Επειδή δεν αποκλείεται το νέο έτος 2021 να είναι έτος εκλογών, με ένα εκ των κυρίων αντικειμένων του να είναι το ζήτημα της δημόσιας υγείας, καλό θα είναι βεβαίως να εστιάσουν η κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου σε πολιτικές που αφορούν στη δημόσια υγεία και στο “τι” σημαίνει η υγεία καθαυτή ως ατομικό δικαίωμα, αλλά και ως κοινωνικό δικαίωμα
Το 2021 είναι πλέον γεγονός! Η χρονιά που αφήσαμε πίσω μας ήταν πρωτόγνωρη για τον σύγχρονο πολιτισμό. Και τούτο διότι μια πανδημία (COVID-19) θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί in global. Έτσι η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, αν και αιφνιδιάστηκε, κατέβαλε το σύνολο των δυνατοτήτων της για την καταρχάς και καταρχήν αντιμετώπιση του φαινομένου.
Βεβαίως απ' αυτές τις διαδικασίες δε λείπει και η "πολιτική", όπως δε λείπει και το "κέρδος". Ας ξεπεράσουμε στο παρόν κείμενο την έννοια του "κέρδους", και ας ασχοληθούμε κυρίως με την έννοια της "πολιτικής". Όλοι είμαστε μάρτυρες της διαδικασίας παραγωγής των εμβολίων, υπό την έννοια ότι πράγματι η επιστημονική κοινότητα δίδει ένα μέσο, όχι εξάλειψης ασφαλώς της κρίσης της πανδημίας, αλλά αντιμετώπισής της. Από τη διαδικασία αυτή προέκυψε ένα φαρμακευτικό προϊόν (μας είναι αδιάφορες οι εταιρείες παρασκευής). Εστιάζουμε, όμως, στο ότι έχουμε ένα φαρμακευτικό προϊόν, το οποίο κάποιες εταιρείες, που έχουν επενδύσει κεφάλαια, κατάφεραν με την παραγωγή αυτή να προσφέρουν στις κυβερνήσεις προς εξυπηρέτηση της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής, υγείας. Ας δεχτούμε, λοιπόν, ως πρώτη παραδοχή ότι η παρασκευή ενός εμβολίου δεν αφορά καμία κυβέρνηση, κανέναν πρωθυπουργό, παρά αφορά στην επιστημονική κοινότητα και στις ad hoc φαρμακευτικές επιχειρήσεις.
Η επικοινωνία έχει όρια
Θα έλεγα ότι με απόλυτη υπερβολή προβλήθηκε το γεγονός της μεταφοράς ελάχιστων χιλιάδων εμβολίων στην Ελλάδα. Η "θεατρική" εμφάνιση αυτής της μεταφοράς με κινητοποίηση επίγειων και εναέριων μέσων, με επιστράτευση της αντιτρομοκρατικής και με επικούρηση όλων των συνοδών ηλεκτρονικών μέσων, ώστε αυτή η "παρτίδα" των εμβολίων να μην είναι αντικείμενο τρομοκρατικής επίθεσης, με πολλή δυσκολία πείθει τον μέσο πολίτη ότι δεν αφορούσε μια επίδειξη ότι «εξασφαλίσαμε τη ζωή σας και την ελευθερία σας και ιδού μέχρι "ποια" σημεία πρόνοιας λάβαμε».
Η όλη αυτή "παράσταση" δεν ωφελεί για να πείσει τον κόσμο για την αναγκαιότητα να κάνει χρήση του εμβολίου, αλλά ούτε και επιβεβαιώνει ότι διά του τρόπου αυτού εξαντλούνται όλα τα μέσα προστασίας της δημόσιας υγείας. Επειδή δεν αποκλείεται το νέο έτος 2021 να είναι έτος εκλογών, με ένα εκ των κυρίων αντικειμένων του να είναι το ζήτημα της δημόσιας υγείας, καλό θα είναι βεβαίως να εστιάσουν η κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου σε πολιτικές που αφορούν στη δημόσια υγεία και στο "τι" σημαίνει η υγεία καθεαυτή ως ατομικό δικαίωμα, αλλά και ως κοινωνικό δικαίωμα. Εκεί θα κριθούν οι πολιτικές και όχι την επικοινωνία.
