Να ξαναγεννηθείς!

Απόψεις
Να ξαναγεννηθείς!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γράφει ο Γιώργος Σαριδάκης*

Τι κι αν οι μέρες περνούν χαρίζοντας απλόχερα τη θέση τους η μία στην άλλη, εσύ νοιώθεις λες και ο χρόνος «πάγωσε» ξαφνικά. Λες και σταμάτησε σ’ εκείνη την άχαρη στιγμή. Τη στιγμή που το μαύρο σύννεφο της Πανδημίας σκέπασε τον ουρανό του κόσμου, αφήνοντας τον ήλιο μισό.

Από συνήθειο, η ματιά σου περνά φευγαλέα το ρολόι του τοίχου, δώρο γενεθλίων της γιαγιάς σου που λείπει από τη ζωή, και με κινήσεις αγαρμποσύνης φοράς το σακάκι το ελαφρύ, με σκοπό την ελευθερία. Όμως, το σκέφτεσαι πάλι και αλλάζεις «ρότα» στα θέλω της στιγμής. Κάτι σε κρατά πίσω.

Ίσως θυμώσεις, ίσως κλάψεις… ίσως θελήσεις να κάμεις τη ξεχασμένη επανάσταση της νιότης. Και είναι ανθρώπινο! Μα δεν μπορείς να την πάρεις τέτοια ευθύνη, ούτε το βάρος ν’ αντέξεις για κουβάλημα στη σκέψη.  Δε γίνεται να θυσιάσεις τη ζωή τη δική σου και πολλών γνωστών και αγνώστων, σκορπώντας τον κίνδυνο με το αυθόρμητο βήμα της επιλογής σου. Από εσένα εξαρτάται το πώς και το γιατί, όχι από άλλους. Το γνωρίζεις πλέον καλά.

Κοιτάς τριγύρω, κι αδυνατείς να πιστέψεις την εικόνα των δρόμων που μείναν απάτητοι. Τον τρόπο που τα γέλια των παιδιών σίγησαν, παραδίδοντας τις μεγάλες πλατείες στο έλεος του μοναχικού αντίλαλου. Σε δυσκολεύει να δεχτείς πως οι εκκλησιές ορφάνεψαν από πιστούς, που οι καφενέδες σταμάτησαν να διαλαλούν τα νέα της ημέρας… που η φωνή της άνοιξης αποσύρθηκε σε μέρη απόκοσμα

Κι ακόμη, σε φοβίζει η μορφή των ανθρώπων που φασκιωμένοι τραβούν τον μικρό τους περίπατο με βήμα γοργό και ύφος αμήχανο και μια ξένη απόσταση  να χωρίζει το σώμα. Μα το χειρότερο όλων, γεμίζεις απέραντη θλίψη σ’ εκείνο το άκουσμα ψυχρών αριθμών που πίσω τους κρύβουν ζωές ολόκληρες που χάθηκαν, οικογένειες που μπήκαν στο πένθος απρογραμμάτιστα.

Από την άλλη, παίρνεις κουράγιο σαν βλέπεις πόσοι πασχίζουν στο προσκεφάλι των ασθενών που η νύχτα τους βρίσκει σε ξέχωρες κλίνες περίσσιας φροντίδας,  για τον μεγάλο αγώνα των ειδικών να φτάσει εγκαίρως η γνώση της ουσίας που θα ανταμώσει με τη γιατρειά. Αισθάνεσαι περηφάνια μπροστά στις πράξεις αγάπης και στήριξης του ενός για τον άλλον, σε όσους περνούν δύσκολα ή έχουν ανάγκη. Χαίρεσαι για το φιλότιμο, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη.  Την ομοψυχία της κοινωνίας.

Όπως και να ’χει, δεν χάνεις την πίστη. Δεν τη χαρίζεις την ελπίδα πως αυτός ο ήλιος που έμεινε μισός στη συννεφιά της Πανδημίας - σύντομα - θα προβάλλει ξανά ολόκληρος… θα φωτίσει τον κόσμο και θα ζεστάνει τις ψυχές των ανθρώπων, τόσο πολύ που θα μοσχοβολούν αρώματα. Αρώματα ανόθευτα, χωρίς την αρρώστια να πλανάται στον αέρα. Και ναι, τότε θα μπορείς ν’ ανασάνεις ελεύθερα, θα μπορείς να ξεχάσεις τις λέξεις «καραντίνα» και «κορωνοϊός» και ν’ αγαπήσεις τη ζωή από την αρχή. Να ξαναγεννηθείς.

*Ο  Γιώργος Σαριδάκης είναι Κοινωνικός Λειτουργός

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News