Σε σένα γραφώ παππού, τρόφιμε του Δημοτικού Γηροκομείου Χανίων, για να σου πω πως ούτε σήμερα θα ’ρθω. Δεν είναι τα παιδιά, η δουλειά και οι υποχρεώσεις που δε μου επιτρέπουν να βρεθώ κοντά σου, μα να, αν άκουσες, είναι αυτός ο νέος ιός που, αν στον μεταδώσω, θα σε χάσουμε. Στην αρχή είπαν πως μπορούμε να ’ρθουμε για μία ώρα μόνο και ήταν τότε που δεν έβρισκα τον χρόνο. Γρήγορα ανατράπηκε κι αυτό κι είπαν να μείνουμε μακριά σου.
Μη με περιμένεις ούτε σήμερα. Ξέρω πως θυμώνεις και πως ίσως και να μη με πιστεύεις, μα στ’ αλήθεια δεν έρχομαι για το καλό σου. Ξέρω πως πικραίνεσαι και το ρυτιδιασμένο βλέμμα σου πλημμυρίζει απογοήτευση που δε χωρά στα λίγα τετραγωνικά του δωματίου σου. Μα, πίστεψέ με, είναι για το καλό σου. Ξέρω πως περιμένεις πώς και πώς τη συντροφιά μου, μα, συγχώρα με, οφείλω να σε προστατεύσω.
Είναι τόσο εύκολο να πάθεις κάτι εξαιτίας μου που προτιμώ να σε πληγώσω παρά να σε οδηγήσω στον θάνατο πριν την ώρα σου. Σε σένα γράφω, που άντεξες τόσα και τόσα, που επιβίωσες σε έναν πόλεμο, στη φτώχια και σε κακουχίες και που πάντα γλεντούσες τη ζωή. Πώς να σου εξηγήσω πως και τώρα περνάμε μια κρίση.
Κοιτάς παραξενεμένος, με τις χαρακιές στο πρόσωπο από τα χρόνια, τη νοσηλεύτρια που μπαινοβγαίνει για να σε φροντίσει. Βλέπεις που φοράει μάσκα; Για το καλό σου το κάνει. Μπορεί να μη βλέπεις το χαμόγελό της, μα είναι εκεί για σένα. Κι ας θυμώνεις όταν τη βλέπεις να απολυμαίνει τα χέρια της στον διάδρομο κάθε φορά που φεύγει από σένα. Μη θίγεσαι.
Κοιτάς απ’ το παράθυρο θλιμμένος και ξέρω πως θα λες ότι σε ξεχάσαμε όλοι. Μα, αυτό που σου είπα στο τηλέφωνο να το πιστέψεις. Για το καλό σου σ’ αφήνουμε μόνο. Εσένα που τόσα έχεις αντέξει, άντεξε λίγο σε παρακαλώ και τη μοναξιά. Δε σε εγκαταλείπουμε. Σε προστατεύουμε. Δε σε ξεχνάμε. Ακούμε τους ειδικούς. Υπακούμε σε συστάσεις που μας λένε να μείνουμε μακριά σου.
Δε θα ’ρθω ούτε σήμερα. Μα να θυμάσαι πως σε θέλω δυνατό, ακμαίο και αισιόδοξο. Σε φαντάζομαι στην τραπεζαρία μαζί με τους υπόλοιπους τρόφιμους να απορείς για όσα βλέπεις στην τηλεόραση. Είναι αυτά που με κρατούν μακριά σου. Μην είσαι σκυθρωπός. Εσύ είσαι που πάντα λες πως «οι μπόρες περνούν».
