Κι αν γίνεις και εσύ μέρος της στατιστικής;

Απόψεις
Κι αν γίνεις και εσύ μέρος της στατιστικής;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Έχεις κλάσματα και μόνο του δευτερολέπτου μόλις δεις τα φώτα να έρχονται καταπάνω σου για να συνειδητοποιήσεις ότι σε λίγο θα περιλαμβάνεσαι στη στατιστική λίστα των θυμάτων ενός τροχαίου.

Τόσο απλά και τόσο ωμά. Και το μόνο που έχεις να ελπίζεις είναι να περιοριστείς σε αυτή των υλικών ζημιών και όχι την ακόμα σκληρότερη λίστα των θανατηφόρων. Βέβαια, εκείνη τη στιγμή δεν το συνειδητοποιείς. Εκείνη τη στιγμή κυριαρχεί το σοκ που ρίχνει ένα μαύρο πανί στα πάντα.

Ακολουθεί η οργή γιατί εσύ πήγαινες μια χαρά στον δρόμο σου, στη λωρίδα σου, προσεκτικά και με το “γράμμα του νόμου”, και ο άλλος πετάχτηκε μπροστά σου και σε “στούκαρε”. Και μετά το πρώτο αυτό σοκ και το πρώτο “πυροκλαστικό” κύμα οργής γι’ αυτό που σου συνέβη χωρίς τη δική σου υπαιτιότητα, συνειδητοποιείς ότι είσαι θύμα, οδυνηρή διαπίστωση σε όλες τις εκφάνσεις της και αρχίζει μια ατέλειωτη σειρά από «αν», που διαδέχεται με καταιγιστικούς ρυθμούς το ένα το άλλο, υπενθυμίζοντάς σου ότι ακόμα και στα χειρότερα θα μπορούσαν να υπάρξουν τα πολύ χειρότερα.

«Αν» ήταν ένας άλλος δικός μου άνθρωπος μέσα; «Αν» χτυπούσα ακόμα σοβαρότερα; «Αν» υπήρχε ένας πεζός δίπλα και δεχόταν τα “απόνερα”; «Αν», «αν», «αν»... Και κάπως έτσι μπαίνεις στην ατέλειωτη λίστα της στατιστικής των τροχαίων στην Κρήτη, βλέπεις τους “περίεργους” να στήνουν πηγαδάκια και να κάνουν τις εκτιμήσεις τους ως πραγματογνώμονες, κάποιους λίγους να εκδηλώνουν πραγματικό ενδιαφέρον, και αντικρίζεις ένα τεράστιο “γιατί” να αναδύεται σαν φωτεινή επιγραφή μπροστά σου.

Τότε και μόνο τότε καταλαβαίνεις ότι όσα ρεπορτάζ σε καθημερινή σχεδόν βάση για τροχαία και αν διαβάσεις ή αν δεις, όσες ανατριχιαστικές φωτογραφίες και αν περάσουν μπροστά από τα μάτια σου, όσες εικόνες και αν δεις διά ζώσης αν τύχει να βρεθείς μπροστά σε μια τέτοια σκηνή, δεν μπορούν να δώσουν έστω και ένα ψήγμα αληθινών συναισθημάτων και ωμής πραγματικότητας.

Εκτός και αν το ζήσεις ή αν βρεθείς στη δύσκολη θέση να δεις κάποιο δικό σου άνθρωπο να το βιώνει. Τα υπόλοιπα είναι απλά καταγραφές, λέξεις, εικόνες, αριθμοί, γραφικά, στατιστικές, εκκλήσεις και προειδοποιήσεις, που όσο ρεαλισμό και αν εμπεριέχουν, μοιραία θα ξεχαστούν μόλις γυρίσεις σελίδα στην εφημερίδα, κάνεις το επόμενο κλικ στην ιστοσελίδα, ή μόλις “πέσει” το επόμενο βίντεο στη λίστα των θεμάτων του δελτίου και εσύ θα επιστρέψεις στη νιρβάνα του καναπέ και την ψευδαίσθηση ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο σε σένα. Είναι αδιανόητο. Δεν μπορεί να σε αφορά. Είναι κάτι που συμβαίνει στους άλλους. Γιατί εσύ προσέχεις. Γιατί εσύ δεν πιάνεις τιμόνι αν τύχει να έχεις πιει ένα ποτηράκι. Γιατί εσύ δεν τρέχεις και είσαι πιστός στα όρια ταχύτητας, δεν περνάς με κόκκινο, δεν... δεν... δεν. Εσύ όμως. Όχι οι άλλοι. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Αν ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται τι κάνει ή δε σκέφτεται τις συνέπειες, δεν μπορεί να υφίστανται τις συνέπειες όλοι οι υπόλοιποι.

