Μια Ανάσταση… αλλιώτικη!

Απόψεις
Μια Ανάσταση… αλλιώτικη!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γράφει ο Γιώργος Σαριδάκης*

Αυτές τις μέρες οι απόψεις και οι θέσεις δίνουν και παίρνουν για το θέμα τις καραντίνας και του κορωνοϊού. Έτσι, πολλά είναι αυτά που ακούγονται σε τηλεοπτικές εκπομπές, στις γειτονιές (έστω από απόσταση), στα καταστήματα τροφίμων και - περισσότερα - όσα αναρτώνται σε γραπτές αναφορές στο διαδίκτυο.

Και είναι σεβαστό ως ένα βαθμό, και δημοκρατικό κατά την ευρύτερη έννοια. Τι γίνεται όμως, όταν κάποιος με τον τρόπο του-όχι μόνο προσβάλλει τον συνομιλητή του αλλά δημιουργεί επιπλέον δυσκολία και άγχος… σε αυτά που ήδη βιώνει, λόγω της Πανδημίας.

Σίγουρα, η τοποθέτηση αυτή δεν αφορά τις συστάσεις και τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων ή τις ανακοινώσεις των επίσημων οργάνων της Πολιτείας, που κατέχουν τη γνώση του θέματος, και όλοι οφείλουμε για το κοινό καλό να ακολουθήσουμε πιστά.

Επίσης, δεν αναφέρεται σε αυτούς - ευτυχώς λίγους - που βρήκαν ευκαιρία να επιδοθούν σε σενάρια και εκφράσεις συνωμοσιολογίας. Οι τελευταίοι, κατ’ επιλογήν μένουν εκτός κειμένου και σχολιασμού.

Όμως, το σημείο στο οποίο θα ήθελα να εστιάσω βασίζεται σε κάτι διαφορετικό και «πηγάζει» από μια τυχαία συζήτηση που υπήρξα μάρτυρας σε έναν απογευματινό περίπατο, σε κοντινή απόσταση από το σημείο εκκίνησης (την οικία μου).

«Μια ηλικιωμένη γυναίκα, από την πόρτα της ισόγειας κατοικίας της… συζητούσε με μια άλλη, νεότερη σε ηλικία, που βρισκόταν στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου του απέναντι σπιτιού.  Η γιαγιά παραπονιόταν για το γεγονός ότι δεν θα έρθουν φέτος τα παιδιά και τα εγγόνια της από την Αθήνα, τις ημέρες της Ανάστασης, και ότι περίμενε πως και πως, γιατί είχε καιρό να τους συναντήσει… και η δεύτερη, με ύφος αυστηρό εξηγούσε (στην ηλικιωμένη) ότι κακώς αντιδρά και στεναχωριέται και ότι καλό θα είναι να σκεφτεί τους ασθενείς στα νοσοκομεία. Την κουβέντα τους, διέκοψε η φωνή ενός μικρού παιδιού που ζητούσε, επιμόνως, κάτι από τη μητέρα του (την δεύτερη γυναίκα της συζήτησης)».

Τέτοιες συζητήσεις, παρόμοιου ύφους αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο είναι δυνατόν να τις συναντήσουμε μεταξύ γονέα-παιδιού για θέματα όπως η βόλτα στο πάρκο ή τη μη λειτουργία των σχολικών μονάδων, όπως και σε περιπτώσεις θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας για τον δικό τους «Γολγοθά».

Κι εδώ είναι, που αναρωτιέσαι… είναι άραγε ορθός ο αφοριστικός τρόπος προσέγγισης του συναισθήματος των άλλων, το να δημιουργείς ενοχές (στον άλλον) για την ομολογία της δυσκολίας που βιώνει και, επιπλέον, να αντιπαραβάλλεις την κατάσταση των ασθενών που ίσως εκείνη τη στιγμή τους χρησιμοποιείς για να ισχυροποιήσεις το επιχείρημα σου.

Και φυσικά, επειδή οι καιροί είναι «πονηροί»… το παραπάνω ρητορικό ερώτημα, σε καμία περίπτωση, δεν εκλογικεύει τη συμπεριφορά όσων παραβατούν ή μάλλον εγκληματούν, παραμερίζοντας την αναγκαία συνθήκη του κατ’ οίκον περιορισμού. Εν προκειμένω, αφορά τις κατηγορίες πολιτών που τηρούν τα μέτρα αλλά εκφράζουν την εύλογη ανησυχία, την αγωνία, την πίεση ή τη μελαγχολία τους. Γι’ αυτούς που περνούν δύσκολα εντός σπιτιού αλλά και εντός τους.

Γι’ αυτήν λοιπόν την κατηγορία, ίσως δεν κρίνεται τόσο βοηθητικό το πλαίσιο των αποστομωτικών και επικριτικών απαντήσεων.

Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι η συμμόρφωση στις νέες συνθήκες οφείλεται (ως ένα μέρος) στην ατομική συναισθηματική ανταπόκριση. Η αγωνία μην νοσήσει κάποιος, το ενδιαφέρον μην μεταδώσει τον ιό σε κοντινά του πρόσωπα, όπως και ο φόβος για το πρόστιμο της παράβασης… λειτούργησαν ευεργετικά στην παρούσα κατάσταση.

Άρα, ας μην προτρέχουν ορισμένοι να «κατακεραυνώσουν» όποιον συνεπή ως προς τα μέτρα εκφράσει την συναισθηματική του επιβάρυνση, το παράπονο του ή την παραδοχή ότι δεν το εκλαμβάνει τόσο ευχάριστα για τους δικούς του λόγους.

Η πραγματικότητα είναι κρίσιμη και δεν το αμφισβητεί κανένας. Η ατομική ευθύνη έχει, πλέον, πρόσημο κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης. Έτσι, απαιτείται η υιοθέτηση μιας συμπεριφοράς πρόληψης και αυτοπροστασίας. Αυτό όμως, σε ορισμένες ευαίσθητες ομάδες θα πρέπει να περάσει - ως μήνυμα- από τον καθένα μας (τον ειδικό, τον γείτονα, τον συγγενή) με έναν χαρακτήρα και μια προσέγγιση ενθάρρυνσης και υποστήριξης.

Και ιδιαιτέρως αυτές τις μέρες, να υπάρξει ένα αγκάλιασμα θετικού συναισθήματος… ώστε περιπτώσεις όπως η γιαγιά της ισόγειας κατοικίας, να καταλάβουν με ένα ύφος διαφορετικό και ανθρώπινο (όχι καταγγελτικό, όχι ενοχικό) ότι η Ανάσταση αυτή θα είναι αλλιώτικη. Είναι αναγκαίο να είναι αλλιώτικη, για την δική της προστασία και των αγαπημένων της. Ναι, με απόσταση… αλλά όχι χωρίς Αγάπη.

Καλή Ανάσταση! Μένουμε σπίτι, με υγεία, υπομονή και αισιοδοξία.

*Ο Γιώργος Σαριδάκης είναι Κοινωνικός Λειτουργός

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News