Μια αγορά που στενάζει. Επιχειρηματίες στο λιανεμπόριο, την εστίαση και τον πολιτισμό που πλέον ζουν μέσα στην απόλυτη αβεβαιότητα, και την ίδια ώρα η επίσημη Πολιτεία μάλλον είναι αδύναμη να βοηθήσει έστω και στο ελάχιστο.
Είναι εύκολο να λέμε ότι για τη δημόσια υγεία πρέπει να γίνουν τεράστιες θυσίες, ακόμα πιο δύσκολο όμως να αποδεχτούμε ότι τις κάνουμε εδώ και πάνω από δέκα χρόνια.
Άραγε, πόσο ακόμα μπορούν να αντέξουν ολόκληρες γενιές πολιτών σε αυτή τη χώρα, που από το 2009 που ξεκίνησε η οικονομική κρίση μέχρι και σήμερα έχουν μάθει να ζουν με την ανασφάλεια, την ανεργία, τη φτώχια, ακόμα και την εξαθλίωση.
Πάνω που τον περασμένο Φεβρουάριο η χώρα μας ήταν έτοιμη να ανασάνει, ήρθε η πανδημία και σαν μια σφαίρα στο κεφάλι της οικονομίας έφερε όλες τις δυσκολίες ξανά στην αφετηρία.
Τελικά, από πόσες αφετηρίες πρέπει να ξεκινήσουμε και πόσους μαραθώνιους πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε πού;
Ναι, αυτό είναι το πρόβλημα, το πού. Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε. Πώς μπορούμε να επιβιώσουμε και πόσο ακόμα μπορούμε να αντέξουμε. Είναι και αυτοί οι ορισμένοι που κάθε βράδυ σηκώνουν το δάκτυλό τους και ρίχνουν ευθύνες σε ένα ολόκληρο λαό, επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να καλύψουν τις αδυναμίες τους.
Δε λέω, είναι δύσκολο πράγμα η διαχείριση αυτής της υγειονομικής κρίσης, ωστόσο υπάρχουν φορές που διαπιστώνω λεπτές γραμμές τεράστιας προχειρότητας στον σχεδιασμό.
Δυστυχώς και σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση υπάρχουν αυτοί οι κάποιοι που προσπαθούν να ανελιχθούν και να κερδίσουν προνόμια στο μέλλον. Είναι οι ίδιοι που θριαμβολογούν και κατακρίνουν. Οι ίδιοι που δείχνουν με το δάχτυλο και βεβαίως οι ίδιοι που στο τέλος δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη.
Είναι μέρες που σε αυτή την καθημερινότητα της επιστημονικής φαντασίας σκέφτεσαι ποια θα μπορούσε να είναι η τέλεια τιμωρία για τον άνθρωπο και την ίδια τη ζωή.
Ναι, αυτό που ζούμε θυμίζει την τέλεια τιμωρία και μάλιστα με αποδέκτες τους ίδιους ανθρώπους που διαχρονικά τιμωρούνται.
Είναι οι ίδιοι που έχασαν τα πάντα το 2009 μέχρι και το 2019, και οι ίδιοι που σήμερα καλούνται να πληρώσουν το... μάρμαρο. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά οι ίδιοι έγιναν όλοι. Οι πάντες κάθε οικονομικής βαθμίδας και όλοι μαζί αυτή τη φορά ελπίζουμε στην αξιοπρέπεια.
Άραγε πόσες φορές ακόμα θα ξαναδούμε το έργο της παράνοιας;