Εκείνος ο οδηγός που επιστρέφει από τη δουλειά του, ο δικυκλιστής που προσπαθεί να βγάλει το μεροκάματο, η νοικοκυρά που έχει στο αυτοκίνητο τα παιδιά, τα οποία έχει μόλις πάρει από το σχολείο, η μάνα που γυρίζει από την παραλία στο σπίτι δε φταίνε σε τίποτα. Δεν του φταίει αν ήθελε να νιώσει “κάπως” τρέχοντας σαν να τον κυνηγάνε όλοι οι διάβολοι μαζί, είτε με τη μηχανή είτε με το αυτοκίνητο. Δεν του φταίει αν δεν είχε την υπομονή να περιμένει μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να έρθει η σειρά του στην ουρά και έπρεπε να κάνει ελιγμούς για να περάσει το δικό του αυτοκίνητο και να αποδείξει ότι είναι ο αφέντης της ασφάλτου. Δεν του φταίει αν ήθελε να πιει μερικά ποτηράκια παραπάνω και μετά να οδηγήσει. Δεν του φταίει αν δεν έχει τον χρόνο να σταματήσει στην άκρη του δρόμου για να απαντήσει στο κινητό και πρέπει να το σηκώσει με το ένα χέρι στο τιμόνι. Δεν του φταίει αν θέλει να παρκάρει όπου βρει κλείνοντας διαβάσεις, μπλοκάροντας τη δίοδο, κλείνοντας τον άλλο οδηγό και εμποδίζοντας την ορατότητα, απλά και μόνο για να εξυπηρετηθεί ο ίδιος.

Ακόμα και για να πετάξει τα σκουπίδια στον κάδο. Μάλλον όλοι εκείνοι που πρωταγωνιστούν σε καθημερινές ιστορίες, αυτές που συναντούμε στους δρόμους συζητώντας τις για λίγο μέχρι να τις ξεχάσουμε και να αλλάξουμε θέμα, ξεχνούν ότι και αυτοί θα μπορούσαν να είναι μέρος της λίστας. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο. Και όταν το θυμηθούν, γιατί η ίδια η στατιστική λέει ότι όλοι εμείς οι οδηγοί σε κάποια στιγμή της ζωής μας θα εμπλακούμε σε τροχαίο, ίσως να μην υπάρχει τρόπος να διορθώσουν ό,τι έχει γίνει.

Φυσικά και φταίνε οι δρόμοι. Βεβαίως και έχουν ευθύνη η χείριστη σήμανση και ο ελλιπής φωτισμός, η αμέλεια και όλα τα δεινά που γνωρίζουμε πολύ καλά. Και οπωσδήποτε υπάρχει η κακιά στιγμή μιας απροσεξίας ή μιας στραβοτιμονιάς. Αυτό όμως διαφέρει από τον τρόπο με τον οποίο οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το τιμόνι. Είμαστε μεγάλα παιδιά, υποτίθεται ενήλικες όσοι πιάνουμε τιμόνι, ώστε να περιμένουμε τον “μπαμπούλα”, ένα μπλόκο, ένα αλκοτέστ, την απειλή ενός προστίμου για να βάλουμε μυαλό και να σκεφτούμε τι κάνουμε, πώς οδηγούμε και πώς λειτουργούμε. Και υποτίθεται ώριμοι ώστε να αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο και κυρίως να τον προλαμβάνουμε.

Ας μην ψάχνουμε όλοι μας άλλοθι και δικαιολογίες. Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους τι συμβαίνει κάθε μέρα στους δρόμους. Και αν την επόμενη φορά που θα δούμε ένα εκκλησάκι στην άκρη του δρόμου, ένα ρεπορτάζ για ένα ακόμα τροχαίο, λαμαρίνες, προφυλακτήρες και γυαλιά σε έναν δρόμο σκεφτούμε λίγο περισσότερο από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγικής ιστορίας ή των πολλών μικρότερων που δεν περνούν ούτε καν σε ένα μονόστηλο, ίσως πιάνοντας το τιμόνι να γινόμασταν λίγο πιο υπεύθυνοι και συνειδητοποιημένοι.

Και λέω ίσως, γιατί η σκληρή πραγματικότητα της κάθε μέρας άλλα πράγματα μας λέει. Χωρίς να μας διδάσκει εκείνα που προσπερνάμε πιστεύοντας ότι εμείς είμαστε άφθαρτοι και όχι εν δυνάμει υποψήφιοι για μια θέση στη λίστα. Όμως, αν σκεφτούμε όλα εκείνα τα «αν», θα δούμε διαφορετικά τη σκληρή πραγματικότητα των τροχαίων στο νησί μας. Και ίσως βάλουμε επιτέλους μυαλό, ώστε να σταματήσει το κακό στην Κρήτη.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News