Ως προς τα εθνικά θέματα
Φυσικά το 2021 θα είναι έτος που θα συζητηθεί πολύ σοβαρά - σε μεγάλη έκταση - το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η νέα "ποιότητα" πολιτικών που φέρνει το 2021 ως προς το ζήτημα αυτό επικεντρώνεται ακριβώς στο ότι στην Ουάσινγκτον υπάρχει νέα διοίκηση. Στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν δύο παράγοντες:
α) Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση σε επίπεδο κορυφής αναμένει τις εκδοχές πολιτικής της νέας διοίκησης στην περιοχή και
β) Ότι ο νέος πρόεδρος ουδεμία σχέση έχει με τον απερχόμενο ως προς το "πώς" κατανοεί την προσωπική πολιτική Ερντογάν.
Τα περαιτέρω ζητήματα που θίγονται από πλευράς Άγκυρας αφενός είναι ανεπίδεκτα οποιασδήποτε ιστορικής και νομικής εκτίμησης και αφετέρου δεν είναι δυνατόν να τίθενται ζητήματα Διεθνούς Δικαίου και ειδικότερα του Δικαίου της Θάλασσας, χωρίς η Τουρκία να έχει προηγουμένως επικυρώσει διεθνώς και κυρώσει στην εσωτερική έννομη τάξη (όποια είναι αυτή) το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Ως προς τα ζητήματα που αφορούν την από το αυστηρό δημόσιο Διεθνές Δίκαιο επιβαλλόμενη αυτοάμυνα, η Τουρκία λησμονεί ότι έχει θέσει casus belli για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και ότι διατηρεί ισχυρές ένοπλες δυνάμεις για να επαναλάβει ό,τι συνέβη στην Κύπρο το 1974. Σε αυτούς τους "εξυπνακισμούς" της Άγκυρας η Ελλάδα πρέπει να αντιτάξει σθεναρά το δικαίωμα που η έννομη τάξη παρέχει σε όλα τα επίπεδα.
Με τούτα τα δεδομένα είναι προδήλως αδιανόητο οποιαδήποτε κυβέρνηση ελληνική να δεχτεί, όσες πιέσεις και εάν υπάρξουν, να συζητήσει οτιδήποτε αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πέραν των όσων οι πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας ιδρύουν. Τα προαναφερόμενα είναι ζητήματα που θα μας απασχολήσουν το 2021, σε συνδυασμό, βεβαίως, και με προκλητικές κινήσεις της Άγκυρας...
Το 2021 ως έτος παλιγγενεσίας
Το νέο έτος, όμως, 2021 αφορά στην παρέλευση 200 ετών από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους, από την κατ' ουσίαν παλιγγενεσία. Πολλά θα ακουστούν και θα λεχθούν και πολύ περισσότερα θα γραφτούν γύρω από το ιστορικό και ηρωικό '21. Φυσικά αντικείμενο του παρόντος κειμένου δεν μπορεί να είναι οι προϋποθέσεις, οι συνθήκες και η εν γένει διεξαγωγή των επιχειρήσεων του πράγματι ηρωικού '21. Επειδή, όμως, κατά τη συνταγματική τάξη προνομία του πρωθυπουργού είναι να ζητήσει εκλογές για την αντιμετώπιση κάποιου «σοβαρού εθνικού ζητήματος» και επειδή το κυρίως πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση από την αρχή του νέου έτους και μετά θα είναι η μεγάλη οικονομική κρίση, δεν αποκλείεται, με το πρόσχημα των εορτών της παλιγγενεσίας και με το ενδεχόμενο της ύφεσης της πανδημίας, το έτος 2021 να είναι και έτος εκλογών. Ίδωμεν.
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).
Φωτογραφία: INTIME
