Την ώρα που η χώρα έχει να αντιμετωπίσει σημαντικές προκλήσεις, όπως η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα, η πανδημία του κορωνοϊού και οι οικονομικές της συνέπειες, κάτι που απαιτεί στα μεν εξωτερικά αρραγές εθνικό μέτωπο, στα δε εσωτερικά τουλάχιστον εθνική συναίνεση, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αποφασίσει να κινηθεί με συνθήκες παρελθόντος.
Με ξεπερασμένες λογικές και πρακτικές που διχάζουν και δεν ενώνουν την ελληνική κοινωνία. Με κραυγές λαϊκισμού και οιμωγές δημαγωγίας. Όποιος παρακολούθησε την πρόσφατη παντελώς άσφαιρη και άκαιρη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας, που κατέθεσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά του υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα, θα αποκόμισε δύο τουλάχιστον συμπεράσματα.
Η συζήτηση στο μεγαλύτερο μέρος της γύρισε μπούμερανγκ για την αξιωματική αντιπολίτευση. Από εγκαλούσα για την οικονομική πολιτική που ασκεί η σημερινή κυβέρνηση έγινε εγκαλούμενη για τη δική της διακυβέρνηση. Και χωρίς ιδιαίτερη διάθεση ούτε από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπιστούν την ασκηθείσα πολιτική Τσακαλώτου. Και στα μάτια των περισσοτέρων φάνηκε σαν η πρόταση δυσπιστίας Τσίπρα να καταφέρεται όχι κατά Σταϊκούρα, αλλά κατά του εσωκομματικού του αντιπάλου.
Ενώ στην ομιλία τόσο του κ. Τσίπρα όσο και των περισσότερων βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης το κυρίαρχο μότο ήταν ότι η κυβέρνηση ενεργεί «κατ’ εντολή των τραπεζών». Αλλά η συζήτηση είχε και κάτι το ελαφρώς κωμικό αλλά ενδεικτικό του τρόπου που ασκεί αντιπολίτευση ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ομιλία του και αυτός, αφού μίλησε για κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζών, εξύμνησε τον “νόμο Κατσέλη”. Τον ίδιο νόμο που με την ίδια αιτιολογία, δηλαδή ότι συντάχθηκε κατ’ επιταγή των τραπεζών, ως ελάσσονα τότε αντιπολίτευση είχε καταψηφίσει πριν μία περίπου δεκαετία. Η συνέπεια και η αξιοπιστία στα καλύτερά τους.
Αυτής της μορφής η αντιπολίτευση, ξεπερασμένη, παλαιολιθική με εμμονικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, προκαλεί πλέον μόνο θυμηδία. Αλλά η αντιπολίτευση, όταν μεταφέρεται με τον ίδιο λαϊκίστικο τρόπο στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, μπορεί να καταστεί επικίνδυνη. Όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις εκλογικές του στοχεύσεις, αλλά για την ίδια τη χώρα. Που χρειάζεται ένα εθνικό αρραγές μέτωπο για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Και όχι μικρόψυχες μικροκομματικές στρακαστρούκες.
Δυστυχώς, η προσπάθεια που επιχειρείται από αρκετές φωνές μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την πρόταση- “πυροτέχνημα”, που κατέθεσε για αύξηση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, να αναδείξουν ότι η κυριαρχία της χώρας μας είναι στα 12 ν.μ. και άρα ό,τι κινείται εντός αυτής χωρίς την άδειά μας πρέπει να «βυθίζεται». Μία προσπάθεια που δε συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός τόσο αναγκαίου αρραγούς εθνικού μετώπου, αλλά κινείται με καθαρά αντιπολιτευτικά κίνητρα για να αναδείξει δήθεν κυβερνητικές ολιγωρίες ή αστοχίες στην υπεράσπιση της ελληνικής κυριαρχίας. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί και ένα ακόμη επιχείρημα: Ότι δήθεν η σημερινή κυβέρνηση παραμένει αδρανής σε διπλωματικό και διεθνές επίπεδο.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας λειτουργεί πάντα στη βάση του Διεθνούς Δικαίου. Προχώρησε σε συμφωνία οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με την Ιταλία και σε μερική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, ενώ συμφώνησε με την Αλβανία την υπογραφή συνυποσχετικού για παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της μεταξύ μας ΑΟΖ. Σε όλα αυτά η αντιπολίτευση, όπως και σε πολλά άλλα, όταν ερωτάται γιατί δεν έκανε αυτές τις πολύ σωστές ενέργειες όταν ήταν στην κυβέρνηση, απαντά με τον ίδιο γραφικό τρόπο: «Τα ίδια θα κάναμε κι εμείς, αλλά δεν προλάβαμε»...
