Σε ποια, κανονικότητα, αλήθεια επιστρέφουμε;

Απόψεις
Σε ποια, κανονικότητα, αλήθεια επιστρέφουμε;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Υποχρεώσεις, φόροι και ο εφιάλτης της ανεργίας…

Επιστροφή στην "κανονικότητα" λοιπόν... Με τους "ασήκωτους" λογαριασμούς της ΔΕΗ... Βλέπεις, ο χειμώνας τράβηξε πολύ. Και το πανάκριβο πετρέλαιο δεν άφησε στα νοικοκυριά και πολλά περιθώρια να μη βάζουν συχνά και για πολλές ώρες τις ηλεκτρικές σόμπες, σε συνδυασμό βέβαια με τα τζάκια και τις ξυλόσομπες... Αλλά και με την καραντίνα, ξεκινήσαμε με λίγο ψυχρούλες και βγήκαμε από αυτήν με ανοιξιάτικο καιρό, για να δούμε πλέον και τους καύσωνες μόλις στα μέσα του Μάη.

Και την ίδια ώρα, πόσα νοικοκυριά επιστρέφοντας στην κανονικότητα μπορούν να "σηκώσουν" τη βάναυση φορολογία, την ακρίβεια, τις υποχρεώσεις που είχαν συσσωρευτεί και τώρα "τρέχουν" και ξωπίσω τους εμείς να μην μπορούμε να τις φτάσουμε;

Για τι είδους κανονικότητα όμως μιλάμε; Γιατί, την ώρα που η κανονικότητα επιστρέφει στις υποχρεώσεις μας, δεν έχει ακόμα επιστρέψει στα δικαιώματά μας. Ή στα δικαιώματα που μας είχαν απομείνει μετά τα μνημόνια, τις περικοπές, τη φτώχια του λαού μας... Ή επειδή ήρθε ο κορωνοϊός θα πρέπει όλα αυτά να τα ξεχάσουμε;

Λένε πολλοί... «μα ξέρετε. Πλέον έχει ξημερώσει μια νέα εποχή. Είναι η εποχή του κορωνοϊού. Και ποτέ δε θα είναι πλέον ίδια η ζωή μας»... Και εγώ θα απαντούσα... «Μιλάμε για τη ζωή όλων;». Διότι δεν ήταν όλων η ζωή δύσκολη. Κουραστική. Φτωχική. Βασανιστική πολλές φορές. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι τους πολλούς η καραντίνα τούς βρήκε μέσα σε αυτό το δύσκολο πλαίσιο. Αλλά υπάρχουν και οι λίγοι. Εκείνοι που έτσι κι αλλιώς καλά περνούσαν πριν και είχαν και γερά κομποδέματα στην άκρη. Εκείνοι που ξέρουν πως, ό,τι και να συμβεί σε αυτή τη χώρα, σε αυτό τον πλανήτη, έχουν κάνει το... "κουμάντο" τους και θα τα βγάλουν πέρα. Ή έστω θα νιώσουν και αυτοί την κρίση αλλά πολύ-πολύ αργότερα. Όταν ο περισσότερος κόσμος θα έχει οδηγηθεί σε καταστάσεις πείνας και εξαθλίωσης. Πολλοί θα έχουν χάσει τις δουλειές τους. Άλλοι θα είναι σε δύσκολα καθεστώτα ως μεταβατικά στάδια για να ξαναγυρίσουν στη δουλειά. Και άλλοι θα έχουν πραγματικά πεινάσει. Γιατί δε θα έχουν χάσει μόνο τις δουλειές τους... Θα έχουν χάσει οριστικά και το σπίτι τους. Θα έχουν χάσει ακόμα και την ελπίδα τους για "την επόμενη μέρα" της πολυτάραχης ζωής τους.

Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν. Αλλά ποια κανονικότητα; Εκείνη των πολλών; Ή εκείνη των λίγων; Η κανονικότητα των πολλών θα είναι τραγική. Όπως εξαιρετικά δύσκολη ήταν και πριν. Η κανονικότητα των λίγων θα είναι ίσως δύσκολη. Αλλά "θα έρθουν και καλύτερες μέρες". Σίγουρα για τους λίγους. Και πολύ πιο δύσκολα για τους πολλούς.

