Κάθε συνάνθρωπος που είναι άστεγος αναζητάει φαγητό μέσα από τα σκουπίδια (μας), μένει σε σπίτι με κομμένο ρεύμα, έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας και χρειάζεται επειγόντως μια πολυδάπανη εγχείρηση...
Κάθε συνάνθρωπος που τόσο πολύ προβάλλεται μέσα από τα χριστουγεννιάτικα ρεπορτάζ της ελληνικής τηλεόρασης (καθώς τα ανθρώπινα δράματα τις ημέρες των Χριστουγέννων είναι “πιασάρικα” ή αλλιώς “πουλάνε”) αποτελεί τη “ζωντανή” απόδειξη της ξεφτίλας του πολιτικού μας συστήματος.
«Χρειάζεται τη βοήθειά μας. Ο αριθμός λογαριασμού στην τράπεζα είναι...»... Κάποιοι από μας ανταποκρίνονται. Ίσως και πολλοί άνθρωποι κάποιες φορές πηγαίνουν στην τράπεζα και βάζουν μεγάλα χρηματικά ποσά, βοηθώντας πραγματικά τον φτωχό και άτυχο συνάνθρωπο... Τον βγάζουν προσωρινά απ’ το μαρτύριο... Τον στηρίζουν οικονομικά, είτε με την επανασύνδεση του ρεύματος, είτε με τα χρήματα για το χειρουργείο... Αλλά όλα αυτά προέρχονται από την αγάπη του κόσμου (γιατί αγάπη υπάρχει. Δεν είναι όλα “σώπατο”) και όχι από το κράτος που, αν ήταν σοβαρό, αν ήταν κράτος δικαίου, αν είχε πραγματικούς νόμους φτιαγμένους στα μέτρα όχι μόνο των “μεγάλων”, αλλά και των “μικρών”, θα ήταν δίπλα στον κάθε καθημερινό ανθρωπάκο, που δε θα χρειαζόταν να απλώσει το χέρι του και να ζητήσει βοήθεια, για κανέναν λόγο...
Έρχονται Χριστούγεννα. Δε με ενδιαφέρει ο κορωνοϊός. Κάθε Χριστούγεννα, ακόμα και στα πιο “καλά” χρόνια της ελληνικής πραγματικότητας, υπήρχαν οι απλοί, φτωχοί, καθημερινοί “μικροί” άνθρωποι... «Αν δεν υπήρχαν οι “μικροί”, πώς θα υπήρχαν οι “μεγάλοι”», όπως λέει το τραγούδι του “τεράστιου” Χατζή. Ναι. «Αν δεν υπήρχαμε “εμείς”, πώς θα υπήρχανε οι “άλλοι”»...
Πάντοτε, λοιπόν, αυτές τις μέρες βγαίνουν στα κανάλια ιστορίες που σε κάνουν να ντρέπεσαι, αν εσύ έχεις ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι σου, αν το σπίτι σου έχει ρεύμα, αν τα παιδιά σου έχουν να φάνε, αν έχουν να ντυθούν, αν έχουν θέρμανση, έστω και από τζάκι ή ξυλόσομπα...
Λέμε λοιπόν «Καλά Χριστούγεννα σε όλους»... Αλλά... θα είναι «καλά» τα «Χριστούγεννα» για κάποιους; Τι Χριστούγεννα θα περάσει, δηλαδή, η οικογένεια που της έκοψαν το ρεύμα; Ο άνεργος που μέχρι χθες είχε δουλειά, αλλά ξαφνικά απολύθηκε γιατί ο εργοδότης του θέλησε να... σιγουρέψει τα κέρδη του εν μέσω πανδημίας;
Το κράτος παραμένει απλός θεατής μπροστά στα δράματα των ανθρώπων. Τι θα μπορούσε, θα μου πεις, να κάνει; Να μην περιμένει να “σκάσει” το θέμα στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες. Να μη χρειαστεί ο άνθρωπος να προσφύγει στον δημοσιογράφο για να βρει το δίκιο του, για να βρει βοήθεια, για να μπορέσει να χαμογελάσει αυτός και η οικογένειά του. Άσε δε που τις περισσότερες φορές κανείς δεν ασχολείται με τους ανθρώπους αυτούς, ή μπορεί να βρεθούν λύσεις εντελώς προσωρινές και σε λίγο καιρό να επανέλθουν τα προβλήματα στις οικογένειές τους.
Το κράτος μπορούσε να παρεμβαίνει άμεσα. Να ξέρει ένας άνθρωπος ότι θα πάει σε μια αρμόδια υπηρεσία, θα υποβάλει το αίτημά του και η υπηρεσία αυτή θα ανταποκριθεί αμέσως. Ο κρατικός μηχανισμός θα τον βοηθήσει. Και φυσικά, σε θέματα ασθενειών, θα μπορεί να βρίσκει την υγειά του (εάν δεν υπάρχουν αρρώστιες μη θεραπεύσιμες), χωρίς να χρειάζεται να απλώσει χέρι, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει είτε φακελάκια στα κρατικά νοσοκομεία (και μη μου πείτε ότι... δεν το ξέρατε...), είτε τρελά ποσά σε ιδιωτικές κλινικές.
Ρεύμα; Νερό; Για κανέναν... Μα για κανέναν λόγο δε θα έπρεπε να κατεβαίνουν οι διακόπτες και να κλείνουνε οι βάνες. Το ρεύμα και το νερό θα έπρεπε να τα έχουν όλοι οι πολίτες σε πολύ χαμηλή αξία, για να μην πω κι εγώ πως «δωρεάν θα πρέπει να μας παρέχονται τα αγαθά αυτά, γιατί είναι δημόσια αγαθά»...
Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του δε θα έπρεπε να έχει δίδακτρα για την εκπαίδευση. Όχι ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Μόνο κρατικά. Να μπορούν όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση. Μόρφωση και υγεία, δύο υπέρτατα αγαθά...
Έρχονται Χριστούγεννα, λοιπόν. Και δε θα είναι καλά για όλους... Χριστουγεννιάτικες ιστορίες, βγαλμένες από τα σκονισμένα και κιτρινισμένα βιβλία του Κάρολου Ντίκενς, βρίσκονται σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μας... Βλέπεις εμείς μεγαλώσαμε και τα δράματα των ανθρώπων τα έχουμε συνηθίσει, δε μας κάνουν πια καμία αίσθηση... «Άλλο ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ». Ε και λοιπόν; Μια οικογένεια κρυώνει. Της έκοψαν το ρεύμα. Ε και λοιπόν; Ή πάλι, ίσως να νοιώσουμε ένα τσίμπημα στην καρδιά, αλλά χωρίς να νοιώσουμε κάτι περισσότερο, βυθισμένοι όπως είμαστε στις σκέψεις μας και στις δουλειές μας.
Έρχονται Χριστούγεννα, λοιπόν. Ένα κοριτσάκι βρίσκεται έξω από την πόρτα μας. Τα σπίρτα του σε λίγο θα τελειώσουν. Η ζωή σε λίγο θα τελειώσει. Εμπρός, λοιπόν, ας ευχηθούμε...
(Φωτογραφία Unsplash)
