρα 6, 12, 15 και 16 για να εμπεδώσουν πως τότε απεμπόλησαν κάθε δικαίωμά τους επί των νησιών; Γιατί δε θέλουν να καταλάβουν πως με την εμμονή τους όχι μόνο “παγώνουν” κάθε πρόοδο στην περιοχή, αλλά απειλούν και την ειρήνη; Δεν τους φτάνουν τα νησιά που ήδη έχουν και ονειρεύονται παραπάνω;
Η Υδρογραφική Υπηρεσία (Υ.Υ.) του Π.Ν. από τις αρχές του αιώνα μας εισήλθε στον ψηφιακό κόσμο, ενώ πριν δέκα περίπου χρόνια, με την απόκτηση νέων συσκευών, προγραμμάτων και μεθόδων, δημιούργησε μια νέα ψηφιακή πλέον Χαρτογραφική Βάση Δεδομένων που ήταν απαραίτητη για την έκδοση “ψηφιακών χαρτών”.
Η προκλητική δήλωση του Τούρκου ναυάρχου κ. Gurdeniz με αφορμή την 25η επέτειο των γεγονότων στα Ίμια.
Το 2018, με τα στοιχεία του Θαλάσσιου Γεωγραφικού Συστήματος Πληροφοριών (ΘΓΣΠ) η Υ.Υ. πινακοποίησε τα στοιχεία που προκύπτουν από το θεματικό επίπεδο (Layer) της ακτογραμμής σε κλίμακα 1:50.000 και τα οποία εμφανίζονται στον σχετικό πίνακα.
Βεβαίως πρέπει να έχουμε κατά νου πως, αφενός λόγω των γεωλογικών μεταβολών που συνεχώς συμβαίνουν (τεκτονικές επιδράσεις, αύξηση υδάτων κ.ά.) και αφετέρου λόγω της προόδου της ψηφιακής τεχνολογίας, το υπόβαθρο είναι σε συνεχή αναθεώρηση. Τώρα το υπόβαθρο έχει βελτιωθεί και έχουμε επίπεδο κλίμακας 1:20.000. Ως εκ τούτου τα αναγραφόμενα στον πίνακα στοιχεία ενδέχεται να διαφοροποιηθούν λίγο στο μέλλον.
Όσον αφορά στα τουρκικά νησιά, η Τουρκία σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης έχει καταχρηστικά 17 νησιά που δε θα πρέπει να έχει, αφού είναι σε μεγαλύτερη από τα 3 μίλια απόσταση από τις μικρασιατικές ακτές. Επιπλέον στο Αιγαίο έχει Αιγιαλίτιδα Ζώνη (Χωρική Θάλασσα) 6 ναυτικά μίλια, ενώ θα έπρεπε να έχει 2,6 ναυτικά μίλια, δηλαδή τα 3 μίλια στα οποία η Συνθήκη της Λωζάννης τής επιτρέπει να ασκεί κυριαρχία.
Χάρτης με τα Δωδεκάνησα κατά την ιταλική κατοχή.
Με βάση την υπογραφείσα συνθήκη, οι νησίδες των Μοσχονησίων απέναντι από Λέσβο: Αδιάβατος (Kucuk Maden Adasi), Γιαλονήσι (Yalniz Ada ή Yelniz Adasi), Δασκαλειό (Yumurta Adasi ή Topan Adasi ή Kokinonisi ή Daskalio), Έλεος ή Λείος (Gunes ή Buyuk Ilyosta Adasi ή Gunes Kayasi), Καλαμάκι ή Καλαμόπουλο (Yuvarlak Adasi ή Melina ή Kalamaki), Κάλαμος (Kara Ada ή Kamis Adasi ή Kalin Ada ή Kalamo), Ουλιά (Kiz ή Kasik ή Ulya Adasi), Πύργος (Maden Adasi ή Pirgos Islet) και οι νησίδες του συμπλέγματος Λαγουσών-Μαυρειών: Δρέπανο (Orak Adasi), Μαύρο (Tavsan ή Tas ή Tavsanli ή Kara Ada Adasi), Πράσο (Pirasa ή Presa Adasi) και Φειδονήσι (Yilancik ή Yilan ή Yildiz Adasi), που δεν αναγράφονται και ονομαστικά, δεν πρέπει να είναι τουρκικά.
