«Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ' ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότοφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς». Μπορεί αυτά τα λόγια να ειπώθηκαν από τον Μάνο Χατζηδάκι το 1990 με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά το 1985, παραμένουν όμως δραματικά επίκαιρα.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι. Φέτος κλείνουν δώδεκα χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβρη του 2008, από το χέρι του ειδικού φρουρού Κορκονέα. Χιλιάδες νέοι βγήκαν τότε στους δρόμους και διαδήλωναν για περισσότερο από ένα μήνα ενάντια στην κρατική καταστολή διεκδικώντας τα αυτονόητα: μόρφωση, δουλειά, ελευθερία.
«Αυτή η πολιτική δολοφονεί – Κάτω τα χέρια από τη νεολαία»: ήταν ένα από τα χιλιάδες συνθήματα που ακούγονταν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη στους δρόμους σε όλο τον κόσμο και που δυστυχώς ακούγεται σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Η κρατική καταστολή και η τρομοκρατία, με πρόσχημα την πανδημία, αναβαθμίζονται επικίνδυνα από τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ του Μητσοτάκη που με αδιάκοπες αστυνομικές επιχειρήσεις επιτίθεται απροκάλυπτα στη νεολαία, στα συνδικάτα, στην οργανωμένη αριστερά, στον κόσμο του κινήματος, όπως αποδείχτηκε με τις επιχειρήσεις καταστολής ενάντια στις πορείες του Πολυτεχνείου και στη διαμαρτυρία των φεμινιστριών στο Σύνταγμα.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ είναι χρέος μας σαν εκπαιδευτικοί να στηρίξουμε τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους που τόσο δοκιμάζονται μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού και οικονομικής κρίσης. Είναι καθήκον μας να υψώνουμε με κάθε ευκαιρία το ανάστημά μας απέναντι στην κρατική βία, απέναντι στην καταπάτηση δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αίμα και θυσίες πολλές γενιές πριν. Να διατρανώνουμε με κάθε τρόπο την αντίθεσή μας απέναντι σε έναν ανάλγητο κρατικό μηχανισμό που με αφορμή την πανδημία καταστρατηγεί κεκτημένα δεκαετιών, να στεκόμαστε απέναντι σε κυβερνήσεις που με την πολιτική των περικοπών και τις λιτότητας οδήγησαν τους τομείς της Υγείας και της Παιδείας στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα, να εναντιωνόμαστε απέναντι στις πολιτικές του ΥΠΑΙΘ που με το επιχείρημα της «αριστείας» από τη μία και την εξ αποστάσεως εκπαίδευση από την άλλη, οδηγεί μια ολόκληρη γενιά στην αμορφωσιά.
Χρέος μας είναι να υψώσουμε ανάστημα. Να δείξουμε το δρόμο στους μαθητές μας. Δώδεκα χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στη μάχη ενάντια στον φασισμό, στους αγώνες για δημοκρατία, ελευθερία, ατομικά δικαιώματα οφείλουμε να είμαστε μπροστά, να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από ένα μέλλον, που αν δεν παλέψουμε να το αλλάξουμε, διαγράφεται πάρα πολύ σκοτεινό.
