Από όποια σκοπιά κι αν εξετάσουμε την προχθεσινή απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, η ετυμηγορία των δικαστών έγραψε ιστορία. Η απόφαση της 7ης Οκτωβρίου αποτελεί ορόσημο για το αντιφασιστικό κίνημα, σε διεθνές επίπεδο: Για πρώτη φορά μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη δίκη της Νυρεμβέργης, δικαστήριο κηρύσσει ενόχους ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης στελέχη ναζιστικού κόμματος.
*Γράφει ο δημοσιογράφος Νικόλας Αγγελίνος
Υπάρχουν φυσικά κάποιοι, οι οποίοι διατείνονται ότι με την απόφαση αυτή ποινικοποιείται η πολιτική ιδεολογία. Αυτό δεν ισχύει. Η ναζιστική ιδεολογία, την οποία ασπάζονται οι χρυσαυγίτες, δε συνιστά απλά πολιτική στάση. Πρόκειται πρακτικά για εγκληματική ιδεολογία από τη στιγμή που θεωρεί - για παράδειγμα - ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τους άλλους, ή είναι υπέρ της ευγονικής. Εξάλλου, εν προκειμένω, οι χρυσαυγίτες δεν πιστεύουν απλά σε όλα τα παραπάνω, αφού δεν έμειναν μόνο στη θεωρία παρά προέβησαν και σε εγκληματικές πράξεις.
Σε αυτό το επίπεδο ανάλυσης, η απόφαση του δικαστηρίου είναι ένα θετικό γεγονός. Ωστόσο, κατά την άποψή μου, το πιο ευχάριστο απ’ όλα είναι ότι τις τελευταίες ημέρες αναδείχτηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο το μέγεθος της δύναμης του λαού.
Η προχθεσινή απόφαση ελήφθη από τους τρεις δικαστές που κάθονταν στην Έδρα. Η εν λόγω απόφαση - προφανώς - θα μπορούσε να είναι η ίδια, ακόμη και σε περίπτωση που δεν υπήρχαν οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου έξω από το Εφετείο, αλλά ακόμη και σε περίπτωση που δεν είχε λάβει χώρα η πρωτόγνωρη διαδικτυακή καμπάνια για την καταδίκη των χρυσαυγιτών το προηγούμενο διάστημα.
Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα ότι το λαϊκό αντιφασιστικό “ποτάμι”, που έδειξε προχθές την τεράστια δυναμική του - όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων και στην Κρήτη - και η ρητή λαϊκή απαίτηση να μπουν οι ναζί στη φυλακή, ουσιαστικά δεν άφησε κανένα περιθώριο στην Ελληνική Δικαιοσύνη να κρίνει διαφορετικά απ’ ό,τι έκρινε... Για να προλάβω τους κακοπροαίρετους, η άποψη αυτή επουδενί δεν έχει σκοπό να μειώσει τη γενναιότητα που αναμφίβολα επέδειξαν οι εν λόγω δικαστές, στεκόμενοι στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.
Το πόσο σημαντικό παράγοντα διαμόρφωσης του κοινωνικού-πολιτικού γίγνεσθαι μπορεί να αποτελέσει το μαζικό λαϊκό αντιφασιστικό κίνημα είχε φανεί φυσικά και αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβριο του 2013. Η δίκαιη οργή, που πλημμύρισε τότε όλη τη χώρα και εκφράστηκε ποικιλοτρόπως σε πανελλαδικό επίπεδο, λειτούργησε, κατ' εμέ, ως ποτάμι που συμπαρέσυρε την εξουσία (όλους τους βραχίονές της) να συνταχθεί - θέλει δε θέλει - με το δίκαιο!
Κατά κάποιον τρόπο επιβεβαιώθηκαν τότε οι στίχοι του σπουδαίου Κώστα Βάρναλη, ο οποίος στη θρυλική “Μπαλάντα του κυρ Μέντιου” γράφει πως «αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Πρόκειται για την προτροπή προς τον κυρ Μέντιο (έναν γαϊδαράκο που συμβολίζει τον φτωχό λαό), ο οποίος, παρά την αγαθοσύνη και την ανημπόρια του, εάν “ξυπνήσει” και συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω.