Με τον ίδιο συλλογισμό πρέπει να αφαιρεθούν από την κυριαρχία της Τουρκίας και οι νησίδες στη θάλασσα του Μαρμαρά και της Προποντίδας που είναι πάνω από 3 μίλια από τις ακτές. Τα νησιά αυτά είναι: Προκόνησος (Marmara Adasi ή Bandirma Korfezi), Αφησιά (Avsa ή Avsar ή Arablar ή Turkeli Adasi), Καλόλιμνος (Imrali ή Besbicus, Besbikos ή Kalolimnos ή Kalolimni ή Galios), Κούταλη (Ekinlik ή Ekenlik ή Kutali ή Koútali ή Akanthos ή Arktonessos), Προβατονήσι (Koyun Adasi), όπως επίσης και τα Πριγκιποννήσια που δεν αναφέρονται ονομαστικά σε κάποια συνθήκη: Αντιγόνη (Burgaz-Adaasi ή Burgazada ή Antigoni), Πλάτη (Yassi-ada ή Demokrasi ve Ozgurluk Adasi ή Plati), Οξειά (Hayirsir ada ή Sivriada) και Νέανδρος (Tavsan ή Balikci ή Neandros Adasi), όπως σωστά έχει επισημανθεί από τον κ. Άγγελο Συρίγο στις σελίδες 38 έως 42 της ειδικής έκδοσης της “Καθημερινής” με τίτλο “60 χάρτες που εξηγούν τις διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας”.
Επικαλούνται συνθήκες... ενώ τις παραβιάζουν
Ένα κράτος δεν μπορεί να εφαρμόζει μόνο τα άρθρα που το συμφέρουν
Ένα κράτος που παραβιάζει μια διεθνή συνθήκη δεν μπορεί να επικαλείται «παραβίαση» συνθήκης από κανένα άλλο κράτος. Ένα κράτος που σέβεται και τιμά την υπογραφή του δεν μπορεί να εφαρμόζει μόνο τα άρθρα που το συμφέρουν και δεν μπορεί να την καταργήσει ή τροποποιήσει παρά μόνο με τη συμφωνία όλων των συμβαλλομένων μερών ή με πόλεμο.
Για σταματήσουν συνεπώς τα όποια προβλήματα στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και για να ασχοληθούμε με την πρόοδο και ευημερία των λαών μας, η Τουρκία πρέπει να καθίσει σε ένα τραπέζι, όπως έκανε και το 1932 με τους Ιταλούς, και μαζί με την Ελλάδα να προσδιορίσουν και να χαράξουν τα κοινά σύνορα με γνώμονα τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας - έχουν ήδη επιλεκτικά εφαρμόσει μερικά από τα άρθρα της - και φυσικά με τη σκέψη στο κοινό συμφέρον.
Τώρα λοιπόν με την επανέναρξη των ελληνοτουρκικών συνομιλιών είναι η ώρα στην 62η συνάντηση να προσδιορίσουμε και να χαράξουμε τα σύνορά μας, γιατί μόνο έτσι θα σταματήσουν οι προστριβές, θα μηδενιστεί ο κίνδυνος μιας πολεμικής σύρραξης και οι λαοί, αρκούμενοι σε όσα έχουν, να εστιαστούν στην ευημερία τους.
Για να τιμήσετε λοιπόν την πρώτη υπογραφή επίσημου εγγράφου από το πρώτο τουρκικό κράτος, κύριε Gurdeniz, αφήστε τις “γαλάζιες πατρίδες” και περιοριστείτε σε ό,τι νησιά έχετε, χωρίς να ανοίξετε τον ασκό του Αιόλου που δε συμφέρει κανένα.
