Βράδυ Σαββάτου στους πεζόδρομους πίσω από τη Δημοτική Αγορά των Χανίων.
Αδιάφορο αν ήταν Πέμπτη, Παρασκευή ή Κυριακή, απλά μια λέξη παραπάνω σε αυτές τις σειρές. Οι ήχοι από τον κόσμο που υπό κανονικές συνθήκες θα έδινε ζωή στο εμπορικό κέντρο μοιάζουν να αντηχούν από τον ένα τοίχο στον άλλο.
Ασχήμισαν οι προσόψεις των καταστημάτων κι αυτά που δεν έβλεπες τώρα τραβούν το βλέμμα σου. Κόλλες χαρτί σε κάποιες βιτρίνες, δείγμα μιας αλλόκοτης και χωρίς εξήγηση βιαστικής κίνησης καταστηματαρχών.
Λες και ήθελαν να κρύψουν το εμπόρευμα για να μην κουράσει τους περαστικούς. Αυτούς τους λίγους...
Η βορινή πλευρά της Δημοτικής Αγοράς υψώνεται στα δεξιά του δρόμου πιο ρημαγμένη από ποτέ. Ίδια είναι για πάνω από ένα αιώνα. Μόνο που το μάτι δεν έπεφτε πάνω της. Λίγο οι πελάτες του μικρού μαγαζιού με το μυρωδάτο κεμπάπ, λίγο τα παιδιά έξω από το παιχνιδοπωλείο, η ματιά περιπλανιόταν αλλού. Τώρα μοιάζει να σου φωνάζει από μακριά πως κι αυτή κουράστηκε να περιμένει την αποκατάστασή της.
Όπως λέμε “επιστροφή στην κανονικότητα”. Τα παγκάκια που έκαναν το διάλειμμά τους οι υπάλληλοι των εμπορικών, άδεια και γυμνά. Το σουβλατζίδικο, το μόνο ανοιχτό, μοιάζει κομμάτι ξένο στο παζλ της άδειας πόλης.
Ντελιβεράδες, σε ρόλο άχαρο, παραμένουν σε κίνηση όταν όλα γύρω έχουν σταματήσει.
Με το φωσφοριζέ γιλέκο ένας οδοκαθαριστής σέρνει δεξιά-αριστερά τη σκούπα του στον πεζόδρομο. Ανενόχλητος.
Μοιάζει άρχοντας στο βασίλειό του. Τα μπαράκια και τα μεζεδοπωλεία της Νταλιάνη με ρολά κατεβασμένα, σα να μην υπήρξαν ο παλμός της διασκέδασης στην πόλη. Γάτες, που δε βρίσκουν πια ούτε σκουπίδια να ψάξουν, δίνουν κίνηση στην παγωμένη εικόνα. Κι αυτός ο οδοκαθαριστής, θλιμμένος και βυθισμένος στο σύμπαν του μυαλού του, λες και χορεύει, γέρνει αργά πότε απ’ τη μια και πότε απ’ την άλλη. Μόνο το σύρσιμο της σκούπας του σπάει την αβάσταχτη ησυχία...
Φωτογραφία αρχείου : INTIME