Ας θυμηθούμε... Η οικονομική κρίση από το 2009. Το ΔΝΤ από το 2010. Σκληρά, πέτρινα χρόνια. Για ποιους όμως ήταν πιο δύσκολα; Ποιοι πείνασαν πραγματικά τότε; Ή ποιοι και πόσοι άνθρωποι στη χώρα μας δεν μπόρεσαν από τότε να σηκώσουν κεφάλι. Να πάρουν μια ανάσα. Να ξαναζήσουν λίγο όπως ζούσαν για παράδειγμα ως το τέλος της δεκαετίας του 2000 που δεν έκαναν βέβαια και καμιά πλουσιοπάροχη ζωή, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν τόσο βαθιά χωμένοι στις στερήσεις, την γκρίνια, την ανασφάλεια, την απειλή της πείνας και της εξαθλίωσης...

«Όλοι μαζί μπορούμε». «Όλοι μαζί τα καταφέραμε». «Είμαστε περήφανοι ως Έλληνες». «Νικήσαμε τον κορωνοϊό», κ.λπ., είναι μερικά από τα σύγχρονα συνθήματα της σημερινής εποχής, που προσωπικά για όλους τους παραπάνω λόγους δε συμμερίζομαι, δε στηρίζω, δεν κατανοώ και δεν πιστεύω.

Ξέρω... Είναι δύσκολα αυτά τα χρόνια. Και, όποιος και αν κυβερνούσε τη χώρα, θα είχε να αντιμετωπίσει τεράστιες δυσκολίες. Και δε θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε ευχαριστημένοι με τις πολιτικές αυτές. Γι' αυτό δε θέλω σε καμιά περίπτωση σήμερα να αναφερθώ σε κόμματα και πολιτικές. Το σίγουρο είναι όμως ότι οι αφετηρίες μας για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα δύσκολα χρόνια δεν είναι ίδιες για όλους. Ίσως οι αφετηρίες να είναι παρόμοιες για πολλούς. Όχι όμως ίδιες για όλους. Εκτός και αν νομίσουμε ξαφνικά πως βρεθήκαμε σε μια χώρα και σε έναν κόσμο γενικότερα όπου υπάρχει η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, όπου όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες δυσκολίες και τις ίδιες ευκαιρίες και πως, ανάλογα με την ικανότητα του κάθε ανθρώπου, διαγράφεται και η πορεία του.

Γιατί, αν ήταν έτσι, δε θα γίνονταν μόνο τώρα "ήρωες" οι γιατροί και όλοι οι νοσοκομειακοί μας εργαζόμενοι. Θα ήταν πάντα. Δε θα γινόταν μόνο τώρα "ήρωες" οι άνθρωποι των ΕΚΑΒ, των Σωμάτων Ασφαλείας, οι πυροσβέστες, οι δάσκαλοι- καθηγητές -νηπιαγωγοί, οι εργαζόμενοι στα σούπερ-μάρκετ, κ.λπ. Θα ήταν πάντα. Αλλά αυτό το "θα ήταν πάντα" προϋποθέτει, καταρχήν, ίσα δικαιώματα του λαού στην Υγεία. Και, παράλληλα, ότι όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται στην Υγεία και σε όλους τους προαναφερόμενους τομείς θα αμείβονταν πάντοτε έτσι όπως πραγματικά τους αξίζει, με βάση την προσφορά τους προς την κοινωνία και τον Άνθρωπο.

Εγώ θα έλεγα πως τα σημερινά κυβερνητικά μέτρα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά χρειάζονται πολύ περισσότερα. Και κυρίως στους τομείς των πιο ευάλωτων και ευπαθών (οικονομικά και όχι μόνο υγειονομικά) ανθρώπων.

Γι' αυτό εγώ πιστεύω ότι δεν πρόκειται μόνο μια κανονικότητα. Οι κανονικότητες είναι δύο. Ας δει ο καθένας από μας σε ποια κανονικότητα υπάγεται και ας παλέψει για τη ζωή του. Για τη ζωή των παιδιών του. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Αλλά μια τέτοια κοινωνία πρέπει να είναι στο όνειρο κάθε ανθρώπου που σέβεται τον Άνθρωπο...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News