#Εimasteoloimazi ονομάζεται το «κίνημα» συμπαράστασης που έχει δημιουργηθεί στο Instagram από Έλληνες ηθοποιούς που παίρνουν θέση και στηρίζουν τους συναδέλφους τους που υπέστησαν οποιαδήποτε κακοποίηση.
Παράλληλα στηρίζουν το χώρο του θεάτρου που αυτή τη στιγμή βάλλεται.
Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους συνοδεύονται με το εξής κείμενο: «Είμαστε δίπλα στις γυναίκες και τους άντρες που θέλουν να μιλήσουν. Είμαστε εδώ με σεβασμό και αλληλεγγύη σε εσάς που ανεχτήκατε τέτοιες συμπεριφορές και υποφέρατε τόσο καιρό στη σιωπή. Ήρθε η ώρα να τελειώσουμε με όλα αυτά και να δημιουργήσουμε την κοινωνία που χρόνια τώρα μέσω της τέχνης οραματιζόμαστε. Μια κοινωνία ισότητας δικαιοσύνης σεβασμού και παιδείας. Μη φοβάστε! Είμαστε όλοι μαζί!».
Ο ηθοποιός, Δημήτρης Καταλειφός, με ανάρτησή του στο Facebook, παρεμβαίνει για να πει τα πράγματα με το όνομα τους .
«Αν τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα ή χειρότερα θα το δείξει η ιστορία.
Η νέα εποχή μάς επιτρέπει να μιλάμε. Αυτό ίσως πραγματικά να είναι καλύτερο και υγιέστερο. Και σίγουρα θα είναι υγιέστερο να μιλάμε τη στιγμή που υφιστάμεθα την οποιαδήποτε αδικία ή παραβίαση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας. Αυτό σε μεγάλο βαθμό δεν γινόταν για πολλούς λόγους τα προηγούμενα χρόνια. Ας το δούμε με ψυχραιμία και κατανόηση. Ας πάψουμε να κατηγορούμε με ευκολία θύτες και θύματα. Κάθε γενιά χρειάζεται ένα "μπράβο", έναν έπαινο, για ό,τι προσέφερε, και οφείλει ένα συγγνώμη για τα λάθη που σίγουρα διέπραξε, γιατί είναι αδύνατον να μην κάνει λάθη. Ας θεσπίσουμε από την αρχή κάποιους καινούργιους κανόνες για το θέατρο. Και για τη θεατρική εκπαίδευση και για το επάγγελμα. Το απαιτεί η νέα εποχή.
Μέχρι τώρα ήταν μια συγκεχυμένη κατάσταση, μέσα στην οποία έβρισκε έδαφος και η κατάχρηση εξουσίας και η σιωπηλή και οδυνηρή υποταγή. Κι αυτά πολλές φορές τα εκλαμβάναμε μέσα στη γενική μας σύγχυση σαν απαραίτητα για να κάνουμε τέχνη. Ας θέσουμε καινούργια πλαίσια για μια δημιουργική συνύπαρξη στον μικρό μεγάλο κόσμο του θεάτρου. Το απαιτούν οι καιροί».
Όλες αυτές οι ιστορίες δεν αφορούν όμως μόνο το χώρο του θεάτρου.
Είναι καλό που άνοιξαν τα στόματα.
Αυτές οι ιστορίες δεν συμβαίνουν μόνο στον χώρο του θεάματος . Οι βία και οι κακοποιητικές συμπεριφορές είναι μέσα στην κουλτούρα μας , είναι κομμάτι της ζωής μας .
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα ακούγοντας τη Ζέτα Δούκα.
O σιωπηλός μάρτυρας είναι ένας ρόλος που δεν χρειάζεται να είσαι στο θέατρο για να τον υποδυθείς.
Θα το έχεις δει στη δουλειά σου … Το αφεντικό, η προϊστάμενη ,ο συνάδελφος, που δεν έπαιζε μόνο το μάτι τους … αλλά και η γλωσσά και το χέρι τους.
Οφείλεις να το παραδεχθείς.
Άκουσες, αλλά έκλεισες τα αφτιά. Είδες, αλλά προτίμησες να κοιτάξεις αλλού.
Έκανες ότι δεν ξέρεις.
Γινόταν μπροστά στα μάτια σου και για αυτό έκανες ένα βήμα πίσω.
Πόσοι έχουμε δει αντίστοιχα περιστατικά στον χώρο της δουλειάς μας;
Πολλοί. Πόσοι μίλησαν;
Νομίζω κανένας .
Όλοι φοβηθήκαμε για τη δουλειά μας.
Όταν κάτι ακουμπά τα επαγγελματικά μας , αποδέχεται και εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια.
Γι αυτό τώρα πρέπει να #Εimasteoloimazi πρέπει να μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Πρέπει να πάρουμε δύναμη από τις γυναίκες που μίλησαν και να κτίσουμε καλύτερες και ποιο δίκαιες σχέσεις.