Και το 2013, όντως ήρθαν τα πάνω κάτω: Η κυβέρνηση Σαμαρά (δηλαδή η εκτελεστική εξουσία) κατάλαβε ότι δεν μπορεί πια η Πολιτεία να... “κάνει τα στραβά μάτια” στις εγκληματικές πράξεις της Χρυσής Αυγής μόνο και μόνο επειδή ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα. Αφού η κυβέρνηση πήρε τότε επιτέλους πιο “ζεστά” το θέμα με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, υπήρξε άμεση κινητοποίηση και από τις εισαγγελικές-δικαστικές Αρχές (δικαστική εξουσία) με τις μαζικές συλλήψεις στελεχών της νεοναζιστικής οργάνωσης, ενώ αλυσιδωτά υπήρξαν - προφανώς - οι συνέπειες και στα ΜΜΕ (τη λεγόμενη τέταρτη εξουσία).
Από εκείνη την περίοδο σταμάτησε πλέον το χαϊδολόγημα της Χρυσής Αυγής από μεγάλη μερίδα των media της χώρας, που μέχρι τότε λειτουργούσαν ως “πλυντήριο” για τις εγκληματικές πράξεις των φασιστών, προσφέροντάς τους απλόχερα χρόνο στα τηλεοπτικά πάνελ και χώρο στις στήλες των εφημερίδων. Κάπου εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη συρρίκνωση της επιρροής της Χρυσής Αυγής: Δίχως να διαθέτει πια τα πολύτιμα δεκανίκια του συστήματος, το νεοναζιστικό μόρφωμα εισήλθε μια περίοδο απόλυτης εσωστρέφειας, χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής ανάκαμψης.
Οι δικαιολογημένες χαρές και τα πανηγύρια για την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου δε θα πρέπει, πάντως, να αποπροσανατολίσουν τον λαό, ότι δήθεν ο φασισμός νικήθηκε: Προφανώς, η απόφαση του δικαστηρίου συνιστά ολοκληρωτική ήττα της Χρυσής Αυγής και ισχυρό “ράπισμα” στον φασισμό στον ελλαδικό χώρο. Δε συνιστά, ωστόσο, εν γένει ήττα του φασισμού, αφού μπορεί να κερδήθηκε μια (αναμφίβολα μεγάλη) μάχη, ωστόσο δεν κερδήθηκε ο πόλεμος.
Ο φασισμός-ναζισμός στην Ελλάδα όχι μόνο συνεχίζει να υφίσταται, αλλά είναι και δραστήριος. Το κόμμα του Ηλία Κασιδιάρη απλώνει τα “πλοκάμια” του, τους τελευταίους μήνες, σε όλη τη χώρα, ενώ, όπως φάνηκε και στον απόηχο της πρόσφατης ρατσιστικής κινητοποίησης στο Τυμπάκι της Μεσαράς, τα “πλοκάμια” του έχουν φτάσει μέχρι και την Κρήτη.
Εξάλλου, ο φασισμός δεν αντλεί τη δύναμή του μόνο μέσα από ένα κόμμα-οργάνωση. Ο φασισμός υπάρχει μέσα στην κοινωνία, μέσα στις ρατσιστικές απόψεις και συμπεριφορές των ατόμων και των ομάδων που την αποτελούν: Για παράδειγμα, ο φασισμός εντοπίζεται στους κατοίκους των Καμένων Βούρλων, που δε δέχτηκαν πρόσφατα να φιλοξενηθούν στον τόπο τους λίγες δεκάδες ανήλικα προσφυγόπουλα, εντοπίζεται, ωστόσο, και στους νταήδες που θα βρίσουν ή θα χλευάσουν κάποιον συνάνθρωπό μας μόνο και μόνο επειδή αυτός δεν είναι στρέιτ.
Εν κατακλείδι, η επικράτηση έναντι του φασισμού δεν είναι δυνατό να επέλθει με μια δικαστική απόφαση. Εντούτοις, μια τέτοια θεσμική απόφαση μπορεί να αποτελέσει την “ταφόπλακα” για τη δράση της συγκεκριμένης νεοναζιστικής οργάνωσης. Ωστόσο, επειδή ο φασισμός είναι ένα σύνθετο κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο, προφανώς και δεν “πέθανε” προχθές: Απλά η προχθεσινή ημέρα ήταν μια σπουδαία ημέρα για τον ελληνικό λαό, αφενός επειδή κάποιοι φασίστες θα μπουν στη φυλακή κι αφετέρου επειδή οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι τους, σε όλη τη χώρα, έχουν κρυφτεί στις τρύπες τους.
Παρ' όλα αυτά, ο αγώνας ενάντια στο φασιστικό τέρας πρέπει να συνεχιστεί, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και φυσικά χωρίς κανέναν εφησυχασμό. Γιατί, όπως είχε πει προφητικά ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, «μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό».
(φωτογραφία Intime)