Οι δύο συμφωνίες τόσο με την Ιταλία όσο και με την Αίγυπτο, συμφωνίες μεταξύ ισχυρών κρατών, έγιναν στη βάση του Δικαίου της Θάλασσας και αποστερούν από την Τουρκία όλα τα έωλα επιχειρήματα, ότι δήθεν τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Παράλληλα, η χώρα μας, μετά τη συμφωνία με την Ιταλία, αύξησε τα χωρικά της ύδατα στη συμφωνηθείσα περιοχή από 6 σε 12 ν.μ., κάτι που θα συμβεί στο αμέσως προσεχές μέλλον στην περιοχή μερικής οριοθέτησης με την Αίγυπτο. Όλα τα παραπάνω δεν τα λες ασφαλώς διπλωματική αδράνεια.
Και ασφαλώς διατηρεί το αναφαίρετο κυριαρχικό δικαίωμά της, το οποίο μπορεί να ασκήσει μονομερώς, να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια όπου αλλού το κρίνει η ίδια. Αυτό το ορίζει σαφώς η Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας. Μία σύμβαση που έχει υπογραφεί και κυρωθεί από πάνω από 160 κράτη, και αποτελεί πλέον εθιμικό δίκαιο. Και που σαφώς ορίζει στο άρθρο 121 ότι τα νησιά που έχουν οικονομική ζωή έχουν το ίδιο δικαίωμα ΑΟΖ όπως και οι ηπειρωτικές περιοχές. Ενώ στο άρθρο 83 ζητά την αποφυγή μονομερών ενεργειών σε περιοχές που δεν έχει ακόμη οριοθετηθεί ΑΟΖ μεταξύ γειτονικών χωρών. Κάτι που σαφώς καταστρατηγεί η Τουρκία με τις έρευνες του ερευνητικού σκάφους “Ορούτς Ρέις”, με τη συνοδεία πολεμικών πλοίων, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από τον περασμένο Αύγουστο. Μία Τουρκία που προσχηματικά επικαλείται τον διάλογο και διαρκώς με τις προκλητικές και επιθετικές της ενέργειες τον τορπιλίζει. Η χώρα μας είναι έτοιμη να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τη μοναδική διαφορά που έχουμε με τη γειτονική χώρα. Την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να καθίσει υπό το καθεστώς απειλών και εκβιασμών. Η Τουρκία επιχειρεί πάση δυνάμει να στρατικοποιήσει τη διπλωματία. Γιατί γνωρίζει ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι με το μέρος μας.
Η χώρα μας έχει το δυστυχές “προνόμιο” να συνορεύει με ένα δύστροπο γείτονα. Που εξελίσσεται σε όλα τα επίπεδα σε κράτος ταραξία. Που εξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις. Στη Συρία, στη Λιβύη και πρόσφατα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Μία χώρα που δε σέβεται καμία έννοια του Διεθνούς Δικαίου. Ενώ η παραληρηματική αναφορά του Τούρκου προέδρου κατά του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, τον οποίο χαρακτήρισε με τις ανήκουστες φράσεις για δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο ευρωπαϊκής χώρας σαν «ναζιστή και φασίστα», το επιχειρούμενο με κρατική προτροπή μποϊκοτάζ γαλλικών προϊόντων από την Τουρκία, μία υπό ένταξη χώρα που διατηρεί τελωνειακή σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και η μετατροπή σε τζαμί της Αγίας Σοφίας, ενός μνημείου Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ενός διαχρονικού οικουμενικού συμβόλου της Ορθοδοξίας, απέχουν παρασάγγας από τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.
Η χώρα μας επιθυμεί τον διάλογο με την Τουρκία, όχι την εμπλοκή. Αλλά, επαναλαμβάνω, ένα διάλογο που θα εδράζεται στο Διεθνές Δίκαιο και στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Όχι στον διάλογο υπό το καθεστώς απειλών και εκβιασμών.
Αλλά σε κάθε περίπτωση είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση.
* Ο Μανόλης Κεφαλογιάννης είναι ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
