Την καθημερινή περιπέτεια για την αναζήτηση μιας θέσης στάθμευσης στο Ηράκλειο περιγράφει αναγνώστρια του neakriti.gr.
Όπως αναφέρει: "Η εύρεση θέσης πάρκινγκ στο κέντρο του Ηρακλείου αποτελούσε πάντοτε δύσκολο εγχείρημα και μεγάλη τύχη. Όσοι κινούνται στο κέντρο και αναζητούν χώρο να σταθμεύσουν το αυτοκίνητό τους, μπορεί να κάνουν κύκλους ολάκερους για ώρα προκειμένου να βρουν ένα σημείο, νόμιμο και ασφαλές για να αφήσουν το αυτοκίνητό τους. Συνηθισμένο και μόνιμο πρόβλημα για τους επισκέπτες και κυρίως τους εργαζόμενους στην καρδιά της πόλης…Σήμερα, η αναζήτηση αυτή καθίσταται δυσκολότερη και κυρίως προκλητική καθώς φτάνοντας στο κέντρο αντικρίζεις θέσεις άδειες και συγχρόνως δεσμευτικά διαθέσιμες. Εκεί λοιπόν που λαμβάνεις τη χαρά και λες η τύχη μου χαμογέλασε σήμερα, βρήκα θέση θα αποφύγω το αντίτιμο του ιδιωτικού χώρου στάθμευσης, της κλήσης ή της ενδεχόμενης πρόκλησης βλάβης από κάποιο που πέρασε και «ίσα» που ακούμπησε, συνειδητοποιείς ότι η θέση είναι πιασμένη από τον «αέρα»…και μάλιστα για πολλές ώρες.
Και η εύλογη ερώτησή μου είναι γιατί; Για ποιο λόγο θέσεις ολόκληρες να μένουν αχρησιμοποίητες για μεγάλο μέρος της μέρας; Για ποιο λόγο η χρήση να μην γίνεται εναλλάξ, ή σε ώρες που μπορεί να υπάρχει περισσότερη κίνηση στο κέντρο, ώστε να διευκολύνονται όλοι οι πολίτες; Κυρίως, για ποιο λόγο να στερείται δημόσιο αγαθό σε πολίτες που πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους ως προς την κυκλοφορία του αυτοκινήτου τους; Αντιλαμβάνομαι τη θέση και την δυσχέρεια των μόνιμων κατοίκων της πόλης να δυσκολεύονται καθημερινώς να βρουν χώρο στάθμευσης έξω ή κοντά από το σπίτι τους, αλλά τώρα η ζυγαριά έχει γείρει συντριπτικά εις βάρος μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Είμαι εργαζόμενη στο κέντρο του Ηρακλείου τα τελευταία 2 χρόνια και έρχομαι καθημερινώς από περιοχή εκτός πόλεως που δεν έχει αστική συγκοινωνία που να ευνοεί τα ωράρια εργασίας μου. Είμαι μια από τους πολυάριθμους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και πλέον κάθε πρωί ξεκινώ την μέρα μου με την ίδια στεναχώρια και αγανάκτηση. Ελεύθερες θέσεις ενώ άλλοι της στερούνται; Πόσο δίκαιο και ηθικό θα μπορούσε να είναι αυτό; Και κυρίως πόσο κοινωνικά αλληλέγγυο;
Αναμφισβήτητα, ζητούμενο δεν είναι να αρθεί το μέτρο που έχει εφαρμοστεί με τις θέσεις των μόνιμων κατοίκων, αλλά αναγκαίο καθίσταται να τροποποιηθεί ώστε να συμπεριλάβει και τους υπόλοιπους πολίτες, πολλοί από τους οποίους ενδεχομένως, για μεγάλα χρονικά διαστήματα μετατρέπονται σε «μόνιμους» κατοίκους των περιοχών.
Σε όλα τα ζητήματα μπορούν να βρεθούν λύσεις που να ευνοούν και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτό όμως προϋποθέτει την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας ολόκληρης και όχι μόνο τμημάτων αυτής. Ευελπιστούμε σε άμεση & αποτελεσματική λύση…".
